Jack White @ Vorst Nationaal: Blauw en rauw

Het concert van Jack White in Vorst Nationaal had wat moeite met de ticketverkoop. Eerst waren de tickets voor een erg hoge prijs te koop, maar toen bleek dat de verkoop niet al te vlot ging, daalde de prijs. De mensen die al een ticket hadden, kregen er prompt zelfs een gratis ticket bij, om zo toch de zaal te kunnen vullen. Vorst Nationaal had zelfs voor de clubopstelling geopteerd om het toch wat vol te doen lijken en dat hielp, want zo stond het beneden goed vol, alleen waren de zitplaatsen tamelijk leeg. Het manusje van alles staat nochtans garant voor goeie shows en heeft ook heel wat nieuwe muziek voor te stellen. Zo bracht hij dit jaar al één album uit en komt hij volgende week met een tweede op de proppen. De man bracht een set van net geen twee uur en daarin konden we vooral grasduinen in zijn solowerk, want muziek van zijn andere bands was eerder schaars.

Equal Idiots mocht openen en de band was erg verheugd om het voorprogramma te verzorgen van wat ze zelf omschreven als hun idool. We dachten dat we ook hier heel wat nieuwe muziek zouden horen, omdat het ondertussen alweer even geleden is dat de groep optrad en muziek uitbracht, maar buiten één nummertje werd het toch vooral een klassieke set. Dat nieuwe nummer is er wel een dat heel stevig, pittig en hard binnen kwam, waardoor het veel goeds kan beloven voor die nieuwe plaat. Verder zweepte de band het publiek wat op met songs als “Hippie Man” en “Put My Head in the Ground”, en voor de gelegenheid werd de cover van “Ça plane pour moi” nog eens van onder het stof gehaald. Kortom, een typische Equal Idiots-set vol energie en leuke liedjes waarmee de band nog steeds aantoont dat ze live een plezier is om te horen.

Er hing wat spanning in de zaal voor Jack White het podium besteeg. De man had namelijk iedereen verplicht om zijn gsm op te bergen in een Yondr-zakje dat je pas na het concert kon openen, en dus werden er torens gebouwd met bekertjes en probeerde iedereen zich nog eens op een ouderwetse manier bezig te houden. Eens de lichten dan uitgingen en de silhouetten achter het gigantische doek op het podium verschenen, voelde je dat iedereen goesting had om de gitaargod aan het werk te zien. Het decor was niet minder dan episch te noemen en dat was vooral te danken aan de perfectionist die Jack White is. Zo begon de set ook gewoon met een instrumentaal stukje waarbij we enkel nog een groots doek zagen en schaduwen die speelden, waarna de introriff van “Taking Me Back” het doek deed omhoogkomen.

De band speelde op een verhoogje waardoor eigenlijk iedereen in de zaal ze goed kon zien staan. Met drie bandleden en een pop in het midden was de cirkel rond Jack White volledig rond en naast een mooi decor, waren er ook nog prachtige visuals op een groots scherm achter de band te bewonderen. Qua productie zat het kortom helemaal snor en dat bleek ook alle nummers van Jack White naar een hoger niveau te tillen. Toch is het vooral de man zelf die zijn songs live exponentieel doet groeien. Zo zie je hem af en toe naar de bandleden lopen om te zeggen welk nummer ze nu gaan spelen, en zo weet je dat alles wat Jack White op het podium brengt spontaan is.

Toch wilde hij ons vooral laten kennis maken met zijn nieuwe muziek en dat zorgde ervoor dat de sfeer het eerste uur in de set wat minder was. Nummers als “If I Die Tomorrow” en “Temporary Ground” zijn nu niet meteen de songs die tot de verbeelding spreken, met als gevolg dat het publiek een beetje ongeduldig stond te kijken en wachtte op meer energie. Nochtans kregen we die wel in het begin van de set met de grootse lawine aan riffs die Jack White op ons afvuurde. Het feit dat de songs niet bijster bekend waren, gaven het publiek echter minder om te werken. Toch kunnen we White niet beschuldigen van fouten, want alles werd piekfijn gebracht en voor je het wist was dat eerste uur ook voorbij. De man heeft een fenomenale band mee en die geeft het geheel een extra dimensie. Zo zagen we een extreem uitbundige drummer die alles vol enthousiasme aan elkaar klopte en mocht ook de toetsenist met zijn soulvolle stem hier en daar wat bijdragen aan de songs. Hierdoor was er ook altijd wat te zien op het podium, wat de set alleen maar ten goede kwam.

Het was weliswaar pas vanaf “Lazaretto” dat de vlam echt in de pan sloeg. De energie die toen doorheen de zaal golfde, was ongezien en wanneer er dan met “The Hardest Button to Button” een herkenbare White Stripes-song passeerde, ging iedereen als een bezetene tekeer. Jack White zag het en wist dat het goed was, waardoor hij op dit elan verder ging. Vooral afsluiter van de reguliere set, “Fell in Love With a Girl”, kon overtuigen. Op plaat is het een droge rocker, maar live werd er nog wat extra aan gesponnen toen de man nog eens zijn muzikaliteit kon in de verf zetten. En dat deed hij eigenlijk bij nagenoeg iedere song, waardoor alles prachtig in elkaar overliep zonder dat je het gevoel had dat het allemaal geïmproviseerd was.

De bisronde was er eentje om de ambiance naar een hoogtepunt te brengen en bij “Steady, as She Goes” vroeg hij voor het eerst aan het publiek om mee te zingen, iets wat hij benadrukte en waar de zaal dan ook goed naar luisterde. Natuurlijk was afsluiter “Seven Nation Army” het hoogtepunt met zelfs crowdsurfers en moshpits, maar het was gewoon de volledige set die Jack White hier neerzette die indruk maakte. We zagen een topmuzikant die eigenlijk meer publiek verdient, want productioneel en muzikaal was alles piekfijn uitgewerkt en was er altijd iets te zien. Ondanks dat er veel nieuwe songs passeerden, bleven we geboeid kijken en hierdoor was zelfs een klein dipje in het midden met tragere nummers zo vergeten. Jack White was dus dik in orde in Vorst Nationaal en de afwezigen hadden zoals steeds ongelijk.