Snoop Dogg @ Sportpaleis: Oude hond, oude trucjes

Calvin Cordozar Broadus is een persoon van vele namen. Snoop Doggy Dog, The Doggfather, Snoop Lion of simpelweg Snoop. Het is passend voor iemand met zoveel aliassen dat hij ook op professioneel vlak van verschillende markten thuis is. Laat ons even een teug adem happen en een fractie van de bezigheden van de man proberen op te sommen. Een ondernemer met een eigen keten van cannabis shops en zelfs een wijnmerk? Een filantropist die op bezielde wijze een footballteam voor kansarme jongeren leidt en vocaal pleit tegen wapengeweld? Een acteur die regelmatig zijn opwachting maakt in populaire film en tv-reeksen? Het zijn allemaal elementen die de persona van Snoop Dogg vorm hebben gegeven en ervoor gezorgd hebben dat zijn bekendheid tot ver voorbij het hiphopcircuit reikt. Snoop Dogg heeft door zijn alomtegenwoordigheid in de media door de jaren heen een iconische status gekregen die haast doet vergeten hoe invloedrijk hij als rapper was in de West Coast-hiphop van de jaren negentig. Gelukkig maar dat we gisteren in het Sportpaleis een tripje langs memory lane geserveerd kregen dat ons netjes door een carrière van ruim dertig jaar wist te navigeren.

Voor we op het gezelschap van hiphop-royalty werden getrakteerd, kreeg het Belgische publiek nog wat speciale gasten geserveerd die de zaaltemperatuur beetje bij beetje de hoogte in moesten jagen. Het Ierse duo Versatile leek initieel een vreemde eend in de bijt in vergelijking met de andere namen op de affiche. Met hun schreeuwerige outfits en dikke Ierse accenten leken de boys uit Dublin een verkeerde afslag genomen te hebben en per toeval op het podium beland te zijn. In hun thuisland zijn de twee weliswaar een populaire act die arena’s doet vollopen, maar in Antwerpen moesten de twee het stellen met een nog vullende concertzaal en een publiek dat duidelijk niet voor hen op de afspraak was. Dat het vakkundig naar de filistijnen helpen van Coolio’s “Gangsta’s Paradise” het enige duidelijke hoogtepunt in hun korte set was, is dan ook veelzeggend.

D12 vond uiteraard heel wat meer aansluiting bij de fans van Snoop. Het eens zo legendarische collectief rond Eminem dankt uiteraard de naam aan thuisbasis Detroit en het feit dat elk van de zes leden er prat op gingen een gespleten persoonlijkheid te hebben. De act die we vandaag aan het werk zagen is, het moet gezegd worden, nog slechts een schim van die groep van weleer. Proof werd uiteraard neergeschoten aan de 8 Mile Road in 2006, Eminem is nog steeds een legende in zijn eigen recht die niet opent voor andere iconen en Bizarre krijgen ze tegenwoordig het vliegtuig niet meer in. Op die manier kregen we dus Swifty Mcveigh en Kuniva op het grote podium, eerder D4 dus. De twee zijn onmiskenbaar degelijke mc’s met een goede flow, maar het resultaat van twee leden die de nummers van een hele groep brachten was een fragmentarische performance. Terwijl een dj garant stond voor de muzikale omlijsting, rapten de twee wat strofes van platen waar velen in de zaal mee opgroeiden. Op die manier kregen we korte versies van de bekendere nummers voorgeschoteld die toch behoorlijk wat enthousiaste herkenning wisten los te maken.

“Nasty Mind“ voelde lekker funky aan en ook bij het normaal door Eminem geleide “Pimp Like Me“ ging het Sportpaleis behoorlijk mee in de vele ‘Hoe’s’ in het nummer. De twee stonden uiteraard ook stil bij hun gevallen broeder Proof, maar uiteindelijk waren het toch vooral de hits die het hem moesten doen. Dat die in kortgewiekte vorm gebracht werden zorgde er voor dat een nummer als “My Band” nu wel erg ironisch overkwam en dat ook een klassieker als “Purple Pills” niet meer de impact heeft die het jaren geleden had. D12 was zeker geen verschrikkelijke supportact, mede dankzij de inzet en skills van het duo op het podium, maar het voelde wat als een vibrator zonder batterijen. De meeste energie was er uit gehaald. Hetzelfde kan ook gezegd worden van de affiche van de avond in zijn geheel. Oorspronkelijk stonden er ook optredens van Obie Trice en die andere West Coast-legende Warren G op de planning, maar die twee werden enkele dagen voor het optreden stilletjes geschrapt.

Natuurlijk smolt alle teleurstelling rond het gedecimeerde voorprogramma weg als sneeuw onder de Californische zon wanneer na een kwartier vertraging de lichten doofden en het intro-filmpje begon te spelen. Snoop Dogg die een stevige joint aan het roken was en zich richting de camera wendde om het publiek op te jutten met een lijzig ‘Are all y’all mofos ready for me to come out here and rock this shit?’. Het was een geinige gimmick die toonde dat Snoop na al die jaren geen lessen meer nodig heeft in het bespelen van een publiek. Onder de tonen van het dramatische Carmina Burana zette The Doggfather zijn weg richting het podium in, wat voor een golfje van energie in de zaal zorgde dat uitgroeide tot een bescheiden tsunami. Snoop Dogg had na meer dan een jaar vertraging eindelijk het podium van het Sportpaleis bereikt en had voor de gelegenheid een blauwe onesie aangetrokken.

Fans in de zaal die vreesden dat Snoop op de tour, die de naam van een album uit 2019 draagt, vooral uit recenter werk zou putten konden al meteen een zucht van opluchting slaken. De herkenbare tonen van “The Next Episode” galmden door de zaal en gaven aan dat vooral nostalgie de kaart was die Big Snoop deze avond zou trekken. Het oorspronkelijke plan was weliswaar om met de nieuwe plaat te gaan touren, maar er is uiteraard behoorlijk wat gebeurd sindsdien. We kregen een globale crisis te verwerken die livemuziek onmogelijk maakte, maar ook de rapper zelf heeft niet stilgezeten. Hij krikte zijn iconische status verder op door naast Dr. Dre, Eminem en Kendrick Lamar op te treden tijdens de Superbowl halftime-show en kocht zijn oude platenmaatschappij op. De man op het podium is ondertussen eigenaar van het legendarische Death Row Records, waardoor het niet al te verrassend bleek dat het begin van de set meteen hevig naar de geschiedenis van dat label refereerde. Een cover van Eazy E’s klassieker “Boyz-N-the-Hood” en Dr. Dre’s “Nuthin’ but a ¨G¨ Thang” vervolgden verder de sfeervolle wandeling langs de geschiedenis van een genre. Ze legden echter ook meteen het pijnpunt van het optreden bloot.

Dat Snoop Dogg ook op zijn 51 een behoorlijke flow heeft en zijn verses op die heerlijk kenmerkende manier weet te brengen is onmiskenbaar, maar hij is altijd de man van de samenwerkingen geweest. Dat betekent dat zijn dj de nummers er in een rotvaart doorknalde en de rapper zich, net als de leden van D12 eerder, vooral beperkte tot kortere rendities van de nummers in kwestie. Snoop stond vanavond garant voor meer dan dertig nummers op de setlist en deed dat in een kleine tachtig minuten. Er valt uiteraard iets te zeggen voor het hoge tempo dat zo een aanpak opleverde. Wanneer een nummer als “I Just Like to win” behoorlijk dood viel bij het publiek, konden we er zeker van zijn dat een herkenbaar hitje zoals “Beautiful“ niet ver achter bleef om het Sportpaleis weer even mee wakker te schudden. Tegelijkertijd zorgde het er ook voor dat nummers als “Gin and Juice“ en “California Love” nauwelijks ruimte kregen om te ademen. Snoop Dogg heeft een uitgebreide carrière gehad en leek er vanavond op gebrand alle facetten ervan aan een sneltempo te belichten, tot zijn bijdrage aan Katy Perry’s “California Gurls” toe.

Uiteraard speelde de rapper ook gretig met de clichés van het genre. Zo vroeg hij met zijn goudkleurige microfoon om wat pooiermuziek te draaien alvorens de dj een cover van 50 Cent’s “P.I.M.P.” inzette of dolde hij wat met de vier jongedames die hun kunsten vertoonden op de palen achter hem. Wie dat al gewaagd vond trok helemaal gekke blikken toen hij de danseressen in kwestie ook begon te overladen met biljetten uit een moneygun tijdens “Wet”. Smaakvol kunnen we het misschien niet echt noemen, maar iemand als Snoop Dogg kwam er dankzij de persona die hij door de jaren heen voor zichzelf heeft opgebouwd wel nog steeds mee weg. Uiteraard kon ook cannabis niet ontbreken op het podium. Niet alleen liep er iemand verkleed als stonede aap in een pluchen pak op het podium, maar Snoop zelf nam uiteraard de tijd om een stevige rookpauze voor zichzelf in te lassen. Dat de dj een kleine tien minuten alleen het publiek warm mocht houden tijdens een toch behoorlijk kort optreden, ook dat is iets waar enkel Snoop Dogg nog mee weg lijkt te komen. Het publiek reageerde in elk geval dolenthousiast toen hij op het einde van “Still Dre” besloot terug op het podium te komen om mee te rappen. Op die manier gleed de artiest door zijn set. Bij momenten ietwat bevlogen in het oudere werk als “Lodi Dodi“ of “Snoop’s Upside ya Head”, vaker op automatische piloot zoals in Akons “I Wanna Fuck You” of “Sexual Eruption“.

Het publiek ging gezapig mee in de sfeer van het optreden en momentjes van enthousiaste herkenning werden dan ook, passend met wat op het podium aan de gang was, afgewisseld met desinteresse. Gelukkig dat Snoop Dogg desondanks toch nog steeds een crowdpleaser is, want hij besloot zijn fans na een korte interlude de avond in te sturen met een paar van zijn grootste hits. “Drop It Like It’s Hot” blies de ietwat doodgebloede carriere van The Dogg een nieuw leven in en bleek ook nu weer een soort van redding. Het publiek schoot terug wakker en ging lekker enthousiast mee in de ‘Snoooooop’-gedeeltes van het nummer. Ook “Who Am I? (What’s My Name?)” bleek een welgekomen klassieker in de staart, maar de grootste meezinger van de avond bleek uiteraard “Young, Wild & Free” te zijn. Het nummer is door de jaren heen uitgegroeid tot een ware evergreen en werd dan ook lekker vals gezongen door een behoorlijk gevuld Sportpaleis die er een kleine tachtig minuten in het gezelschap van een icoon had opzitten.

Zeggen dat Snoop Dogg in Antwerpen een optreden gaf dat die iconische status alle eer aan deed kunnen we niet doen, daarvoor voelde het geheel wat te routineus en afgeraffeld aan. Toch viel er nog steeds plezier te puren uit de uitstraling en kenmerkende stijl die The Doggfather ook nu weer naar het podium wist te brengen. In Antwerpen bewees Snoop Dogg in elk geval dat grootheden niet noodzakelijk groots moeten zijn om een publiek uit hun hand te laten eten in een optreden dat meer weg had van een entertainende mixtape dan een volwaardig concert.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website