Canada’s favoriete zingende zussen braken in 2007 aan onze kant van de oceaan door met hun meesterwerk The Con. De afgelopen decennia is de tweeling muziek blijven maken, al gaat die sinds langspeler Heartthrob steeds meer de popkant op. Op hun tiende (!) studioalbum Crybaby is er niets meer terug te vinden van de indiefolk die de zussen ooit groot maakten en dat is jammer.
Het is alweer tien jaar geleden sinds dat Tegan and Sara officieel hun koers wijzigden. De single “Closer” vanop Heartthrob sloeg de collectieve fanbase destijds met verstomming. Toch bleven heel wat fans loyaal naar de band luisteren. Tijdens de pandemie zaten de zussen niet stil, om net die fanbase niet plots te verliezen: een wekelijkse Instagram liveshow over hun planten, een nieuwe merchandisecollectie en de verfilming van hun biografie. Maar laten we terugkeren naar de hoofdzaak: de muziek.
Tegan and Sara koos op Crybaby opnieuw voor pop. De sound klinkt herkenbaar, maar hier en daar gaan ze te ver weg van hun gebruikelijke hapklare pop. Opgenomen stemmetjes die komen storen, allerlei samples en overdreven bewerkte zanglijnen maken het album moeilijk verteerbaar. Zo opent de plaat met een bulldozer van een nummer. “I Can’t Grow Up” is luid, druk en supersnel. Spoiler alert: dit is niet het enige lied op deze plaat waarop roepen gezien wordt als zingen. Ook op “All I Wannted” zijn de irritante vocal samples meer dan overbodig. Het tempo zakt ook niet meteen. “F****** Up What Matters” heeft duidelijk een portie Rilatine gemist.
De synths zijn net als op Heartthrob duidelijk meer aanwezig dan de gitaren van vroeger. Wie goed luistert, kan gelukkig wel horen dat sommige nummers sterk genoeg zijn om te overleven in een akoestische versie. Powerballad “Yellow” heeft een catchy refrein en houdt de balans tussen elektronica en gitaren. De stemmen van de twee zussen schuiven hier perfect in elkaar. Die constante op iedere Tegan and Sara plaat is ook op Crybaby terug te vinden: de zijdezachte stem van Sara en de minder stabiele, ruwe stem van Tegan.
“Faded Like a Feeling” is de “Call It Off” van dit album. Het breekt het album in twee delen. Moest er een A- en een B-kant zijn, is dit waar je de plaat omdraait. De eerste helft klinkt als een agressieve driftbui. De tweede helft brengt dan weer rust en klinkt sentimenteler. “Under My Control” is doodeerlijk. Zonder filter zingt Sara wat ze voelt: ‘I should start working on myself again / Get these feelings that I feel within under my control’ en even later doet Tegan hetzelfde op “This Ain’t Going Well”: ‘I wish that I had been a better version of me / But I can’t love somebody / Who doesn’t love the worst parts of me’. Twee pareltjes van nummers die je zakdoek doen bovenhalen.
De twee nummers die de plaat afsluiten gaan op hetzelfde melodramatische spoor verder “Sometimes I See Stars” en “Whatever That Was” verrassen jammer genoeg te weinig om het album nog goed te maken. Van het ene uiterste in het andere, deze plaat heeft zijn naam niet gestolen: de Canadese zussen, waarvan eentje net mama geworden is, lijken met Crybaby een kinderlijke driftbui op plaat te willen zetten. Een samenraapsel van extreem agressieve songs en slaapverwekkende ballads. Wie goed luistert, ontwart nog een handvol ijzersterke singles.
Het tiende album van Tegan and Sara heeft heel veel om het lijf: van extreem opgepompte songs tot hartverscheurend sentimentele songs. Er is geen rode draad te trekken, wel een duidelijke tweestrijd: willen ze nu wenen van woede of van verdriet? De tijd van albums waarop Tegan and Sara met elk nummer verbaast (in positieve zin), ligt definitief achter ons. Een handvol goeie songs per plaat, daar moeten de fans het tegenwoordig mee doen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
