Dat de afgelopen jaren turbulent zijn geweest voor Angel Olsen, is zeker geen overstatement. Na haar album All Mirrors, uit 2019, liet ze de wereld en vooral haar ouders weten dat ze haar queer-identiteit niet langer voor haarzelf wilde houden. In een interview vertelde ze hierover dat ondanks haar rijpere leeftijd – ze was 34 op dat moment – ze zich toch zo zenuwachtig voelde als een kind van vijf om dit mee te delen. Drie dagen later overleed haar vader, en tragisch genoeg stierf haar moeder ook kort daarop. Uiteraard brengt dit wel wat teweeg bij een mens, en zeker bij iemand als Olsen die de grote emoties nooit geschuwd heeft.
Genoeg stof dus om over na te denken en nog meer om te voelen. Velen kunnen beamen dat een wordingsproces gepaard gaat met vele pijnen, maar dat de uiteindelijke bevrijding van zelfgeplaatste ketens voor een enorme opluchting kan zorgen. Voor Olsen is dit ondanks het verdriet duidelijk ook het geval; zo klinkt ze alvast op deze plaat, haar meest persoonlijke tot dusver. Na My Woman, waarin ze meer de kaart van de folkrock trok, volgde met All Mirrors een weelderig gearrangeerd en soms bombastisch door synths gedreven album. Een jaar later, in 2020, bracht ze met Whole New Mess een uitgeklede gitaarversie van dit album uit. Met Big Time gaat ze ongegeneerd de countrytoer op, waarbij ze zowel het vers verdriet als de nieuwe liefde en bewustwording een plaats tracht te geven.
Het volledige album straalt een warme, melancholische gloed uit. Het is geen country met opzwepende banjo, allesbehalve, maar eerder donkere country, waarbij de steelgitaar de tijd van zijn leven heeft, doch steeds subtiel blijft. Met de hulp van co-producer Jonathan Wilson wordt een sfeer gecreëerd die thuishoort in het Hollywood van de film noir. Humphrey Bogart en Lauren Bacall die in een ondergrondse bar in elkaars ogen verdwalen, terwijl Olsen op het podium in de achtergrond tussen de rookslierten door met haar romige, begerige stem de mood versterkt, het had zomaar gekund. Alle trucjes, zoals strijkersarrangementen die piano en zelfs orgel begeleiden, worden hiervoor uit de kast gehaald, maar het wordt nooit overdadig. Daar wordt zorgvuldig over gewaakt. Het moet allemaal haar verhaal dienen, en niet overnemen.
In de opener “All The Good Times” wordt de toon al meteen gezet vanaf de eerste zin. Met ‘I can’t say that I’m sorry / When I don’t feel so wrong anymore’ neemt ze afscheid van verloren liefde, maar ook van een leven waarin ze zich trachtte te forceren, maar zich steeds meer verwrongen voelde. Samen met titelsong “Big Time” wordt duidelijk dat haar outing haar een gevoel van bevrijding heeft bezorgd, en dat ze klaar is om de toekomst met volle overtuiging te omarmen. Niet onbelangrijk daarbij is de nieuwe liefde die ze gevonden heeft, die het uitzicht op haar nieuwe wereld drastisch helpt te verruimen.
Dit betekent niet dat het hele album een show vol goed nieuws geworden is. Verdriet en eenzaamheid zijn prominent aanwezig (geweest) in haar leven, en dus ook in haar muziek. Dit wordt bijvoorbeeld duidelijk in “This Is How It Works”. Hierin stelt ze dat het heel lastig is om alles te verdragen en te verwerken, en dat de zoektocht naar mensen bij wie ze terecht kon confronterend was. In “Ghost On” stelt ze dan ook onvermijdelijk vast dat het verleden bij ons blijft en altijd een rol zal spelen in onze levens. Haar toon is echter één van berusting, de aanvaarding van haar identiteit sijpelt door het volledige album. Ze slaagt erin om met haar zalvende en soms smachtende stem verschillende emoties op te wekken, zoals in het sober begeleide “All The Flowers”, een nummer waarbij de grens tussen lach en traan zo dun is dat ons gezicht bijna in een kramp schiet.
Olsen begeleidt je naar de uitgang met “Chasing The Sun”, meteen ook een mooie samenvatting van het album, waarin ze met haar overslaande stem maar al te graag onbekende richtingen in haar leven uitgaat, gesteund door nieuwe liefde en een herwonnen identiteit. Ze bevindt zich duidelijk op een goeie plaats, ook emotioneel. Het vertaalt zich naar een album in balans, waardoor je je als luisteraar maar al te graag laat meevoeren.
Zijn er ook zwakke punten op te merken? Eigenlijk weinig tot geen, maar mensen die eerder fan zijn geworden door het ruwere werk als My Woman, zullen dit gladde country-geluid moeilijker kunnen verteren. Maar het ene sluit het andere natuurlijk niet uit. Olsen lijkt met dit album eindelijk de juiste toon gevonden te hebben, maar mist misschien de nodige weerhaakjes om een instant-klassieker te zijn.
Angel Olsen treedt op 15 oktober op in Het Depot in Leuven. Een dag later stopt ze in Amsterdam in de grote zaal van Paradiso.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
