AlbumsRecensies

Kirk Hammett – Portals (★★): Alleen voor de diehards

‘Kirk Hammett brengt solodebuut uit op Record Store Day.’ Toen we die aankondiging lazen, voelden we een opstoot van kinderlijke vreugde. Nu zijn we geen lid van de Met Club, maar de laatste dertig jaar hebben we zelden een Metallica-concert gemist op Belgische bodem. Zeggen dat onze verwachtingen hooggespannen waren voor deze ep is als zeggen in de woestijn ‘Beetje droog, hier’: een understatement van heb ik jou daar.

Helaas ging het van bij de eerste single al meteen grondig mis. “High Plains Drifter” is Ennio Morricone light, zonder suiker en zonder calorieën. Als je weet hoe belangrijk Morricone is in Metallica-land, dan zou je toch eerder een fijn eerbetoon verwachten in plaats van een flauw afkooksel. We moesten ons net niet inspuiten met een shot adrenaline om van de shock te bekomen. Was dit hoe de machtige Kirk Hammett solo klinkt?

Ondertussen lazen we dat hij de nummers van zijn ep beschouwde als ‘Audio Cinematic’: muziek die past bij de films die hij in zijn hoofd zag. Het enige, toch wel voor de hand liggende probleem daarbij is dat andere mensen niet in zijn hoofd kunnen kijken. Wij zien – of voelen – alleszins bitter weinig bij deze soundscapes die een in de microgolf opgewarmd stoofpotje zijn van klassieke muziek, horrorsoundtracks en gitaren. Met “The Incantation”, het laatste nummer, kunnen we nog leven: de wah-wah sleept je mee, het rustige middenstuk heeft een Midden-Oosters riedeltje dat de sfeer perfect schept en naar het bombastische einde toe clashen gitaar, drums en strijkers op een ingenieuze manier met elkaar. Hier gebeurt eindelijk iets muzikaals.

Dat Portals zo mak overkomt, heeft mogelijk te maken met zijn oorspronkelijke idee: Hammett wou een soundtrack maken voor zijn eerste kunsttentoonstelling in 2017, muziek die in een loop zou spelen op de achtergrond. Wat dat betreft: he nailed it. Maar als op zich staande ep lijkt het wel of we naar derdegraadsdemo’s van Metallica aan het luisteren zijn: het pseudopompeuze, de riffs van een eurocent, de knullige productie, we begrijpen er werkelijk niks van. Stond de naam ‘Kirk Hammett’ niet op deze ep, dan zou hij even geruisloos verdwijnen als verschijnen. De ene portal in en de andere uit. Jammer.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single High Fade - “The Jam”

Oh, wat zijn we fan van High Fade. Harry Valentino (gitaar/zang), Oliver Sentance (bas) en Calvin Davidson (drums/zang) hebben elk een kop…
AlbumsRecensies

Morbid Saint - Swallowed by Hell (★★): Hereniging bezoedelt nalatenschap

Aan het einde van de jaren tachtig stuitte het destijds razend populaire thrashmetalgenre op zijn natuurlijke limieten. Bands zoals Megadeth en Metallica,…
InstagramLiveRecensies

Metallica @ Johan Cruijff ArenA (set 2): Dubbele schedelbreuk, alstublieft, dankjewel

De slangenkop is eraf! Onder het concept van ‘No Repeat Weekend’ kleurde Amsterdam, naast oranje, drie dagen zwart-geel. Met 72 Reasons onder de arm…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.