© Steve Thrasher
Toen Alice in Chains, Nirvana en Pearl Jam (per ongeluk) lieten uitschijnen dat er met harde gitaren grof geld te verdienen viel, schoten de grungeklonen als paddenstoelen uit de grond. Eentje daarvan was Staind, maar in onze contreien is de groep nooit echt doorgebroken. Voor Stainds laatste Belgische show moeten we al teruggaan naar 2006, want het viertal vertoefde liever daar waar het succes voor de hand liggend was. Staind maakte bijvoorbeeld live indruk op Fred Durst van Limp Bizkit die hen in 1998 binnenloodste bij Flip Records. Daardoor opende de release van het tweede album Dysfunction de deuren van de Billboard Charts en de Family Values Tour 1999. Pas vanaf de jaren 2010 leidde Staind een wankel bestaan, al lijken de jaren 2020 daar een mouw aan te passen. Niet alleen Foo Fighters heeft dit jaar nog het één en ander te onthullen. Confessions of the Fallen wordt Stainds eerste album in twaalf jaar. Zolang je niet Rammstein of Tool bent, is dat een onbegrijpelijk eeuwigheid.
De eerste single “Lowest In Me” komt alleszins lekker binnen. Zanger Aaron Lewis heeft duidelijk even genoeg van zijn countryproject en schreeuwt de longen uit zijn lijf. De zanglijnen zijn in het begin iets te radiovriendelijk, maar naderhand krijgt de track een stevig metalgevoel waar sowieso Mike Mushoks gitaarpartijen voor iets tussen zitten. Wanneer we ons bedenken dat hij de enige gitarist is, valt het extra op wat voor een geluidsmuur de man weet op te trekken. Spijtig genoeg blijft er een smet op postgrunge want wie daar voorbij kijkt, kan heel wat spannende dingen ontdekken. Staind is daar zeker één van.
Confessions of the Fallen wordt verwacht in het najaar. Zoals te verwachten viel, tourt Staind voorlopig enkel door de VS.
Facebook / Instagram / Twitter
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
