© CPU – Bert Savels
Het is intussen alweer vier jaar geleden dat Arcade Fire een bezoekje bracht aan ons land. Ondanks het tegenvallende Everything Now wisten de Canadezen toen in 2017 en 2018, na hun boksmatch in het Sportpaleis, de weides van respectievelijk Werchter en Kiewit te laten ontploffen. Nu de band met het recente WE terug op zijn oude elan lijkt te zitten, verwachtten we dan ook alleen maar beter en grootser.
Toch is het niet de release van hun indrukwekkende album en bijhorende tournee die de laatste weken de volgers van Arcade Fire het meest bezighield. Frontman Win Butler werd onlangs beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, waardoor het feelgood-imago van de band een stevige deuk kreeg. Butler verdedigde zich door aan te geven dat alles met wederzijdse toestemming gebeurde, en excuseerde zich voor het feit dat zijn gedrag mensen gekwetst heeft. Als muziek-website willen we vooral de muziek laten spreken, maar beseffen we tegelijkertijd dat zulke gebeurtenissen een impact hebben op de live-ervaring bij een optreden.
© CPU – Bert Savels
Zo konden we er niet omheen dat het verwachte voorprogramma, Feist, verstek gaf omwille van de situatie. De Canadezen konden last-minute nog Boukman Eksperyans als vervanging vastleggen. De link met Paul Beaubrun, zoon van de zanger van Boukman Eksperyans én eveneens deel van de tourleden van Arcade Fire, was niet ver te zoeken. Desondanks bleek dit voorprogramma geen slechte keuze te zijn. De zevenkoppige band bracht meteen een positieve sfeer teweeg. Hoewel het muzikaal niet altijd even spannend was en het publiek vooral de hoofdact stond op te wachten, was de feestfactor ruim een uur voor Arcade Fire het podium besteeg zeer aanwezig. Getuige ervan was een ware dance battle tussen de bandleden en ietwat geforceerde meezingmomenten.
Na een bedenkelijke dj-act en een piano die zichzelf bespeelde, was het dan eindelijk aan de band waar het Sportpaleis op stond te wachten. Op de tonen van Jacques Brel betrad het ensemble de zaal langs een zij-ingang. Nadat Butler eerder al zijn eigen voorprogramma kwam aankondigen, stond hij nog voor de tonen van “Age Of Anxiety I” reeds een tweede keer te midden van zijn publiek. Van angst om de horde fans die (nog) afhaakte in de ogen te kijken, leek geen sprake te zijn.
© CPU – Bert Savels
Hoewel de frontman stevig zijn best deed, was het vooral wederhelft Régine Chassange die de show wist te stelen. Gezwind sprong ze van instrument naar instrument, om ten gepaste tijde ook de vocals voor haar rekening te nemen. Dat dat laatste vooral als begeleiding en dus niet hoofdact werkte, werd later tijdens “Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)” dan weer op pijnlijke wijze duidelijk. Hiermee willen we echter absoluut geen afbreuk doen aan de prestatie van Chassagne. Feilloos switchen tussen toetsen, drums, accordeon en tegelijkertijd energetisch het publiek blijven opzwepen, het is er weinigen gegeven.
Het publiek opzwepen was in Antwerpen dan ook geen gemakkelijke opgave. Grootse visuals, Butler die in het midden van de zaal bovenop een piano ging staan; het leek de aanwezigen allemaal niet zo veel te deren. De gebrekkige geluidskwaliteit en de lege plekken op de tribunes waren, naast een tikkeltje ongemakkelijkheid, uiteraard ook niet meteen bondgenoten van de band. Dit was echter buiten de tweede helft van de set gerekend, waarin Arcade Fire de ene hit de andere liet opvolgen. “Rebellion (Lies)” bracht ‘ooh-ooh’s’ te weeg die nog tot op de parking en in de trams zouden weerklinken. “Unconditional I (Lookout Kid)” en “The Lightning I, II” werden dan weer ondersteund door, respectievelijk skytubes en prachtige visuals. Niet enkel visueel, maar ook muzikaal kregen we overigens enkele fijne verrassingen voorgeschoteld. Zo vonden “Put Your Money on Me” en “Here Comes the Night Time” voor het eerst tijdens deze tournee de weg naar de setlist.
© CPU – Bert Savels
Te midden het zowel visuele als muzikale geweld, kregen we amper de tijd om de oprechtheid van de band in twijfel te trekken. We betrapten ons er echter wel zelf op dat als Butler ‘Nobody’s Perfect’ een keertje extra herhaalde in “Unconditional I (Lookout Kid)” of zelfreflecterend zong over fouten uit het verleden, veel van zijn songteksten toch een andere dimensie gekregen leken te hebben. Muzikaal bleef het voor de band echter business as usual. Zoals steeds wist Arcade Fire een groot volksfeest op poten te zetten, zij het iets meer timide dan gewoonlijk.
“Everything Now” werd ontvangen alsof het een hoogtepunt uit de rijkgevulde discografie van de Canadezen zou moeten zijn, waarna de band zich voor zijn encore naar het tweede podium begaf. In het midden van de zaal weergalmden beide delen van “End of The Empire”, waarna het achttal op de tonen van “Wake Up” nog één keer in een stoet door het publiek trok. Arcade Fire bewees nogmaals wat het reeds meerdere keren bewees. Deze groep hoort thuis op een groot podium en weet perfect hoe ze een publiek moet bespelen. We kunnen dus enkel maar hopen op een terugkeer op de festivalweides komende zomer. Én dat Butler zich wat gedraagt.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Age of Anxiety I
Ready to Start
Deep Blue
Afterlife
Reflektor
Put Your Money on Me
Age of Anxiety II (Rabbit Hole)
The Lightning I
The Lightning II
Rebellion (Lies)
Keep the Car Running
The Suburbs
The Suburbs (Continued)
Unconditional I (Lookout Kid)
Here Comes the Night Time
Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)
Everything Now
End of The Empire I-III
End of The Empire IV (Sagittarius A*)
Wake Up
