Joe Jackson @ De Roma: Een dijk van een performance in al zijn bescheidenheid

In het kader van de Sing, You Sinners!-tour vat Joe Jackson deze maand zijn nieuwe Europese concertreeks aan, samen met dezelfde band die hij meenam op zijn tour in 2019 en op zijn laatste album Fool te horen waren. Jackson kennen we verder vooral van zijn wereldhits uit de jaren tachtig als “Is She Really Going Out with Him?” en zijn sprongetjes tussen jazz, klassieke muziek, new wave en popmuziek. Met “Stepping Out” scoorde hij in 1982 een absolute wereldhit, maar nadien ging hij steeds meer de klassieke en symfonische kant op. Met zijn album Symphony No. 1 werd hij in 1999 zelfs bekroond met een Grammy Award voor ‘Best Pop Instrumental Album’. Joe Jackson is vooral een geweldige performer. Hoewel hij zelfverzekerd en rustig overkomt is hij toch vaak onzeker en verlegen en weet hij vaak niet of het publiek werkelijk zo enthousiast is. Het was niet anders tijdens zijn optreden in De Roma. We zagen een dijk van een performance door iemand die de bescheidenheid zelve is. Misschien net daarmee dat Jackson steeds onder die radar van absolute wereldsterren bleef.

De show bevatte zowel optredens van de volledige band als een mini-set van zijn solowerk die zorgvuldig uit zijn hele oeuvre geplukt zijn, waaronder enkele songs die hij al jaren niet meer live speelde. Daarenboven kwamen ook enkele covers aan de beurt van zijn absolute idolen ABBA en Tony Bennett. Met “One More Time”, van zijn debuutplaat Look Sharp!, schudde hij meteen De Roma wakker en de opzwepende basgitaar begeleidde de scherpe opener die Jackson meteen tentoonstelde. Voor “Big Black Cloud” ging Jackson voor het eerst aan zijn keyboard zitten, waarmee hij de sfeer temperde met een symfonische en apocalyptisch sausje. Meteen zijn we overtuigd dat Jackson iemand is die moeiteloos switcht tussen verschillende genres en deze ook als een echte vakman beheerst. Met “Sunday Papers” kregen we een heerlijke performance van wederom een nummer uit Look Sharp! en met “Dave” zette Jackson zijn talent voor briljante composities weer in de verf. Jackson weet als geen ander hoe hij from scratch een hele song kan schrijven, vormgeven en componeren. Het werd even stil in de zaal tot de eerste tonen van “Look Sharp!” klonken. De songkeuze is heel bewust met een goede symbiose van oude en nieuwe songs. Een nieuwe opzweping kregen we in “Fabulously Absolute”, een nummer dat zowel drums, synthbass als basgitaar moeiteloos integreert in de gehele compositie. Voor het eerst gaat Jackson voluit tijdens het refrein, hij heeft er absoluut zin in.

Met “So Low” werd de eerste gevoelige snaar in De Roma geraakt. Dit autobiografische ‘been there, survived it’-nummer gaat over de depressie waarmee Jackson ooit kampte en gelukkig, uiteindelijk ook uit raakte. De pianovegen begeleidden zijn fragiele stem naar een hoopgevende apotheose, waarna het even muisstil bleef in De Roma. Voor “Real Men” bleef hij aan de piano zitten en bracht een van zijn eerste meezingers. Deze song uit 1982 kaartte voor het eerst zijn eigen seksualiteit aan met de vraag wat er nu nodig moet zijn om een échte man te zijn? Mocht het thema niet zo revolutionair zijn in de vroege eighties, was dit misschien wel een veel grotere hit geweest dan hij ooit was. De overgang naar “Knowing Me, Knowing You”, cover van ABBA, was dan ook een vette knipoog naar het taboe en een uitgestoken middelvinger naar het gehele establishment waartegen in die tijd moest worden opgebokst. ‘I don’t even like the song!’ grapte Jackson zowel voor als na het nummer. De zaal kon er smakelijk om lachen, maar deze versie was absoluut geslaagd.

“Love at First Sight” was weer zo’n krachtige song die doet denken aan het betere werk van Billy Joel en Elton John, artiesten met wie Jackson zich zeker mag meten, en met “The Blue Time” kregen we zowaar Genesis-vibes. Het was al lang duidelijk dat Jackson van alle markten thuis is en tegelijk uitvinder is geweest van zijn eigen genre. Het poppy deuntje van “Down to London” was echter de vreemde eend in de bijt deze avond. We merkten een ambitieuze poging om een even commercieel succes te boeken als “Stepping Out”, en net dit geforceerde gedoe maakte het een minder nummer met teveel onnodige meligheid. Gelukkig herstelden “Blaze of Glory” en “Fool”, titelsongs van beide gelijknamige albums, het evenwicht met alweer een dijk van een performance van deze muzikale duizendpoot. Dat bewees hij ook met de melodische cover “Sing You Sinners” van de 95-jarige Tony Bennett. Deze cover overvloeide op zeemzoeterige wijze in zijn wereldhit “Is She Really Going Out With Him?”, waarvan het refrein a capella werd meegezongen door zijn begeleidingsband. De zaal klapte en joelde enthousiast mee, zodat de overgang naar “It’s Different for Girls” al even spontaan verliep. Met deze song verwierf Jackson zijn eerste succesje in 1979 en ook titelsong “I’m The Man” bleef is dezelfde opzwepende en energieke sfeer van dit album.

Na het voorstellen van de band waren we toe aan het slotakkoord van het optreden. “You Can’t Get What You Want” en het onvermijdelijke “Stepping Out” zijn aan de beurt, die laatste song weliswaar in een tragere en meer ingetogen versie dan we gewoon zijn. Jammer van dit laatste, want De Roma snakte nog naar een absoluut hoogtepunt om knallend af te sluiten. Fans van het eerste uur verlangden misschien ook nog naar “Breaking Us In Two”, maar de cirkel van deze fantastische performance was rond. Jackson depte de parels zweet van zijn voorhoofd, dankte zijn band en het publiek en ging op zijn eigen bescheiden manier van het podium. Dat een absolute wereldster als Joe Jackson zo bescheiden blijft, het siert een mens, maar het is misschien ook de reden dat hij nooit de performer geweest en gebleven die hij was/is.