Tot waar reikt klank? Het is de centrale vraag waar drumster/percussioniste Karen Willems (Inwolves, Jan Swerts, Zita Swoon Group) rond werkt. Ze werkt op haar nieuw, en met fantastisch mooi artwork van Dominiek Claeys verrijkt, album Grichte door op eerder werk. Denk aan de recentere Terre Sol tapes, maar evengoed ook aan experimentelere projecten zoals Inwolves of aan een haast niet meer bij te houden aantal bijdragen in de pop (Novastar, Yuko, Zita Swoon..), jazz en rock.
Grichte vormt een spannend, intrigerend en fascinerend werkstuk. In het eerste deel van dit tweeluik richt ze de blik inwaarts. Daarbij gaat ze naar de ruwe basis van het muzikale spel en onderzoekt ze de connectie tussen instrumenten zoals drums en
percussie en andere, waarbij ze aan de slag gaat met stemmen (het wat naar de vocale experimenten van Björk neigende “Solina Song” en “Cilio”), met field recordings en allerhande, vaak onconventionelere instrumenten. Zo plaatst ze zichzelf van meet af in de Zottegemse velden (“Lichte in de Zottegemse velden”), in de Dunk! studios waar ze Grichte opnam.
Het eerste luik openbaart een eerder onconventionele geluidswereld, al weet Willems intrigerende soundscapes op te bouwen en die soms best speelse en geinige titels mee te geven (zoals bijvoorbeeld “De Stinker en de Blinker”). Daarmee weet ze de doorgaans rustigere, kalme en introspectief klinkende stukken zoals bijvoorbeeld het meditatieve “Kkklangs” een soort charmerende en alternatieve vrijheid te geven. Zo bewijzen “Uit Ritme” en “Andere Routes” dat Willems als artieste maar al te graag een eigen stempel doordrukt.
“Reset”, dat de tweede helft van het album opent, geeft meteen een andere koersrichting aan. Een meer solide en voller (band)geluid, waarbij de inbreng van een aantal saxofonisten (Brijs, Snauwaert en De Maeseneer) en een aantal gastartiesten opvalt. Glen Steenkiste voegt dan weer een streepje banjo toe op het wat brutalere, deels in oriëntale jazzsferen gewentelde “Van Roodkapje naar de Woestijn” en Jurgen Augusteyns’ gitaarpartijen op het expansieve, van gruizelige noise en ambient doordesemde “Ben Vrackie” (denk: Godspeed You! Black Emperor komt ergens onderweg plotsklaps hemelse kerkmuziek tegen) zijn ook meer dan de moeite waard.
Mooi ook om te ontdekken hoe breed dit nieuwe Willems album wel gaat: zo gaven we eerder al aan dat de vocale partijen soms aan de IJslandse elf Björk doen denken, terwijl pakweg het vitale, trance-achtige “Hold On” aan de slag gaat met inspiraties zoals Kyuss en Queens Of The Stone Age. Uiteenlopende muzikale werelden en sferen die Willems op het uitstekende en bij uitstek avontuurlijke Grichte heel spontaan, organisch aan elkaar weet te knopen.
