Met de wereldwijde pandemie en recenter ook de ontwikkelingen in Oost-Europa (met bijhorend immigratiedebacle), stond het als een paal boven water dat Gogol Bordello met een nieuwe plaat naar buiten zou komen. Met een verleden als vluchteling als grootste gemeenschappelijke deler, is immigratie voor veel van de bandleden immers heel tastbaar geweest. Frontman Eugene Hutz bijvoorbeeld onvluchtte na de kernramp in Tsjernobyl zijn thuis als dertienjarige, en zag nadien met lede ogen andere trieste gebeurtenissen zijn pad kruisen. Dat de gypsypunkrockband net nú met muziek komt, schrijft hij toe aan de nood aan inspirerende muziek gedurende dit woelige maatschappelijke klimaat. In deze barre tijden hoopt hij dat beetje verzet en weerstand te bieden waar mensen zich aan kunnen en willen optrekken.
Naar eigen zeggen ging hun muziek altijd al over volhouden en overleven, en dan liefst met een positieve ingesteldheid. Toen de muziekwereld zichzelf weer overeind trok na de covidmiserie, was Gogol Bordello er als de kippen bij om aan de kar te trekken en op tour te gaan. Ondanks meerdere besmettingen onderweg zorgde Hutz ervoor dat de concertreeks koste wat kost werd verdergezet, zelfs als hij daarvoor alleen het podium op moest. Die ingesteldheid gaf hem een soort rush van energie wanneer de tour gedaan was, waarin Solidaritine ontstond, intussen het achtste studioalbum van zijn band.
Doorheen de hele plaat kan je de energie van die rush voelen bruisen. Opener “Solidaritine” belichaamt dat meteen volmondig en benadrukt het belang van ‘samen staan we sterker’. Ook “The Great Hunt of Idiot Savant” trekt stevig van leer en onderstreept mooi hoe deze plaat een stuk geagiteerder en harder binnenkomt dan voorgaande lp’s van Gogol Bordello. Vaak rechttoe rechtaan drukken punkinvloeden een grote stempel op Solidaritine. Zo herwerkten ze ook “Forces Of Victory”, een nummer dat symbool staat voor een vechtende natie. Al was de plaat dan reeds afgewerkt voor de oorlog in Oekraïne effectief losbarstte, het nummer uit 2007 is voor de bandleden nog steeds brandend actueel. Er wordt flink wat peper in het gat van de nieuwe versie gestrooid, met een glansrol voor de viool van Sergey Ryabtsev. Naast de punkinvloeden, mag dat strijkinstrument heel vaak het voortouw nemen doorheen de plaat.
Verder surft goedgemustste single “Focus Coin” op een energieke skavibe, en ook met een cover van Fugazi’s “Blueprint”, gooien Hutz en co hoge ogen. Ze tillen het nummer met veel instrumentale gelaagdheid en dynamiek naar een hoog niveau, beklijvend, bombastisch en lijvig. Ook interessant is “Knack For Life”, misschien wel de enige echte tempowissel op het album. Bijna heel het album lang dendert Solidaritine immers aan een opzwepend tempo vooruit, wat er voor zorgt dat iets zwakkere nummers wat minder uit de toon vallen. Toch is het af en toe net iets te veel van hetzelfde liedje, waardoor het niveau van de plaat wat blijft steken na een sterk eerste luik.
Met Solidaritine brengt Gogol Bordello een politieke plaat zonder politiek te zijn (behalve dan met het artwork van de plaat). In plaats van wapens te laten spreken, wil de bonte bende ten strijde trekken met optimisme, goed humeur en een fikse portie energie. Ze slagen zeker in hun opzet, met een plaat die barst van aanstekelijke passages en vrolijke momenten. Bovendien zit Solidaritine ook tekstueel goed in elkaar. De plaat valt alleen net iets te vaak terug op dezelfde ingrediënten, wat ons het gevoel geeft dat de menu nog net iets meer tot de verbeelding kon spreken met wat variatie hier en daar.
