Jared James Nichols is al jaren een van de toonaangevende artiesten van de Amerikaanse bluesrockscene. Dat blijkt onder meer uit de twee signature gitaren die Epiphone – het dochtermerk van het legendarische Gibson- voor hem heeft uitgebracht. Ook het resem artiesten waarmee hij het podium deelde, is er eentje om vingers en duimen bij af te likken. Dat lijstje bestaat onder meer uit Slash, Billy Gibbons, Peter Frampton en Joe Bonamassa; dan weet je dat je het als gitarist gemaakt hebt. Dat hij nu ook nog een fijn derde album aan zijn palmares mag toevoegen, is dan ook de kers op de taart.
Echter had het niet veel gescheeld of dit album zou nooit zijn uitgekomen. De gitarist werd vorig jaar namelijk slachtoffer van een verkeersongeval door een dronken chauffeur, waarna hij ook nog eens bedreigd werd met een vuurwapen. Het jammere feit overschaduwde helaas de release van sterke singles zoals “Hard Wired” en “Down The Drain“. 2023 kan voor Nichols dus alleen maar beter worden dan het voorbije jaar en de release van Jared James Nichols draagt daar zeker aan bij.
“My Delusion” lijkt meteen al de toon te zetten voor wat een rauwe bluesy rockplaat moet worden. De gitaren scheuren als vanouds en de stem van Nichols doet dat evenzeer. Het ligt in het verlengde van de singles die we eerder al te horen kregen en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Echter lijken het merendeel van de nummers net wat te veel op elkaar, waardoor er maar weinig nummers zijn die echt blijven plakken.
Als we van dit album dan toch een hoogtepunt moeten kiezen, dan is dat ongetwijfeld het oertypische Nichols-lied “Easy Come Easy Go”. De fuzzy gitaarriffs vliegen ons nog wat meer om de oren dan daarnet, maar het is ook zijn hardrockstem die ons achterover doet vallen. Vooral de rauwe uithalen die we te horen krijgen tijdens het refrein, zijn werkelijk adembenemend. “Easy Come Easy Go” weet zich van de rest te onderscheiden, waardoor we ook al meteen ‘dat ene nummer’ hebben waarvoor je speciaal een album zou opzetten. Laat dat nu net hetgeen zijn wat bij bepaalde andere hedendaagse bluesplaten ontbreekt.
Misschien is het dan wel te makkelijk om de term ‘bluesrock’ op dit album te plakken. Het is zeker terug te horen in zijn manier van gitaarspelen, maar verder is het toch echt wel rechttoe rechtaan hardrock. Dat heeft dan weer te maken met het verschroeiend hoge tempo, dat nooit echt lijkt te zakken. Op “Down The Drain” wil hij daarbovenop ook nog eens zijn stem wat extra in de verf zetten, maar dat klinkt dan weer net te geforceerd om echt goed te zijn. Helaas zorgt dat er ook wel voor dat het dan net wat te hevig wordt in verhouding met de rest van het album.
De voortdurende kracht die doorheen dit album loopt, zou een sterkte kunnen zijn, maar is zeker ook een valkuil. Zoals we al vreesden wordt het na een tijdje wel wat te veel van het goede en op een bepaalde manier verliest Nichols daardoor ook een stukje van zijn geloofwaardigheid. Het is alsof hij voortdurend wil bewijzen tot wat hij in staat is, maar het kan soms echt geen kwaad om even het gaspedaal wat te lossen. Dat geldt zeker voor een rasmuzikant als Nichols, die helaas zijn veelzijdigheid niet weet om te zetten in variërende songs. Wij houden natuurlijk wel van harde rocknummers, maar het probleem is hier dat ze soms gewoonweg te simpel of anderzijds te geforceerd overkomen.
Op “Long Way To Go” slaagt Nichols daar ook wel in en ondanks dat het nog steeds hevig is, zijn er nu ook wat rustigere passages. Het album had gerust wat meer van dat soort nummers kunnen gebruiken, al is het maar om niet overspoeld te worden met vocale uithalen en flitsende gitaarsolo’s. Het klinkt soms meer als een demonstratie van zijn kunnen, dan als muziek waarmee hij een verhaal of gevoel wil brengen. Dat zal misschien ook niet zijn bedoeling geweest zijn, maar daardoor blijft het toch te vaak te oppervlakkig.
Jared James Nichols is zeker geen slecht album, maar zoals we al meerdere keren hebben aangehaald wel te veel van het goede. Het leverde ons met “Easy Come, Easy Go” wel een fantastisch nummer op en eigenlijk valt ook geen slecht nummer te bespeuren op deze plaat. Het probleem is simpelweg dat hij een one-trick-pony lijkt te zijn, of zich toch zeker zo profileert door het gebrek aan variatie op dit album. Het klinkt soms te veel als een muzikale ‘he, kijk wat ik kan’ en dat is gewoonweg jammer.
Op 9 en februari 11 staat Jared James Nichols in het voorprogramma van DeWolff in Poppodium Annabel in Rotterdam en TivoliVredenbrug in Utrecht.
Facebook / Instagram / Twitter
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
