The Wombats @ De Roma: Een citroen die zoet smaakt

Begin dit jaar verheugde The Wombats zijn fans met een gloednieuw album Fix Yourself, Not The World. Dit is alweer de vijfde in de ondertussen rijk gevulde discografie van de band. Na een passage enkele jaren geleden in Trix, was het nu De Roma die de vrolijke dieren uit Liverpool mocht verwelkomen. De zaal was goed gevuld en klaar voor een feestje waarin natuurlijk de nieuwe plaat centraal stond, maar ook oude klassiekers voor de nodige energieboosts zorgden. Conclusie: The Wombats staat altijd garant voor een plezierige set.

Openen mochten de Schotten van Vistas. De band bracht vorig jaar een tweede album What Were You Hoping to Find uit en mag nu mee op tour met The Wombats. Het viertal heeft heel wat catchy en vrolijke nummers die vooral heel fijn klinken. Vernieuwen doen ze zeker niet, maar dat is ook helemaal niet nodig. De band brengt een simpele, maar effectieve set zonder veel nonsens. Het meest opvallende was dat de bassist vlak voor laatste nummer “Retrospect” zijn Duvel binnen kapte en de zaal daar heel uitbundig op reageerde. Een opgewekt begin van de avond, zoveel was zeker.

Met 21 nummers op de setlist, had The Wombats heel wat muziek om aan ons voor te stellen. Negen daarvan kwamen uit de nieuwe plaat, maar ze werden wel perfect gemixt met ouder werk. Opener “Flip Me Upside Down” begon meteen een heerlijke baslijn een vrolijke melodie, waarna meteen duidelijk werd dat The Wombats na enkele jaren pauze door corona weer al zijn energie ergens kwijt moest. Vooral bassist Tord Overland Knudsen liet zich weer volledig gaan en sprong als een wild konijn heel het podium rond.

“Moving To New York” van de debuutplaat was een eerste hoogtepuntje in de set die de zaal meteen in vuur en vlam zette. De band brengt het nog steeds met dezelfde jeugdige energie en dat merkte het publiek natuurlijk ook. Ook “Cheetah Tongue” mocht een meezingmoment verwelkomen waarna een eerste opvallend moment in de set passeerde met “Ready for the High”. De riffs kliefden ons doormidden waarna de hoge vocals van frontman Matthew Murphy niet altijd even zuiver waren, maar dat vergaven we hem al snel als we zagen wat daarna gebeurde. Op het einde van de song is er namelijk een kleine blazerssectie te horen en daarvoor kwam een als wombat verklede persoon het podium op met een reuzegrote trombone. Natuurlijk bespeelde hij die niet echt, maar het zorgde wel voor de nodige hilariteit en op die manier brak de band ook wat het ijs.

The Wombats was hier natuurlijk ook om zich te amuseren en ook het publiek moet zich uitleven. “Techno Fan” is een nummer dat zich hier uitermate toe leent en altijd een klassieker blijft binnen de set. De euforie moest nadien even gaan liggen voor een klein rustmomentje. Bij “Pink Lemonade” grapte de frontman dat ze het wereldrecord voor meeste nummers over een citroen hebben en nadien mocht het allemaal wat rustiger. Met wat meer groovy nieuwe songs kon het publiek zich wat meer schuifelend in de zaal bewegen. Zo mochten we bij “Don’t Poke The Bear” meezingen met de woo’s in de song, maar gebeurde er verder weinig memorabels.

De ‘marsupials’ verwelkomden ons a capella vooraleer “Kill The Director” het vuur terug aan de lont stak. ‘This is no Bridget Jones’ bleek weer het meezingmoment van de set te worden. En op die manier deed The Wombats er alles aan om de euforie af te wisselen met wat nieuwe nummers. Die nieuwe liedjes moesten trouwens niet onderdoen in de discografie, want sommigen zijn zelfs heel leutig en brachten wel wat bij. Natuurlijk zal niet alles de tand des tijds overleven, maar het feit dat The Wombats alles zo snel speelde, zorgde ervoor dat die nieuwe songs niet voor een dipje zorgden en dat is ook een verdienste.

Het zweet drupte van iedereens lichaam en vooraleer de eindsprint werd ingezet, werd “Lethal Combination” nog eens volledig akoestisch en solo gebracht. Nadien werden eigenlijk enkel nog maar snelle en energieke nummers gespeeld met “Tokyo (Vampires & Wolves)” als eerste dominosteen. Het eerste bisnummer “Method to the Madness” begon wat twijfelend, maar mondde uiteindelijk uit in een epische song met heerlijke gitaren en natuurlijk een catchy intensiteit die enkel van The Wombats kan komen. Ook de leuke lichten die voor wat meer dramatiek zorgden, droegen hiertoe bij.

Uiteindelijk is het altijd “Let’s Dance to Joy Division” dat nog steeds alles en iedereen in vuur en vlam krijgt. Ook nu kwamen er plots een viertal wombats het podium op om de sfeer nog wat meer richting een kookpunt te krijgen, met één wombat die alles uit zijn lijf haalde om zichzelf te bewijzen. Het rustige “Turn” was dan weer een onverwachte, maar wel mooie afsluiter van een heel fijne set. The Wombats is live altijd een band die zich volledig smijt en dat was ook nu weer niet anders. De Roma leefde zich samen met de Britten volledig uit en nadien was er dan ook overal zweet, bier en vooral veel plezier te vinden in de zaal.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Flip Me Upside Down
This Car Drives All By Itself
Moving To New York
Cheetah Tongue
Ready for the High
Techno Fan
Pink Lemonade
Everything I Love Is Going To Die
Don’t Poke The Bear
Kill the Director
People Don’t Change People, Time Does
Jump into The Fog
Worry
Lemon to a Knife Fight
Lethal Combination
Tokyo (Vampires & Wolves)
If You Ever Leave, I’m Coming With You
Greek Tragedy