Wie over chanson spreekt, laat de naam van Julien Clerc ongetwijfeld vrij snel vallen. De Franse zanger gaat al meer dan vijftig jaar mee en wordt in Frankrijk aanzien als een van de allergrootsten binnen het genre. Dat mag natuurlijk niet verbazen, want de artiest die als Paul-Alain Auguste Leclerc geboren werd, bracht meer dan twintig studioalbums uit en geniet ook een ijzersterke livereputatie. Dat hij die zal bewijzen in het Koninklijk Circus lijkt op voorhand al een grote zekerheid te zijn.
Iets na twintig uur lijken de fans al niet meer te kunnen wachten tot hun Franse held op het podium verschijnt. Met regelmaat wordt al oppeppend geklapt en om kwart na acht zetten de pianist en gitarist de muziek in. Wanneer de spotlights Julien Clerc onthullen krijgt hij natuurlijk al meteen een daverend applaus. “Comment tu vas?” is de vraag die aan het publiek wordt gesteld met het openingsnummer en we kunnen met zekerheid zeggen dat het goed gaat.
Even later bewijst de pianist dat hij veel meer meester kan dan enkel zijn klavier. “Le Patineur” krijgt wat meer body door zijn fluitspel en later illustreert hij ook nog zijn kunnen op de melodica en accordeon. Het duurt ook niet lang vooraleer ook Clerc zijn instrumentale kunnen toont, want voor “Utile” kruipt hij zelf achter de piano en die mag gerust een verlengstuk van de chansonnier genoemd worden. Het zorgt er ook voor dat zijn medemuzikanten meer ruimte krijgen voor toevoegingen in de vorm van instrumentale melodieën.
Er is ook ruimte voor odes aan de muzikale helden van Clerc. In “Derrière le rideau” bezingt de chansonnier het muzikale verleden van zijn thuisland en de daarbij behorende legendes zoals Aznavour, Bécaud en Trenet. Wat volgt is een sterk staaltje coverwerk van maar liefst zeven opeenvolgende nummers, waarin hij chansons van diezelfde Franse legendes brengt. Ieder lied wordt ingeleid met een verhaal of een herinnering die Clerc aan zijn helden heeft overgehouden. Aan de linkerkant van het podium wordt telkens de naam van de gecoverde artiest in rode letters – die uit een vage jazzclub lijken te komen – geprojecteerd, gevolgd door enkele foto’s.
Het is met name het fenomenale “Comme á Ostende” van Léo Ferré waarmee hij ons van onze sokken weet te blazen. De haast Jacques Brel-achtige, passionele bewegingen van de Fransman voorzien het nog van wat extra overtuigingskracht, waar het in de eerste plaats al geen tekort aan had. Het is fijn om te zien dat Clerc ook live zijn recente coverplaat Les Jours Heureux tot een goed einde weet te brengen.
Nadat de fans hun stembanden tijdens het laatste covernummer, “L’important c’est la rose”, goed hebben opgewarmd volgt de ene meezinger na de andere. Het refrein van “Ma préfèrence” wordt luidkeels meegezongen en wat later volgt een kleine stormloop richting het podium. Het swinggehalte van “La Californie” lijkt de nood om te dansen aan te wakkeren en het publiek, dat tot dan volledig neerzat, veert recht en vult de helft van het gangpad. Daar wordt vanzelfsprekend ook gedanst en even vragen we ons toch af hoeveel van die mensen, gezien het oudere publiek, morgen last zullen hebben van een pijnlijke knie of heup. Desalniettemin houden ze wel vol tot het einde en dat kan haast ook niet anders, want Clercs meest dansbare nummers volgen elkaar in sneltempo op. We zouden bijna zelfs vergeten dat de Fransman de hele zaal enkele momenten voordien nog helemaal stil kreeg met een hartverscheurende versie van “Les séparés”.
Zijn grootste hit “Ce n’est rien” levert hem zelfs nog een boeket bloemen op, die hij maar al te graag in ontvangst neemt en vervolgens op zijn vleugelpiano legt. Toch wordt het naar het einde toe wat te veel van het goede voor ons, wat de popperigere en dansbare nummers betreft. De dansende fans lijken er niet om te malen, maar “Fais-moi une place” is voor de muzikale afwisseling wel meer dan welkom. Na dat nummer mag Clerc ook een staande ovatie in ontvangst nemen, die hij meer dan verdiend heeft. De Fransman verlaat het podium, om na een halve minuut alweer terug te komen en tijdens de staande ovatie zijn muzikanten en andere medewerkers uitvoerig te bedanken. Tot slot krijgen we nog een fraaie “Le phare des vagavondes”, dat enkel met gitaar en basgitaar wordt gebracht. Clerc en zijn kompanen krijgen nog een laatste staande ovatie, waarna ze ‘derrière le rideau’ verdwijnen.
Julien Clerc toonde ons dat hij nog steeds een meesterlijke chansonnier is, eentje die – zoals het een goede chansonnier betaamt – beter wordt naar mate hij veroudert. Zowel zijn eigen nummers als de covers die hij bracht waren van een zeer hoog niveau. Wie morgen last heeft van een pijnlijke heup of knie zal zeker zeggen dat het het meer dan waard was en dat kunnen wij alleen maar beamen.
Comment tu vas?
Mademoiselle
Le patineur
Utile
Danse s’y
Double Enface
Si on chantait
Partiere
Derrière le rideau
Boum (Charles Trenet cover)
La bicyclette (Yves Montand cover)
Comme á Ostende (Léo Férre cover)
Dis, quand reviendras-tu? (Barbara cover)
For me… formidable (Charles Aznavour cover)
Mon manège á moi (Edith Piaf cover)
L’important c’est la rose (Gilbert Bécaud cover)
Ma préférence
This Melody
La Californie
Mon Refuge
Femmes… je vous aime
Ce n’est rien
Laissons entrer le soleil (James Rado cover)
Lili voulait aller danser
Mélissa
Coeur de Rocker
Fais-moi une place
Le phare des vagabondes
