Volbeat @ Sportpaleis: Knuffelrock op steroïden

Al vanaf de beginjaren zijn Volbeat en België twee handen op één buik. Om tussen 2005 en 2006 de Deense metalscene te exporteren, trokken Hatesphere, Raunchy en Volbeat hun landgrenzen over. Tijdens de ‘Danish Dynamite Tour’ waren spilfiguur Michael Poulsen en zijn toenmalige bandmakkers de eerste act van de avond. Hoewel Hatesphere en Raunchy nog actief zijn, knokte Volbeat zich eenzaam naar de top. Ons land speelde daar een prominente rol in. Graspop en StuBru waren er namelijk als de kippen bij om de countryachtige metalband te promoten. In de jaren 2010 begon het grotere werk. Met de release van het vierde album Beyond Hell/Above Heaven waren een uitverkochte Lotto Arena en een subheadlinerpositie op Graspop 2011 een logisch vervolg. Toen al gingen de tongen over wie de headliners van de toekomst zouden worden.

Na een enkeltje richting Werchter kopte Volbeat eindelijk de affiche van Graspop 2014. Sindsdien heeft ze die positie nooit meer moeten afstaan. Dat de jongste albums (Seal the Deal & Let’s Boogie en Rewind, Replay, Rebound) een stuk softer zijn dan hun voorgangers, wijzigde weinig aan de succesformule. Meer als geen ander weten de Denen wat hun publiek wil en hoe ze die ook moet entertainen. Het lijkt precies gisteren dat Volbeat het Sportpaleis omver rockte. Ook tijdens corona bleef de motor draaiende. Volbeat schitterde op Metallica’s Blacklist en vond de tijd om Servant Of The Mind te releasen. Op deze langspeler mocht het opnieuw een stuk steviger, die sinds de zomer gepaard gaat met een wereldtournee. Net zoals bij eerdere zaalshows was het voorprogramma geen kant-en-klaarmaaltijd. Bad Wolves en Skindred schudden de Antwerpse galmbak flink door elkaar.

Aan de overkant van de Atlantische Oceaan is Bad Wolves geen klein bier. Bij ons kreeg de Amerikaanse metalact de nodige aandacht toen frontman Tommy Vext enkele jaren terug Five Finger Death Punch uit de brand hielp. Toen Ivan Moody het in Tilburg iets te bont maakte en erna in rehab ging, nam Vext de honneurs waar. Bad Wolves was daarvoor al een van 5FDP-gitarist Zoltan Bathory’s protegés. We konden er dus gif op nemen dat de metalband een blijvertje zou worden. Het derde album Dear Monsters werd ingezongen door de nieuwe zanger Daniel ‘DL’ Laskiewicz. Volbeats ‘Parasite pit’ was goed afgekeken van Metallica’s beruchte Snake Pit. Het sierde Poulsen en co dat hun supports deze vrij mochten bewandelen. Wegens treinvertragingen en opstoppingen aan de lockers zagen we nipt de laatste twee nummers van Bad Wolves. The Cranberries-cover van “Zombie” zorgde voor een leuk sfeermomentje. De wolvenroedels potentieel kwam pas erna tot zijn recht. Zonder er weinig woorden aan vuil te maken kreeg Bad Wolves het middenplein op zijn knieën. Zulke typisch Amerikaanse overgave kon de avond niet beter doen starten.

Combineer een inheemse kledingstijl of muziekgenre met metal en de geboorte van een nieuw subgenre is een feit. Alvorens nu-metal de metalwereld commercieel zou domineren, was dat sterk in de mode. Rond de eeuwwisseling stond Skindred aan de wieg van wat ze zelf ‘raggametal’ noemde. Ondanks dat deze stijlvorm uit de volksmond raakte, staat Skindreds explosieve mix van groovemetal en reggae garant voor een opzwepende show. Met zijn rood glitterjasje leek Benji Webber in partymodus te zijn. Het publiek dacht daar toch lichtjes anders over. Heel even zag het er naar uit dat Skindred zich achter de catwalk zou planten. Het refrein van “Wonderwall” was tactisch ingezet om vooraan poolshoogte te komen nemen. Eens de sfeer begon los te weken, drukte Webbe dat momentje eigenhandig de kop in. Door zijn passief-agressieve bindteksten gedroeg hij zich als een verwaande kwast. De samples van Star Wars, Van Halen en House of Pain waren meer een goedkope soundmixshow. Skindred heeft echter meer dan een degelijke back-catalogue om 45 minuten te knallen, maar koos voor de gemakkelijke weg om al spottend vermaak te bieden. Hoe strak “Kill the Power” en “Nobody” ook mochten klinken, de revolutionaire reggaeboot was allang gezonken.

In tegenstelling tot andere mastodonten in het metalgenre is Volbeat nooit in verleiding geraakt om af te komen met een pompeuze show. De eenvoudige doch strakke riff van “The Devil’s Bleeding Crown” deed iedereen wakker schieten. Poulsen en leadgitarist Rob Caggiano trokken vanop iedere flank een flinke sprint en hadden de zaal onmiddellijk mee. Pas toen bassist Kaspar Boys Larsen mee naar voren trad, was de tripartite compleet. Vaste rots in de branding Jon Larsen zorgde ervoor op zijn drum dat de drie snarenplukkers ongestoord konden rammen. In de naam van rock’n roll en heavy metal zorgde “Lola Montez” voor het eerste liefdesmoment. Poulsens peptalk was goed ingestudeerd, maar toen hij hoorbaar begon te snotteren, nam zijn spontaniteit de bovenhand. Zelfs de grootste rocksterren kunnen weleens last hebben van een winterse snotvalling.

Zodoende kwam tijdens “Fallen” Poulsens ode aan zijn vader enorm oprecht over. Volbeats gevoel voor hartverwarmende melancholie hield ons en duizenden anderen in zwijm. De gevoelige snaren werden pas fysiek aangeraakt toen Dusty Springsfield’s “I Only Wannna Be With You” overging naar Johnny Cash’s “Ring of Fire” en uitmondde in “Sad Man’s Tongue”. Een jarige fan beleefde ongetwijfeld de minuten van diens leven, want tussen de medley door wenste Poulsen de persoon een gelukkige verjaardag. Tegenwoordig heeft elk feestje stuiterende ballen en ook vanavond ontbraken ze niet. Deze zorgden in het middenplein voor amusant spelplezier. Vanop de zitplaatsen viel het dan weer op dat de live saxofoon en piano bij “Wait a Minute My Girl” niet zo goed door de mix kwamen.

Eens de focus terug op de gitaren kwam te liggen, zat alles weer in balans. Tijdens “Seal the Deal” en “The Devil Rages On” presteerden de bandleden op hun best. Zo waren er vanavond toch meerdere duivels aanwezig die wisten hoe ze moesten scoren. Het geheel had daarentegen iets impressionanter geweest moesten de rookmachines vervangen zijn door pyrotechnieken. De geest van de duivel bleef lustig rondwaren. De openingsriff van “The Sacred Stones” leek immers op twee druppels water van Slayer’s “South of Heaven”. De bloedrode verlichting toverde het Sportpaleis eventjes om tot de achterhoek van de hel. Daarna begon met “For Evigt” en “Still Counting” een heerlijk dansbare viering van het leven. De smartphonescamera’s deden wat ze moesten doen en ook de saxofoon en piano waren goed afgesteld.

Het Sportpaleis vullen zat er voor Volbeat niet meer in, maar alle aanwezigen sloten de Denen in hun armen. Het zou dus geen commerciële zelfmoord zijn om bij volgende tournees België even links te laten liggen. Het volgende weerzien zal dan dubbel zo intens zijn waardoor diegenen die de band afwimpelen als softies hun woorden zullen moeten wikken en wegen.

Volbeat en zijn supports spelen 9 december voor het Nederlandse publiek in de GelreDome. Volgende zomer keren de Deense metalsterren terug naar Europa. Vrijdag 16 juni zijn ze special guest voor Metallica zijn eerste avond in het Ullevi Stadium te Gotenburg. Ze zijn dus in de buurt voor Graspop Metal Meeting. Daar is het nog wachten op de donderdag- en vrijdagheadliner voor de South Stage.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

The Devil’s Bleeding Crown
Pelvis on Fire
Temple of Ekur
Lola Montez
Last Day Under the Sun
Fallen
Sad Man’s Tongue
Wait a Minute Mye Girl
Black Rose
Shotgun Blues
Seal the Deal
The Devil Rages On
Slaytan
Dead But Rising

The Sacred Stones
For Evigt
Die to Live
Still Counting