Bastille @ Vorst Nationaal: Popshow volgens het boekje

© CPU – Cédric Depraetere

Bijna tien jaar na hun doorbraak met megahit “Pompeii”, vier albums en vele festivals later, lijkt de ster van Dan Smith en zijn companen dan toch stilaan te tanen. Daar wijst niet alleen het verre van uitverkochte Vorst Nationaal op, maar ook het feit dat het al van 2018 geleden is dat de heren nog eens een hit scoorden, die dan nog eens een samenwerking met dj Marshmello was. Neem er dan nog eens bij dat hun laatste worp, Give Me the Future, naar onze mening een geweldige tegenvaller was, en je kan verwachten dat we zeer benieuwd waren naar hoe Bastille het er vanavond van af zou brengen: staat Bastille live nog steeds haar mannetje en komen de nummers uit Give Me the Future live misschien toch iets boeiender over?

Wetende dat bij hun vorige tour het voorprogramma nog werd verzorgd door Lewis Capaldi, die nu zélf arena’s aan de lopende band vult, konden we ons al afvragen of Bastille voor hun Give Me the Future Tour terug een toekomstige ster had gestrikt. Het antwoord luidde helaas al snel van nee: de jongens van The Native konden niet echt overtuigen. Sympathieke jongens, dat waren het wel, getuige de vele dankwoordjes van de zanger en de aansporingen om mee te springen of te zingen. Desondanks zakte een nummer als “Frontline” al snel in elkaar door een uiterst mak refrein, gecombineerd met een monotone en niet bijster originele sound, waardoor we het nummer al vergeten waren voor dat het volgende begon. The Native deed ons daarnaast ook al snel denken aan die andere vijfkoppige band, Inhaler. Al deelt The Native met hen een charismatische frontman en stoer knikkende blikken, het ontbreekt hen aan sterke nummers.

© CPU – Cédric Depraetere

Daarna was het dan de beurt aan de band waarvoor iedereen gekomen was, Bastille. Na een blits introductiefilmpje werd meteen het catchy “Stay Awake?” ingezet, waarbij het publiek al vanaf de eerste noten rechtsprong en grote hoeveelheden tekst meezong. Dat enthousiasme bleef alleen maar in stijgende lijn gaan met een opeenvolging aan hits, van leadsingle “Distorted Light Beam” tot publieksfavoriet “Things We Lost in the Fire”. Na een kort woordje met het publiek, waarin zanger Dan Smith zich, keurig als altijd, excuseerde voor hun vertraging van zes minuten, was het tijd voor een eerste rustmoment. De smartphonelichtjes werden zo bovengehaald bij “Oblivion” en bij “Those Nights” keken verliefde koppels rondom ons elkaar romantisch in de ogen.

© CPU – Cédric Depraetere

Tijdens de show, die trouwens de eerste van hun Europese tour was, werd ook de invloed van hun laatste album op hun sound duidelijk. Zo nam drummer Woody Bangs bij de nieuwe, meer elektronische nummers plaats achter een elektronisch drumstel. Daarnaast hadden de jongens voor deze tour ook een extra backing vocaliste meegebracht, die haar meerwaarde doorheen het concert al zingend en dansend bewees. Dit werd vooral duidelijk bij “survivin'”, waarbij haar stem het nummer van een soulvol laagje voorzag. Al vroegen we ons af of ze toch niet beter een paar blazers hadden meegenomen; de saxofoon moest uit een doosje komen en klonk daardoor zeer flets, al kan dat ook aan de vreselijke geluidskwaliteit van Vorst Nationaal liggen.

Of de Britten hun vernieuwing echt bij elk nummer moeten toepassen, is nog maar de vraag. Zo speelden ze hun hits van het eerste uur “Laura Palmer” en “Things We Lost in the Fire”, met een nadruk op synths en elektronische effecten, waardoor sommige hooks vaak pijnlijk wegvielen. Ook werd “Happier” in een bedenkelijke remix gestoken die het oorspronkelijke hitpotentieel van het nummer deed wegdeemsteren: de herkenbaarheid viel weg en het refrein klonk zoals het nog nooit geklonken had. Ook moesten ze natuurlijk hun laatste plaat voorstellen, wat ervoor zorgde dat we vreselijk saaie nummers als “Future Holds” moesten slikken.

© CPU – Cédric Depraetere

Niet dat het publiek zich er iets van aantrok: het at gedurende heel het concert uit de handen van Dan Smith en co. De zaal ging bijvoorbeeld helemaal dol toen Smith zich in het publiek begaf en aan de lopende band werd omhelsd, vastgepakt en geknuffeld, terwijl hij zich een weg door de massa wurmde. Die smulde van de interactie tussen Smith en gitarist Charlie Barnes en van de sitdown bij “Of the Night”, hun herwerking van “Rythm of the Night”. Allemaal dingen die voor ons iets te gepland en niet spontaan aanvoelden, maar wie zijn wij om zijn oprechtheid in vraag te stellen?

Zo leverde Bastille een popshow volgens het boekje af: compleet, met rustpunten, publieksmomenten waar nodig en vooral een karrenvracht aan hits. De bedenkelijke muzikale keuzes buiten beschouwing gelaten, kreeg het publiek waar voor zijn geld en daarom zien we Bastille in de toekomst naar alle waarschijnlijkheid weer terug in een grote zaal of op een volle festivalweide. In de studio mag het dan misschien tegenvallen, live staat Bastille (voor het grootste deel) nog steeds als een huis.