The Backseat Lovers @ Trix (Club): Hopeloze romantici met potentie

Het is indrukwekkend om te zien hoe The Backseat Lovers uit Utah is geëvolueerd van een groep vrienden die samen muziek maakten tijdens een openmic-event tot een succesvolle indierockband met veel potentie en een frisse sound. Na de release van een zelf uitgebrachte debuut-ep Elevator Days en het winnen van een ‘Battle of the Bands’ kregen ze steeds meer bekendheid en bereikten ze miljoenen streams met hun eerste officiële studioalbum When We Were Friends. Al snel werd de groep geliefd door een meegaand publiek en maakte ze naam met hun indie-meets-surfrock hit “Kilby Girl”. Hun tweede album Waiting to Spill is geproduceerd door gerenommeerd producer, David Greenbaum, wat een indicatie is van de groeiende status van The Backseat Lovers. Dit album draait rond ouder worden, en de ups en downs van adolescentie; kortom, muziek die een emotionele connectie met het publiek kan maken, wat geen kwaad kan als je wil blijven groeien als band en succesvol wil blijven in de industrie. Het is helder dat ze toegewijd zijn aan hun vak, en voortdurend streven naar verbetering en groei. Gisteravond hoorden we de diepgaande invloed die muziek heeft op hun jonge leven live in een uitverkochte Trix.

Het voorprogramma van de avond is Trudy & The Romance. De band omschrijft zichzelf als ‘fifties mutant pop’ en maakten hun debuut met ep Junkyard Jazz in 2017. Frontman Oliver Taylor komt redelijk verlegen het podium op, maar de rest van de band straalt een bijzonder groot ego uit. Taylors kenmerkende stem en vingervlugheid op gitaar vormen een rode draad doorheen heel het optreden en laten de mensen lichtjes heen en weer gaan. Tijdens het concert bewijzen ze dat hun bekendste nummer “Is There a Place I Can Go” net zo goed klinkt als op de opname, zo niet beter. Het is alleen jammer dat de muziek van Trudy & The Romance na een tijdje voorspelbaar begint te worden. Hoe dan ook, het is altijd interessant om nieuwe artiesten te ontdekken en te zien wat ze te bieden hebben. Wie weet zal de band in de toekomst hun geluid verder ontwikkelen en meer variatie toevoegen aan hun nummers.

De entrée van The Backseat Lovers zorgt voor een luid gejuich. Na het nodige stemmen van de gitaren, begint de show met het zachte akoestische getokkel van “Silhouette”, dat snel verandert van rustig naar aanvaardbare chaos. Het openingsnummer heeft een sinistere tekst die de mensen stil maakt, maar het tempo stijgt en de andere leden doen stilaan mee, waardoor dit optreden niet snel vergeten zal worden. Het lijkt erop dat The Backseat Lovers een dynamisch bereik heeft als songwriters en performers, omdat hun muzikale stijl is geëvolueerd van zomerse indiepopanthems naar donkere rockballades.

De mannen van The Backseat Lovers zijn niet alleen geweldige songwriters en performers, maar zijn ook in staat het publiek emotioneel te raken met hun muziek. Het feit dat frontman Harmon zich zo volledig overgeeft aan de emoties van de songs, is een teken van zijn ongelooflijke muzikale vaardigheid en passie. We worden meegesleept in de energie van het optreden en zingen volop mee met persoonlijke favoriet “Growing/Dying”. Het snelle tempo en de uitstekende, gelaagde ritmes van de gitaar, bas en drums verbergen elke mogelijke onvolkomenheid en maken dit tot het hoogtepunt van de avond. De zaal beweegt mee op de maat en zingt luidkeels mee. Anders geformuleerd, schenkt The Backseat Lovers een geweldige live-act die in staat is het publiek mee te nemen op een intense en emotionele reis.

Met aanstekelijke baslijnen en rustige coupletten die uitmonden in een opgewekt refrein, is het bijna onmogelijk om stil te blijven zitten bij het horen van “Kilby Girl”. Alsof dat nog niet genoeg was, verrast de band ons met een fantastisch einde dat de energie nog verder opvoert en het naar een hoger niveau tilt. De zachte, melancholische klanken van de gitaar en de breekbare stem van de zanger tijdens “Maple Syrup” versterken de emotionele lading van de tekst en laten de aanwezigen meeslepen in de pijn en het verdriet van de bandleden. Het lied bereikt zijn hoogtepunt wanneer de drums en bas erin komen, en de emoties naar een nieuw niveau tillen. De energieke en opzwepende vibe laat het publiek dansen en vooral springen. Het is een nummer dat ons raakt en ons doet denken aan alle momenten in het leven waarin we dingen als vanzelfsprekend beschouwen en pas beseffen wat we hadden als het weg is. Na afloop is er een moment van stilte voordat het publiek de band beloont met een luid applaus en gejuich. Deze song heeft overduidelijk een diepe indruk achtergelaten op de aanwezigen.

Na de laatste tonen van het laatste nummer, begint de zaal wild te applaudisseren en te roepen om meer. De band verlaat het podium, en het publiek blijft wanhopig scanderen voor een toegift en die krijgt ze ook. Het lied “Sinking Ship” bevat een zwaar thema, maar de muziek zelf is verrassend vrolijk en aanstekelijk. Het publiek kan niet anders dan meestuiten op de beat en de bandleden genieten volle bak. Vlak voor het einde vertraagt de muziek een beetje, om vervolgens weer sterk te eindigen.

Het is geweldig om te zien dat The Backseat Lovers hun muzikale stijl en vaardigheden ontwikkeld en uitgebreid heeft op het tweede album, terwijl ze tegelijkertijd trouw blijft aan hun wortels en degenen die hen vanaf het begin hebben gesteund. Met Waiting to Spill heeft de groep bewezen dat ze meer is dan alleen een zomerse indiepopband en laten ze zien dat ze in staat zijn om diepere, emotionele thema’s te verkennen in hun songwriting. Hun live optredens zijn een ware ervaring en tonen aan dat ze niet alleen getalenteerde muzikanten zijn, maar ook gepassioneerd en toegewijd zijn aan hun kunst en hun fans!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Setlist:

Silhouette
Pool House
Growing/Dying
Pictures
Heavy
Kilby Girl
Watch Your Mouth
(onuitgebracht nummer)
Know Your Name
Slowing Down
Maple Syrup

Sinking Ship