AlbumsFeatured albumsRecensies

JPEGMAFIA & Danny Brown – SCARING THE HOES (★★★★½): Chronisch online en wonderlijk onuitstaanbaar

De zatte nonkel en het anarchistische neefje van de hiphopwereld kondigden een tijdje terug dit collaboratiealbum SCARING THE HOES aan en het gedeelte chronisch online websurfers die dat soort dingen in de gaten houdt, wist met zijn blijdschap even geen blijf. Het is niet zo dat een album samen onvermijdelijk was, ook al vond de toen nog relatief nieuwe JPEGMAFIA zijn weg al op uknowhatimsayin¿, het laatste album van Danny Brown uit 2019. Maar het karaktertje dat de twee spelen, als dat er al eentje is, en de stijl van hiphop die ze maken, zorgt wel voor een ontegensprekelijk magnetisme.

Zelfs na de horde aan ijzersterke albums die rapper-producer JPEGMAFIA heeft afgeleverd blijft het redelijk moeilijk om te beschrijven hoe een gemiddelde JPEGMAFIA-beat klinkt, laat staan wat er goed aan is. De charme van zo’n beat en het genot dat eruit te halen valt is vooral postmodernistisch, al dan niet volledig ironisch. Overvol, experimenteel, abstract, glitchy: dat is zowat hoe je een nummer op deze SCARING THE HOES kan beschrijven. Zowat elk nummer is permanent ingebed in de cultuur en taal van de online generatie, getuige ook songtitels als “Steppa Pig”, “Jack Harlow Combo Meal” of “Kingdom Hearts Key”.

Voor een alomvattende blik op de intenties van het album hoef je niet verder te kijken dan de titeltrack. Danny Brown en JPEGMAFIA zijn in hun muziek altijd al contrair en grensverleggend geweest, maar horen van de mensen die het voor het zeggen hebben in de industrie niets anders dan ‘Stop scarin’ the hoes / Play that shit that’ll have them touch they toes / We don’t wanna hear that weird shit no more.’ Ze stellen zich veelal op als tegendraadse vrijheidsstrijders die vechten tegen het dictaat van de hiphopmainstream, met zijn hapklare singles en voorgekauwde refreinen.

En toch, door al die experimentaliteit behoudt het album een ijzeren greep op melodie en harmonie. De verzachtende, minzame en tedere kantjes zijn er ook, maar moeten gewoon niet onderdoen voor de chaos die door deze momenten heen snijdt. JPEGMAFIA heeft als producer de wonderlijke gave om uit opgefokte, buitensporige beats toch een catchy, glitterende oorwurm te puren. Het is vooral die gave die te bewonderen op elk nummer, tot aan het laatste toe. Het is alsof uit nagels op een krijtbord de melodie van een suikerzoet nillies-popnummer (JPEGMAFIA’s liefde voor artiesten als Britney Spears werd op zijn vorige album al duidelijk) tevoorschijn wordt getoverd.

Danny Brown werpt zich vooral op in een ondersteunende rol. Als zijn verzen al niet begraven worden onder de instrumentatie voorziet hij de wilde beats eerder van kleur dan iets anders. Het zijn zijn en JPEGs unieke flows en buitenissige teksten die compleet bewust de sound van dit album dienen, en niet omgekeerd. De fantastisch excentrieke productie is dus absoluut de blikvanger en legt een nieuwe maatstaf voor wat te bereiken valt als je meer dan een beetje out of the box durft te denken.

De manier waarop uit pure wanorde toch iets zuivers gecreëerd wordt, maakt van SCARING THE HOES 36 minuten aan verbluffende acrobatie. Neem “Kingdom Hearts Key”, een verrassend helder nummer dat zwaar in contrast staat met de rest van het album. De zuivere stemmen op de achtergrond en aangename baslijn laten Danny Browns excentrieke stem er bijzonder scherp uitkomen. De beat klinkt nog steeds alsof ze werd gemaakt met behulp van een lege metalen koekendoos, maar goed, geven en nemen, zeker? “Jack Harlow Combo Meal” is met zijn kristalheldere pianosample zelfs aangenaam gezellig te noemen in een context als deze. Het is wel een uitzondering die de regel bevestigt, en bewijst misschien vooral dat JPEGMAFIA compleet in staat is chilled-out, relaxte hiphop te maken, maar dat simpelweg weigert te doen. Hij gaat bewust niet de gemakkelijke weg op, en verkiest het om uit al die overdaad iets gestroomlijnds te creëren. Geen enkele bestaande regel in de hiphop stelt dat zulke overvloed kan werken, maar er worden hier duidelijk nieuwe regels geschreven. Voorlopig zijn het echter enkel deze twee die hun naam onder zo’n vooruitstrevende tegenbeweging mogen zetten.

Neem een track als “God Loves You”, waar de zwaar vibrerende bas al de rest begraaft alsof het werd uitgeperst door een stel luidsprekers uit 2005 waarvan een kat aan de kabels heeft geknabbeld. Hetzelfde geldt voor nummers als “Steppa Pig” en “SCARING THE HOES”. Nummers als deze zijn het equivalent van het soort dank memes (denk overdreven luide geluiden en afbeeldingen met contrasterende kleuren die zeven keer over mekaar lijken te zijn gefotokopieerd) die overal op sociale media te vinden zijn. Dit soort nummers geeft de luisteraar een extreme dosis sensory overload. Excuses voor het gebruik van al deze internettaal, maar klassieke termen komen gewoonweg tekort voor SCARING THE HOES.

“Burfict!” kan niet anders genoemd worden dan de these van dit album. De triomfantelijke blazers en dramatische, maar nog steeds overdadig grommende gitaren zouden eerder de uitzending van de Super Bowl of een ander cruciaal sportevenement kunnen aankondigen dan een hiphopnummer. Het is voorts relatief moeilijk uit te leggen hoe een album dat zodanig met haken en ogen aan elkaar hangt dit volledig doelbewust én zodanig succesvol doet. Of waarom het dat zou doen. De intenties liggen ergens middenin die van groepen als 100 gecs en Death Grips, met de intensiteit wat naar beneden en het trolgehalte helemaal naar het zenith gebracht.

Van de lachwekkende songtitels tot de blaxploitation-geïnspireerde albumcover, het grondt dit album volledig in een soort modern, online dadaïsme. Het zijn albums als dit die je niet enkel – en misschien zelfs niet voornamelijk – looft voor de inhoud, maar ook gewoon voor de poging tot iets revolutionairs. Op SCARING THE HOES vinden we met JPEGMAFIA en Danny Brown twee artiesten die de mainstream tarten die niet anders doet dan de grootste gemene deler achterna te lopen en elkaar zo versterken. Of enablen? Wie zal het zeggen?

Danny Brown: Twitter / Instagram / Facebook

JPEGMAFIA: Twitter/ Instagram / Facebook

Ontdek “Burfict!”, ons favoriete nummer van SCARING THE HOES in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.

176 posts

About author
guess this must be the place
Articles
Related posts
2023Featured albumsFeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2023

De laatste maand van 2023 is alweer bijna halfweg, dus naar goede gewoonte liggen er ook bij Dansende Beren tal van eindejaarslijstjes…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Danny Brown - Quaranta (★★★★): Verheerlijking is voor de onwetenden

Op zolder van een van de meest excentrieke en eclectische artiesten uit het hiphopgenre lag al een tijdje een album te wachten….
LiveRecensies

Armand Hammer @ Botanique (Rotonde): Hard tegen onzacht

Het concept van het hiphopduo lijkt nu al een tijdje uitgedoofd te zijn. In de moderne rapscène zijn buiten Run The Jewels…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.