LIFE is een postpunk-gitaarkwartet uit Hull, wiens derde album North East Coastal Town ze hebben omschreven als ‘onze liefdesbrief aan de stad Hull’. Dit is de plaats waar de leden van Life – zanger Merrick (Mez) Sanders-Green, zijn broer Mick (gitarist), bassist Lydia Palmeira en drummer Stewart Baxter wonen en werken en waar het gemeenschapsgevoel hun liedjes al lang inspireert. Het album is een ode aan verwantschap en relaties met zijn muzikale en lyrische ruggengraat dat thema’s oppikt van liefde, verlangen, schoonheid, horror, chaos, trots en vooral het gevoel van erbij horen.
De plaat opent met “Friends Without Names” een soort gesproken/gezongen oratie die behoorlijk betoverend wordt. Naar het einde toe wordt de tekst weliswaar met een soort onverschilligheid gezongen. Het lied is een onderzoek naar moderne sociale interacties, vandaar de koude onverschilligheid, typerend voor de meeste bands binnen het genre. We hebben met “Big Moon Lake” een nummer dat voorbij raast met een echte intensiteit dat raakt aan alledaagse thema’s van gemis, gevoelloosheid, drinken, roken, slecht eten en in het algemeen meer willen voor jezelf in het leven. Life maakt duidelijk echte postpunk dus.
Om het concept rond hun geliefde stad kracht bij te zetten, is elk instrument dat op de plaat wordt gebruikt afkomstig uit een straal van veertig mijl rond hun geboorteplaats. Maar verder is het moeilijk om de invloed van de stad te horen; een Fender Stratocaster die in Hull is gekocht, klinkt opmerkelijk hetzelfde als een die op gelijk welke andere plaats is gekocht. Naar onze mening is dit maar een ietwat fletse gimmick; leuk voor de lokale middenstand, maar nu niet bepaald een interessant weetje. Doorheen het album valt het dan ook op dat de band deze plaat in de eerste plaats voor zichzelf en hun naaste omgeving heeft gemaakt.
“Incomplete” heeft een krachtige stuwende onderliggende beat met een melodieuze lijn die je deels naar binnen trekt. De song is een verhaal over de frustraties van het alledaagse leven wellicht, een wederkerend thema. “Almost Home” heeft dan weer een vrij hoekige compositie die schokt en schudt naarmate het vordert met een vocale uitspraak die opnieuw vrij emotieloos is, maar een sentiment overbrengt dat lijnrecht het tegenovergestelde is. Allemaal vrij cliché binnen het genre dus, maar echt slecht klinkt het nooit.
Er zijn ook, wat de band ‘de ambient tracks’ noemt, te vinden op de plaat zoals “Duck Egg Blue” dat in de vroege uurtjes werd opgenomen, met Roger Waters en Leonard Cohen duidelijk in het achterhoofd. Het voelt aan als een liefdeslied geschreven door een ultra-realist, en toegegeven, naar onze verwachting is Merrick niet meteen de grootste zeemzoete romanticus. “The Drug” is het meest poppy nummer van het album en ook de vreemde eend in bijt. De funky vibe zit hier wel goed, maar het wringt duidelijk wat met de rest.
Na enkele luisterbeurten kunnen we besluiten dat het hier om een modale middenmoter gaat binnen het postpunk genre. Veel kritiek valt er op zich niet te geven hier, buiten dan het onomwonden feit dat we ons de vraag kunnen stellen waarom we naar Life zouden luisteren als we even goed Fat White Family of Yard Act zouden kunnen opleggen.
Facebook / Instagram / Website
