The Waterboys @ De Roma: Als een vogel zo vrij

The Waterboys zijn een graag geziene gast in ons Belgenlandje. De Schotse folkrockband komt nagenoeg elk jaar één á twee keer bij ons langs en ook dit jaar is dat niet anders. Onlangs werd de band aangekondigd als headliner van de laatste dag van Blues Peer, maar eerst was het de beurt aan De Roma. Vorig jaar bracht The Waterboys met All Souls Hill een nieuw album uit, maar gisteren teerden de Schotten voornamelijk op hun grootste hits en klassiekers.

Om 20 uur stipt verschenen Mike Scott en de zijnen op het podium. Met een lange mantel, een doorzichtige gitaar en een glimmende broek met luipaardmotief zag hij er haast uit als een glamrocker uit de jaren zeventig, maar zijn cowboyhoed deed dat teniet. Mocht dat niet voldoende geweest zijn om al van bij de start de aandacht van het publiek te krijgen, dan was de gitaarsolo die hij met zijn rug naar het publiek speelde vooraleer “Strange Boat” de show op gang trapte dat zeker wel.

Verder waande Scott zich ook enkele keren stand-up comedian. Zo vertelde hij vlak voor oerklassieker “How Long Will I Love You” hoe hij honderdvijftigduizend euro werd aangeboden om het nummer te laten gebruiken in een kaasreclame met Michael Schumacher. Na vier seconden heel hard nadenken sloeg hij hij het aanbod af en daarbij zei hij ook nog dat dat geld nu toch al weg zou zijn. Het publiek kon er smakelijk om lachen. Dat de verliefde koppeltjes elkaar dicht vastpakten tijdens het nummer zelf, was natuurlijk ook vanzelfsprekend.

Toch is een optreden van The Waterboys veel meer dan Mike Scott alleen en daarmee doelen we voornamelijk op Brother Paul Brown. De keyboardist en hammondorgelist haalde voor “A Girl Called Johnny” zijn gitaarvormige piano boven, waarmee hij als een gek over het podium dartelde. Dat Scott het instrument ’that white thing’ noemde toen hij zijn bandleden voorstelde, leverde natuurlijk weer gelach op.

Tijdens “A Girl Called Johnny” mocht Brown zich op de voorgrond blijven begeven met zijn gitaarpiano, want Scott kroop toen voor het eerst achter de piano. Het publiek smulde van de show die Brown verkocht en dat leverde logischerwijs applaus en lachende gezichten op. Heel wat fans legden het gegeven ook vast op hun telefoon, net zoals ze dat met “Because The Night / The Pan Within”. De mash-up van het iconische Patti Smith-nummer en een van hun eigen grootste klassiekers duurde ruim tien minuten en dat was geen seconde te veel. The Waterboys verlieten daarna voor de eerste keer het podium, natuurlijk onder luid applaus.

Een half uur later waren de mannen terug om aan het tweede deel van hun set te beginnen en ook die bleek een succes. De fans hadden de kans gekregen om een drankje te halen en dat maakte hen duidelijk ook wat losser om mee te zingen. Het refrein en met name de ‘woo-hoo-hoo’ van “Fisherman’s Blues” werden luidkeels meegebruld. Toch kwam daarna wel een dipje met “Once Were Brothers” dat, ondanks de mooie boodschap over Robbie Robertson en Levon Helm, net iets te eentonig was om de boodschap ook muzikaal te kunnen overbrengen.

Gelukkig volgden “Be My Enemy” en “In My Time On Earth” al snel en die zorgden ervoor dat het publiek weer aan het dansen en zingen ging. Vooral laatstgenoemde zorgde door de prachtige tekst in het refrein voor een soort verbroedering op de voorste rijen, waarbij oude fans en minder-oude fans in harmonie meezongen. Het bleek het ideale opstapje naar een toegift bestaande uit “And a Bang on the Ear” en de ultieme Waterboys-klassieker “A Whole Of The Moon”. Ieder bandlid kreeg de kans om zijn steentje bij te dragen aan het refrein en Brown deed alsof hij de dirigent van het publiek was, al was het zonder hem hoogstwaarschijnlijk ook meegebruld geweest. Na een laatste buiging verlieten The Waterboys deze keer voor het laatst deze avond het podium.

Het publiek kon alleszins met een tevreden gevoel naar huis. Ze kregen voornamelijk de grootste hits voorgeschoteld en zoals dat wel vaker het geval is met hits vallen die ook bij iedereen in de smaak. We hadden wel wat meer willen horen van op All Souls Hill, maar met een kleine twee uur en een half aan muziek kunnen we absoluut niet klagen. The Waterboys waren al lang een graag geziene gast in België en die reputatie zal na hun passage in De Roma alleen maar verstevigd zijn.

The Waterboys staat op 28 mei op Blues Peer en dat kunnen we enkel ten sterkste aanraden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Strange Boat
Where The Action Is
Glastonbury Song
How Long Will I Love You?
Ladbroke Grove Symphony
A Girl Called Johnny
This Is The Sea
The Lake Isle of Innisfree (William Butler Yates cover)
Nashville, Tennessee
Because The Night (Patti Smith cover) / The Pan Within

My Wanderings In The Weary Land
When Ye Go Away
Edinburgh Castle (Mike Scott solo song)
Fisherman’s Blues
Once Were Brothers
Easy Rider
Medicine Bow
Be My Enemy
Long Strange Golden Road
In My Time On Earth

And a Bang on the Ear
The Whole of the Moon