Gisterenavond daalde de engel uit North Carolina neer in het Depot, met haar band en haar nieuwe plaat. Ze bracht aan stad Leuven en haar avondlijke bezoekers de Blijde Boodschap dat die laatste plaat zich vlijmscherp vertaalt in live-versies, zo mogelijk nog wijder, grootser en rock-infused dan ze vanuit de studio al klonken. Big Time werd in juni uitgebracht en was voor Angel Olsen een bedevaartsoord, waar ze hand in hand met zachte country en melancholische instrumentatie een herwonnen identiteit welkom heette en een plaats gaf aan verlies. Feniksgewijs vond ze op die plaat een nieuwe toon, die uitmondde in prachtige liedjes en eerlijke teksten, en gisteren gidste ze ons liedje per liedje door haar – en daarbij ook onze – gevoelens van het laatste halve decennium.
Het voorprogramma van de collectieve bedevaart werd verzorgd door Tomberlin, visueel een girl next door die net van een skatepark geplukt lijkt te zijn. Ze heeft een dijk van een stem, die toch fijntjes speelt met zachte noten en goedgemikte uithalen. Aangekleed met oversized sweater, jeans en warme stem, doet ze soms denken aan Soccer Mommy, zonder dat die vergelijking nodig is om de artiest op de kaart te zetten. In een charmant en plat Amerikaans accent praat Sarah Beth Tomberlin haar set aaneen met anekdotes over wiet en muziekvideo’s, die desalniettemin geen afbreuk doen aan de mooie liedjes waar de set van overloopt. Enkel vergezeld door haar akoestische gitaar, speelt ze een uitgeklede versie van “Stoned”, van haar net uitgebrachte album i don’t know who needs to hear this… . Tomberlin duwde met haar no-nonsense gitaarspel en eerlijke teksten al op de juiste knopjes, die ook bij de hoofdact in werking zouden treden en zo voor een mooi geheel zorgden over artiestgrenzen heen.
Setlist.fm verraadt dat de structuur van Angel Olsens passages telkens quasi dezelfde is. Toch lijken Olsens lieve ogen al vanaf het eerste nummer te vertellen dat elk lied speciàal voor ons uitgekozen is en ja, misschien zelfs geschreven werd. De zeskoppige band – allemaal even lief lachend – zal ook wel geholpen hebben om het huiskamereffect te vergroten en om van hun performance ondanks de ontegensprekelijke hoogtes, iets heel down to earth’s te maken. “Dream Thing” en “Big Time“, de eerste nummers van deze en voorgaande shows, zijn mooi en maken direct duidelijk dat deze passage veel meer diepgang zal huizen dan te horen was op plaat. Een eerste hoogtepunt komt echter pas bij “Right Now“, een typische ballade die een van Olsens sterktes in de verf zet: de bijna tektonische opbouw van haar liedjes. Eb- en vloedgewijs speelt de band met bijna-stiltes en grove uithalen die fijntjes op het gemoed werken. Zowel de staande als zittende delegaties van het Depot zwieren duchtig mee met het lied, dat pas na een minuut stiller gedweep uit de startblokken schiet.
Na een minutenlang voorwoord waarin Olsen ons spelenderwijs probeert wijs te maken dat ze een nieuw liedje zou spelen – ‘it might take us places, who knows?’ zegt ze zichtbaar geamuseerd – knalt “Shut Up Kiss Me” door de boxen; de bands grootste hit en meest dansbare nummer. Het nummer had drie keer zo lang mogen duren, want ook hier is de platentektoniek der instrumenten die de band tentoonstelt ongelofelijk leuk om te mogen bekijken, beluisteren en bedansen.
My Woman, het album dat Olsen uitbracht in 2016, rustte veel meer op drum en tempo dan dat Big Time doet. “Give It Up” komt van die eerdere plaat, en is door de vrolijke gitaren licht schreeuwerige vocals een fijne breuk in de warme door country geïnspireerde set. Tijdens deze tour beperkt ze echter het schreeuwen en dansen, maar deelt ze muzikaal haar meest persoonlijke belevingen met het publiek, op een manier die tegelijk groots en bescheiden is. “Go Home” is zo misschien wel het vleesgeworden afscheid van een leven dat niet paste, en het oefenen van het thuiskomen in haar nieuwe stem en toon. ‘I feel like someone else, but I’m still trying’.
Op “All The Good Times” komt Olsens innerlijke Mazzy Star naar boven en hoewel wij ook zeer te spreken zijn over die tweede, overstijgt Olsen in deze song het zoete gekabbel van Star, door het nummer bijna peristaltisch te bewegen naar een einde dat uit z’n voegen breekt. De opgewaardeerde rock-‘n-roll ballenjongen die de hele avond de gitaarwissels van vrouwe Olsen verzorgde, komt tijdens dit liedje met een xylofoon het podium op, en nodigt de gitarist uit om het tokkelen op zijn gitaar af te wisselen met enkele welgemikte tingel-tangels tijdens de brug van “All The Good Times”. Hoewel de show voor de rest volgens de ongeschreven huis-, tuin- en keukenregels verliep, tonen Olsen en band zich zo ook tactisch groots, door dergelijke trucjes uit hun mouw te schudden en het geheel vernieuwend en leuk te houden.
“All Mirrors”, de titeltrack van die vorige plaat, vormt het absolute hoogtepunt van deze avond, hoewel de lat eigenlijk al betrekkelijk hoog lag. Angel Olsen neemt voor de gelegenheid plaats aan een extra keyboard, en tokkelt tijdens het nummer oog in oog met haar vaste toetsenist. De dubbelde keyboard-bezetting vormt de visuele kern tijdens dit nummer, maar “All Mirrors” wordt voor de rest toch vooral gedragen door de rake bewegingen van de bassist. Tijdens dit nummer krijgen ook viool en cello hun five minutes of fame, en stiekem zaten we daar wel op te wachten. Het nummer ontspint in een grootsheid die op het Eurosongfestival zou passen – zonder te moeten inboeten aan intimiteit – de zotte toeren van de strijkers nog steeds op kop.
Hoewel we het haar met plezier hadden vergeven mocht het zachte, maar ietwat onopmerkelijke “Chance” de afsluiter van de avond zijn, kwam Olsen met band terug voor een nummer dat ze naar eigen zeggen graag en veel spelen. Die ‘veel’ wordt opnieuw bevestigd door de Europese setlists, want de Harry Nilsson-cover (op zijn beurt een Badfinger-cover) reist met de band mee van Amerika over Keulen tot Leuven. “Without You” bleek een prachtig einde van de avond te zijn, en bleek evenwel perfect te passen in het register van de band. De ‘Can’t live, if living is without you’, paste wonderwel in het muzikale jargon.
Zoals een fan op Instagram bij z’n foto van het concert zette: ‘De geschiedenis zat met Dylan vandaag in Brussel, ik zat bij de toekomst in Leuven.’ Niks slechts over Bob Dylan, enkel goeds over Angel Olsen, die zichzelf inderdaad blijft heruitvinden alsof het niks is. Een feniks, een engel, hoe het ook zij; van ons mag Olsen ons elke week in haar bedevaartsoord uitnodigen, voor een lavende ervaring met strijkers en xylofonen, en de mooiste liedjes die met elke afzonderlijke toeschouwer nadien mee naar huis gaan.
Facebook / Instagram / Website
Setlist
Dream Thing
Big Time
Ghost On
Right Now
Shut Up Kiss Me
Give it Up
Lark
All Mirrors
Spring
Go Home
The Waiting
All the Good Times
Chance
Without You (Harry Nilsson/Badfinger cover)