Up The Bracket, het fantastische debuutalbum van The Libertines, viert zijn twintigste verjaardag. Dat is voor de Britten reden genoeg om nog eens op Europese tour te gaan. Die tour trapten ze af in het Koninklijk Circus, waar ze drie jaar geleden ook hun meest recente Belgische show speelden. We krijgen vanavond dus een kleine primeur, maar het begin van deze Europese tournee mag zeker niet betekenen dat de Britten nog niet op elkaar ingespeeld zijn. De band stond deze zomer namelijk al op een pak festivals, waarvan Glastonbury zonder meer het grootste was. De liefde voor The Libertines bleek er toen nog altijd zeer groot en ook bij ons is de liefde nog sterk aanwezig, want het Koninklijk Circus is volledig uitverkocht. Dat betekent vaak ook dat er op voorhand al hele rijen staan aan te schuiven en ook vandaag is dat het geval. Het levert naast mooie plekken zelfs wat meer op, want enkele minuten voor het openen van de deuren zien we Pete Doherty langs de voordeur naar buiten komen om zijn hond uit te laten en gelijktijdig zijn fans te groeten.
Vanavond krijgen we twee goede Britse bands voor de prijs van één. Trampolene, een band van het label van Doherty, verzorgt het voorprogramma. Ze komen ietwat ongemakkelijk op, daar niemand echt door lijkt te hebben dat het voorprogramma net het podium is opgewandeld. Lang duurt die aarzeling echter niet, want met “Gotta Do More, Gotta Be More” tonen de Britten ons meteen waarvoor ze gekomen zijn. De scheurende gitaren krijgen al snel applaus. Na twee nummers krijgen we een gedichtje over ketamine voorgedragen, misschien wat bizar, maar het publiek kan er om lachen. Nadien mogen de gitaren weer het woord voeren en die zijn toch ook wel net iets aantrekkelijker dan het ketaminegedicht. Zanger Jack Jones zweept het publiek nog wat verder op en laat hen meezingen tijdens “Uncle Brian’s Abbatoir” en afsluiter “Alcohol Kiss”. Nadien gooit Jones nog zijn sweater richting het publiek en doet de drummer nog een verrassend soepele radslag. Trampolene was met vlagen wat bizar, maar wist wel te imponeren.
Om kwart voor negen verschijnen de bandleden van The Libertines op het podium, aangevuld door de twee honden van Doherty. Lang blijven zij niet op het podium, want wanneer “Vertigo” wordt ingezet gaat het zodanig luid dat de beestjes onmogelijk daar kunnen blijven. De Britten spelen eerst Up The Bracket in zijn geheel en tegen dat we aan het derde nummer zitten met “Horrorshow”, hebben we zeker al anderhalve pint over onze kop gekregen. Het publiek is extatisch, vermoedelijk ook wat zat, maar toch voornamelijk heel enthousiast. Het is niet meer dan normaal, want het tempo ligt hoog en The Libertines is in topvorm.
Tijdens “Time For Heroes” barst de bom helemaal los en het publiek brult in koor mee. Ze doen dat allemaal terwijl ze nog druk weg en weer staan springen; de energie van The Libertines wordt duidelijk overgedragen op het publiek. Twee gelukkigen mogen ook nog bij de band op het podium, simpelweg omdat ze dat aan Barat gevraagd hadden. Wat de bedoeling is weet de band niet, en de twee fans op het podium weten het precies zelf ook niet. Doherty verwacht een huwelijksaanzoek zoals op zijn concert in Gent, maar het koppel blijkt al getrouwd te zijn. “Radio America” is dan weer een meer dan welkom rustmoment, al duurt het maar heel even. “Up The Bracket” stuwt het tempo namelijk weer helemaal de lucht in en het publiek springt nog energieker dan voordien. Het is een schitterende wisselwerking tussen de band, muziek en publiek.
Mocht al dat heen en weer springen nog niet genoeg zijn, dan is er nog altijd “The Good Old Days”. Het nummer begint zoals op de plaat en dat wordt luidkeels meegebruld, daar is het ook het perfecte nummer voor. Op een bepaald moment haalt de band het tempo eruit, waarna het publiek een cirkel vormt. We hoeven er geen tekeningetje bij maken; zo meteen zitten we middenin een moshpit. Frontmannen Pete Doherty en Carl Barat zien er de fun wel van in. Na “I Get Along”, het laatste nummer van Up The Bracket, verdwijnt de band van het podium. Het is best dat we nog eens een moment krijgen om even uit te blazen.
Na de korte pauze krijgen we nog een tour de force van The Libertines. “Gunga Din”, dat pas bij de reünie verscheen, weet het publiek weer helemaal aan het springen en het zingen te krijgen. Ook “You’re My Waterloo”, dat op datzelfde album staat, doet het goed en weet het publiek te ontroeren. Soms zijn ze stil, soms zingen ze vredig mee en bij Barats gitaarsolo gaan ze aan het joelen. Het moge duidelijk zijn dat The Libertines niet alleen op hun oude succesen hoeven te teren om hun publiek te bekoren.
Een kwartier voor het einde zijn zowel The Libertines als het publiek nog zeker niet moe. Dat wordt duidelijk bij “Music When The Lights Go Out”, want ondanks dat dat nummer aan de kalmere kant is, blijven alle aanwezigen maar springen. Hier en daar zien we eens iemand een geïrriteerde blik werpen richting degenen die het net iets te bont maken. We kunnen het begrijpen. Ook de security doet overuren, want doorheen het hele optreden mogen ze crowdsurfers opvangen. Het is eens wat anders. Finaal krijgen we nog “Can’t Stand Me Now” en “Don’t Look Back Into The Sun” en wanneer je na anderhalf uur de fans bespelen nog kan afsluiten met twee zo’n nummers, dan weet je het goed hebt gedaan. Het dak gaat er nog een laatste keer af, waarna The Libertines nog eens met een ferm applaus wordt onthaald.
Met plakkende schoenen, zweet op onze rug en hier en daar een blauwe plek verlaten we het Koninklijk Circus vol voldoening. Trampolene was een mooie opwarmer, waarna The Libertines ons anderhalf uur in vervoering wist te brengen. De band was in topvorm, de muziek was loeihard en de fans waren werkelijk waar fantastisch. We hebben met volle teugen genoten van deze avond en durven zeggen dat je The Libertines gewoonweg eens moet gezien hebben om het helemaal te begrijpen.
