Strand of Oaks @ De Roma: Verrijzenis van de rock-‘n-roll Jezus

De band tussen Strand of Oaks en België is er eentje als een café dat heeft met bier: ze kunnen niet zonder elkaar. De show van Strand of Oaks in De Roma werd al tweemaal uitgesteld en op Pasen kon de man toch eindelijk langskomen in Antwerpen. Het werd zijn eerste show met band dit jaar en tegelijk ook zijn enige show in Europa, want binnen enkele weken gaat hij op tour in Amerika. Dat hij dus speciaal naar België komt om zijn nieuwe muziek (die eigenlijk al van 2021 dateert) te kunnen voorstellen, zegt veel over zijn liefde voor ons land. En die liefde was wederzijds.

Een voorprogramma van een show is altijd iets waar je niet voor naar een concert komt, maar bij Strand of Oaks was dat anders. Timothy Showalter kwam zelfs persoonlijk het podium op om Jimmy Diamond aan te kondigen. De band begeleidt namelijk ook Strand of Oaks muzikaal en dus stond het drietal gewoon de hele avond op podium. De drie uit Nederland brengen gelijkaardige muziek aan die van Strand of Oaks, met soms eens wat sneller gitaarwerk, soms rustige pedalsteel en vooral wat gitaarsolo’s. Een beetje americana met een streepje country en vooral de nadruk op het rijkelijk laten bloeien van nummers met gitaar. Het was een mooie opwarming voor de hoofdact van de avond.

Van zodra Timothy Showalter om iets voor negen op het podium kwam, voelde je dat er liefde in de lucht hing. En die liefde bleef gewoon een goeie twee uur hangen, want de oprechtheid waarmee de man altijd op het podium staat, is er gewoon een waarvan je niet anders dan warm kan krijgen. Met zijn grote baard, haarband en ruige looks had hij wat weg van een Jezusfiguur en dat is net wat we nodig hadden om deze Pasen compleet te maken. Met “Rest of It” werd meteen stevig van wal gestoken en het publiek was bijgevolg meteen mee.

‘I really missed you’ zei Showalter niet veel later, een oprechte boodschap waarmee hij de zaal helemaal inpakte. Het ging er zo amicaal aan toe dat er tussen de nummers door constant dingen geroepen werden naar hem. Hij werkte dit dan ook in de hand door te zeggen dat we één grote vriendengroep zijn. Reageren deed hij wel nooit. De dode momenten door het gitaargestem zorgden er soms wel voor dat de schwung verdween uit de set. Dat is jammer, maar eens de songs dan begonnen, wisten we dat er perfectie werd nagestreefd.

Met de singles “Galacticana” en “Jimi & Stan” speelde Strand of Oaks al meteen enkele nieuwe hits uit In Heaven. De plaat moest uitgebreid worden voorgesteld en nadat de innerlijke Neil Young werd bovengehaald op de outro van “Same Emotions”, was het tijd voor een heuse voorstelling. “Easter”, een ode aan zijn vrouw, kon niet beter passen op Pasen en de belichting die ging voor paasbloemgeel, versterkte dit gevoel. Daarna was het tijd om vijf nieuwe nummers op het publiek af te vuren. Het tempo ging uit de set en we kregen meer emoties te horen.

“Hurry” viel hierbij meteen op. Het begon tamelijk traag om nadien in een explosie van fuzz en riffs te ontaarden. Nadien keerde de sfeer terug en werd de gaspedaal terug ontkoppeld. Het was een beetje alsof hij hier twee nummers in één speelde, maar dat werkte wel. Bij “Sunbathers” verdween de band dan even van het podium en speelde hij alleen zijn sterke stem uit. Toch verdween de energie wat binnen de set en voelde het alsof het middendeel te veel inzakte. Maar echt kritisch kunnen we nooit zijn over Strand of Oaks, want muzikaal bleven hij en zijn band uitpakken met gitaarsolo’s en sterk gitaarwerk.

Zo was “Plymouth” terug een verademing. Showalter haalde zelfs even zijn dansmoves boven en het groovy nummer leidde het begin van een sterk eindsalvo in. “Forever Chords” werd op luid gejiuch onthaald en iedereen zong ieder woord van de tekst mee. Ook het geweldige “Weird Ways” leek een meezinger van jewelste, want de zaal begon meer en meer mee te doen. Het is jammer dat het nu pas gebeurde, maar gelukkig gebeurde het wel. Ook Timothy Showalter had plots zin om volledig te rocken en zijn haarband trok hij vol enthousiasme van zijn hoofd om daarna zijn wilde haren te laten wapperen. Het nummer droeg hij ook op aan de dochter van een fan die op zijn Facebookpagina had gereageerd waardoor hij nog maar eens aantoonde dat hij altijd zijn publiek dichtbij houdt.

Met “Goshen ‘97” kregen we een stevige snelle rocksong om te eindigen, maar het was vanzelfsprekend “JM” dat ons terug omverblies. Het nummer klokte net niet tegen de twintig minuten af en stond bol van de geweldige sfeervolle gitaren, opbouw en natuurlijk een hoopvol en episch einde. Het blijft een geweldige tijdloze song die zoveel klasse herbergt en live telkens meer van zijn geheimen prijsgeeft, ook nu.

Het aantal keer dat Strand of Oaks ‘Thank you’ zei, kunnen we niet op twintig handen tellen, maar dat hij genoot van zijn terugkeer op het podium is een understatement. Samen met Jimmy Diamond als band bracht hij een geweldige show op het podium waarbij hij voor de zoveelste keer bewees dat hij live altijd een ervaring meebrengt. De vele nieuwe nummers na elkaar in het midden van de set waren het enige minpuntje omdat op die manier de set wat in elkaar zakte en de sfeer wat minder was. Toch was er een verschroeiend eindsalvo waarbij iedereen zijn luchtgitaar kon bovenhalen en zijn keel kon schor zingen. En ook op het podium werd hierbij alles uit de kast gehaald om de set op zijn meest epische manier te eindigen. Strand of Oaks kon voor het eerst dit jaar met zijn band optreden en hij leek verrezen, perfect voor op Pasen dus.

Setlist:

Rest of It
Ruby
Galacticana
Jimi & Stan
Same Emotions
Easter
Hurry
Sunbathers
Horses at Night
Carbon
Plymouth
Somewhere in Chicago
Forever Chords
Weird Ways
Goshen ’97

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!