Wij hebben de miniserie Black Bird nog niet bekeken, maar als Mogwai de muziek voor zijn rekening neemt, dan weet je dat op zijn minst de score al zeker in orde zal zijn. De sfeervolle postrock van de Schotse band leent zich uitstekend voor filmscores: met Black Bird hebben de heren er nu al acht op hun naam staan. Voor Black Bird van Belg Michaël Roskam, kregen ze dus nog eens de kans om zich van hun beste kant te laten zien voor de silver screen.
De eerste twee nummers zijn alvast een schot in de roos: “Titles” is mysterieus en “Jessica” is een lieflijk pianoslaapliedje. De derde track, “No Going Back”, is dan misschien wel maar een enkel idee dat drie minuten lang wordt uitgerekt; dankzij de synth weet de band een geslaagd dreigend resultaat neer te zetten. Mogwai etaleert in het openingstrio dus meteen de reikwijdte van zijn muzikale kunnen. Mysterie, liefde, verlangen en dreiging; we vinden het allemaal direct vanaf de start.
Meteen botsen wij echter ook op het probleem van deze score. Een goede score werkt in de context van het beeld; een uitstekende score werkt als losstaand muzikaal verhaal. Black Bird telt 23 nummers en heeft een speelduur van meer dan zeventig minuten. Zo’n veertig daarvan gaan naar sfeervolle soundscapes zoals “No Going Back” en in tegenstelling tot dat nummer zijn ze niet altijd sterk genoeg om op eigen benen te staan.
Veel tracks zijn opgebouwd rond een enkel idee dat zich ad infinitum herhaalt, met tracklengtes die soms wat arbitrair gekozen lijken. Wellicht omdat ze op maat gemaakt zijn van de bijhorende beelden. Dromerige tracks als “He Fed On Me” en “Like A Brother” zijn zeker niet slecht, vooral dat laatste klinkt door de pianoriedel als een vervaagde jeugdherinnering, maar eigenlijk moeten we na het openingsduo tot halfverwege de plaat wachten vooraleer we nog eens een echt nummer tegenkomen.
“What If” is echter een schot in de roos, waarin Mogwai de sluimerende dreiging en koortsdromen nog eens mag inruilen voor een deugddoende uitbarsting van emoties. De scheurende gitaren worden opnieuw van stal gehaald en het naar een climax opbouwende nummer had zo op één van hun platen kunnen staan. Ook bij “Riot” veren we nog eens goed op. Afgaande op deze selectie van tracks is Black Bird een gitzwarte serie, met maar weinig momenten van hoop. De score had van ons dan ook mogen eindigen bij het negentiende nummer, het zeldzame lichtmomentje dat “The Bike” heet.
Zelfs al zijn “Bad Things” en afsluiter “Not You Too” zeker best oké, tegen het einde van deze score klinkt de muziek wat vermoeiend. Het typerende Mogwai-geluid werkt nog altijd om sfeer neer te zetten en Black Bird was zonder twijfel een ijzersterke ep geweest met de sterke nummers, maar als stand alone-album struikelt de score wat over haar eigen speelduur. We twijfelen er echter niet aan dat het fantastisch werkt met beeld erbij.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
