InstagramLiveRecensies

Moen Feest 2022 (Dag 3): Sitdowns langs het kanaal

© CPU – Cédric Depraetere

Het Moen feest leverde vrijdag een fijne kennismaking op en die lijn trokken we op de Golden Saturday gewoon door. In Moen beseften ze duidelijk dat de tijd waarin je jezelf in de markt kon zetten door simpelweg wat koeien uit de weide te jagen en een podium op te stellen, al een tijdje achter ons ligt. Het is daarom dat Moen Feest zich dit jaar profileerde als een belevingsfestival. De setting langs het jaagpad aan het kanaal bleek duidelijk een welgekomen afwisseling voor het beton van de industriezone waar het festival vroeger plaatsvond. Ook dankzij leuk gethematiseerde bars en foodtrucks hing er een gezellige sfeer, en met een heus reuzenrad hadden ze zowaar een eyecatcher van formaat te pakken. Uiteraard draaide het voor ons natuurlijk nog steeds om de muziek, dus trokken we na een ritje of twee op het rad gezwind richting de tent voor het eerste optreden.

RHEA

© CPU – Cédric Depraetere

Dat het Gentse RHEA de voorbije jaren heel wat ervaring heeft opgedaan, merkte je duidelijk aan de doelbewuste manier waarop de kerels een pletwals van geluid op het publiek loslieten. Groepen waarvan de naam uit hoofdletters bestaat zijn zelden subtiel, effectief des te meer. RHEA is dan ook het soort band die het niet van de variatie moet hebben, maar gewoon voluit het gaspedaal indrukt. De nummers werden erg strak gespeeld en verder in de verf gezet door de aanstekelijke bewegingen van leadgitarist Guillaume Lamont. Voor stevige moshpits bleek het publiek van Moen Feest, dat uiteraard voor een groot deel uit fans van Bazart bestond, nog net iets te bedeesd. Dat nummers als opener “Ready to Rumble” en “Stuck In The Middle” al enkelingen tot wat headbangen en gespring konden verleiden, tonen aan dat RHEA een goeie beurt wist te maken. Een grappig moment kwam er aan het einde toen zanger Jorge Van De Sande refereerde naar de stand met merchandising om vervolgens afsluiter “Shut Up & Take My Money” in te zetten. Dat soort consumentenbinding konden we best waarderen.

Mooneye

© CPU – Cédric Depraetere

Tijd voor wat tederheid na het stevige beuken met RHEA. Mooneye staat uiteraard vooral bekend om breekbare gitaarliedjes vol melancholie. Niet meteen het soort muziek dat het best tot zijn recht komt in een festivaltent die een half uur eerder ei zo na is weggeblazen door hard gitaargeweld. Toch kweten Michiel Libberecht en zijn band zich wonderwel van hun taak. Dat de nummers van recentste plaat Big Enough iets grootser en dreigender uit de hoek komen dan hun vroegere werk, helpt de zaak uiteraard eveneens enorm. De nieuwere nummers van Mooneye hebben vaak de neiging om netjes op te bouwen tot het onvermijdelijke uitbarsten van de gitaren. Je kan opperen dat de liedjes op die manier af en toe wat unieke identiteit missen, maar de sterke zang van Libberecht en het subtiele spel van de rest van de band zorgden dat er voor de aandachtige luisteraar heel wat te beleven viel. Uiteraard leverde het verrassend stevig gebrachte “Thinking About Leaving”, waarmee het voor Mooneye allemaal begon, een hoogtepunt in de set op. Je merkte bij de West-Vlamingen duidelijk dat er nog steeds een warme connotatie vasthangt aan het nummer. Voor Libberecht, die van Moen afkomstig is, was dit optreden een echte thuismatch. Het zorgde duidelijk voor extra grinta in de fijne performance van Mooneye. 

Goldband

© CPU – Cédric Depraetere

Er is deze zomer geen ontkomen aan het Nederlandse Goldband. De voormalige stukadoors uit Den Haag lijken recht van de set van New Kids gestapt, en brengen het soort synthesizermuziek die je met wat slechte wil zou kunnen associëren met de botsauto’s op de plaatselijke kermis. Toch pakt de mayonaise gek genoeg. De Nederpop van Goldband zit dan ook stukken slimmer in elkaar dan je initieel zou denken. De uptempo beats worden steevast vergezeld van humoristische teksten vol kleine spitsvondigheden en de band gaat steeds voluit in de performance. Ook in Moen vormden Boaz, Karel en Milo dan ook weer een goed op elkaar ingespeeld trio, dat elkaar vocaal wist aan te vullen. Ondanks het feit dat de heren vocaal aan elkaar gewaagd waren, leek het toch de blonde Milo die je het meest de status van frontman kon toebedelen. Afgezien van zijn ietwat onconventionele look, straalt de man een soort rauw charisma uit dat de aandacht van het publiek naar zich toe weet te trekken.

Goldband schippert constant tussen kunst en kitsch, en levert muziek die je kan omschrijven als goedgemaakt fout. Dat resulteerde ook nu weer in een optreden waarbij nummers als ‘Ja Ja Nee Nee” het publiek wisten in te pakken met een choreografie van danspasjes, en iedereen de middelvinger richting die heks van een ex opstak tijdens “Ik haat je”. Goldbank leek in Moen wederom het liefdeskind van André Hazes en Van Halen na een nachtje doorhalen in een foute kroeg vol hardstyle. Het is een combinatie die op papier niet zou mogen werken, maar in Moen bewezen de Hagenezen wederom dat ze een onmogelijke succesformule gekraakt hebben. Het publiek smulde uit de hand van de drie heren en vormde vlotjes circle pits en de eerste sitdown van de avond. Dat de fans nog lang na de laatste tonen van “Witte Was” bleven schreeuwen om meer Goldband, maakte duidelijk dat de passage van de Nederlanders het eerste echte feestje van de avond opleverde.

De Mens

© CPU – Cédric Depraetere

 

De Mens viert zijn dertigjarig jubileum en doet dat op verrassend viriele wijze. Enige slijtage of ouderdomskwaaltjes waren bij Frank Vander linden en zijn kompanen in elk geval niet te bespeuren in Moen, wel werd er gretig gegrasduind door een behoorlijk indrukwekkend oeuvre. De ronkende baslijn die Michel De Coster in “Seks verandert alles” wist te pompen, dreef de temperatuur in de tent met een graad of twee de lucht in. Ook “Kamer in Amsterdam” en “Zonder Verlangen” kwamen markant uit de hoek. Toch was helaas niet alles peis en vree. Na een heerlijk ingetogen “Jeroen Brouwers (schrijft een boek)” liet de klank het even afweten waardoor Vander linden enkel hoorbaar was voor de voorvakken. Het geluid werd gelukkig snel genoeg hersteld, maar de connectie met het publiek leek finaal ietwat verloren gegaan.

Lag het aan het feit dat een groot deel van het publiek nog aan de fruitpap zat toen de band haar grootste successen wist te behalen, of dat een deel duidelijk al zat te popelen voor Bazart? Ook De Mens kreeg een sitdown van het publiek, maar die werd heel aarzelend en als een soort verplicht nummertje ondernomen. Het stond haast symbool voor het gehele concert, De Mens bleef desondanks oerdegelijk haar ding doen, zelfs wanneer de zang van Vander linden ietwat ondergesneeuwd werd door een lawine van gitaargeluiden in de tweede helft van de set. Gelukkig wist die onverwoestbare dame genaamd “Irene” aan het slot nog wat van de meubelen te redden met een lang uitgesponnen meezingversie die het publiek eindelijk wat kon wakker schudden.

Bazart

© CPU – Cédric Depraetere

Bazart verzilverd deze zomer zijn status als headliner met een uitgebreide festivaltour, die de band niet enkel naar Rock Zottegem en de Lokerse Feesten brengt, maar ook naar dat intimiderend grote hoofdpodium van Rock Werchter. Dat Mathieu Terryn, Simon Nuytten en Oliver Symons er volledig klaar voor zijn, kwamen ze in Moen bewijzen. Aangevuld met versterking van extra bandleden als Tom Coghe op bas en Super Mario Goossens achter de drumkit, stond er een groep op het podium die klaar was om een kleine tachtig minuten te tonen waar ze voor staat.

Nummers als “Anders” en “Nacht” wisten de sfeer al erg snel in de tent te brengen. Vooral dat tweede nummer toonde aan dat Bazart live echt wel een stevigere entiteit is dan op plaat, met een donkere baslijn en sterke backingvocals van Oliver Simons. Het momentum van die sfeervolle opening wist Bazart helaas niet volledig te behouden door de bij het publiek iets minder bekende nummers die volgden. Bazart is een groep die behoorlijk wat airplay gehad heeft en enkele erg indrukwekkende hits scoorde in zijn nog relatief jonge carrière, maar daar zijn er nog niet genoeg van om een festivalpubliek de volle speeltijd bij de les te houden. Je merkte dat bij de minder bekende nummers van de nieuwste plaat, het publiek iets terughoudender uit de hoek kwam. Dat betekent echter geenszins dat er niet te genieten viel van wat Terryn en co brachten, integendeel. Een nummer als “Echo” heeft nog steeds een onderschatte schoonheid in zich, zelfs wanneer het niet bij het voltallige publiek doel weet te treffen. 

© CPU – Cédric Depraetere

Dat je bij een memorabel concert best niet te vroeg piekt en je maar beter je krachtigste uitspattingen bewaart voor de race richting de eindmeet, hoef je Bazart in elk geval niet uit te leggen. Met “Lux” werd het vuur aan een lont gestoken, die explodeerde in de stralen van het heerlijke “Maanlicht”. Matthieu Terryn vroeg springende mensen en kreeg het soort kolkende chaos waar je als frontman enkel gelukkig van kan worden. Van “Chaos” gesproken, ook die knaller bleef de tent uiteraard in lichterlaaie te zetten om uiteindelijk te eindigen in de extase van “Goud”. Laatstgenoemde bleek uiteraard opnieuw het soort monsterhit waar de wisselwerking tussen een band en publiek een crescendo bereikt. De volledige tent ging aan het springen en zingen, in iets wat nog het best omschreven kan worden als muzikale euforie.

Het is maar goed dat de medewerkers van Moen Feest de tent stevig verankerd hadden, want Bazart speelde ze bijna de lucht in. Uiteraard kan na zo’n slotoffensief een fijne bisronde niet uitblijven en die kreeg Moen met het dromerige “Denk Maar Niet Aan Morgen” en een heerlijk uitgelaten “Grip (Omarm Me)” waarbij het volledige publiek enthousiast mee ging in nog maar eens een sitdown. In Moen bewezen Terryn, Nuytten en Symons nog maar eens dat ze aanstekelijke Nederlandstalige pop maken die alles in zich heeft om een groot publiek live te begeesteren. Dat ze de aandacht van het voltallige festivalpubliek nog niet voor de volle tachtig minuten kunnen vasthouden is een euvel dat in de toekomst ongetwijfeld nog opgelost zal worden. Aan het begin en vooral richting het einde van de set was Bazart namelijk opzwepend en bij momenten zelfs behoorlijk weergaloos.

Compact Disk Dummies

© CPU – Cédric Depraetere

Ook gisterenavond kregen we op Moen na de eigenlijke headliner nog een lekker dansbaar dessert voorgeschoteld. In tegenstelling tot de foute covers van The Dirty Daddies, werden we nu de nacht ingestuurd op de energieke tonen van de Compact Disk Dummies. De broertjes Coorevits krijgen sinds 2020 versterking van Robin Wille op drums, die vrijdag op hetzelfde podium al het beste van zichzelf gaf bij DIRK. en de meerwaarde daarvan kan niet geminimaliseerd worden. De Dummies stonden altijd al garant voor energieke shows, maar het slagwerk van Wille verrijkt het geluid van de broers overduidelijk met een extra laag intensiteit. De setlist navigeerde slim tussen de dansbare eighties pop van het meer recente “Neon Fever Dream” en publiekslievelingen uit de oude doos als “Cry for Me”, “I Remember”, “Girls Keep Drinking” en het explosieve bommetje dat “The Reeling” nog steeds bleek te zijn. 

Dat ook de oudere nummers in de nieuwe bezetting tegenwoordig net iets meer body bleken te hebben dan ze vroeger hadden, viel uiteraard in de smaak bij het publiek. Ondanks de puike muziek en het aanstekelijke rammen van Robbe achter de drums en Janus achter de knoppen, bleek ook nu weer Lennert Coorevits het uithangbord van de groep. We hadden het eerder vandaag over Milo van Goldband als charismatische blonde frontman, maar die eretitel gaat op de valreep toch echt naar Lennert. Van dansmoves en sprongetjes tot het vol overgave bespelen van een koeienbel of het publiek induiken tijdens “Holy Love” en tot afgrijzen van de security doodleuk de steunpaal van de tent beklimmen. Lennert Coorevits, in sommige kringen wel eens de Desselgemse David Bowie genoemd, bewees in Moen wederom dat hij het bespelen van een publiek netjes onder de knie heeft. Wanneer je het voltallige publiek na een lange festivaldag nog kan verleiden tot een vierde collectieve sitdown die weet uit te monden in een vulkaanuitbarsting van enthousiasme, dan toon je jezelf gewoon als een erg sterke frontman van een al even sterke band. Compact Disk Dummies zorgde duidelijk voor het feest daar in Moen, met een bijna perfecte festivalset.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Goldband - "You & Me"

Er is al zoveel gezegd rondom Den Haag-sensatie Goldband: het cokerelletje van zanger Milo Driessen, Karel Gerlachs relatie met Maan en Boaz…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

25 nieuwe namen voor Rock Herk met o.a. The Afghan Whigs, Therapy? en shame

Rock Herk viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en dat zal het niet zomaar laten aan zich voorbij gaan. Nadat we in…
FeaturesWedstrijden

Win tickets voor Mooneye, Say She She, Francis Of Delirium, Picture Parlour en Hotline TNT in Cactus Muziekcentrum

Het concertseizoen van 2024 is inmiddels al op volle gang. Om dat nog eens extra te onderstrepen mogen we van Cactus Muziekcentrum…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.