Christien Oele, die optreedt onder haar artiestennaam VanWyck, wordt vaak vergeleken met Leonard Cohen en PJ Harvey. Ze houdt van verhalen vertellen, zoals op haar nieuwe album waarvoor ze een verhaal bedacht over een man die aanspoelt op een strand en niet meer weet wie hij is of waar hij vandaan komt. De ideeën voor het nieuwe album kwamen al een aantal jaar geleden bij Christien Oele naar boven drijven. Langzaam ontstond er een verhaal en zag ze hoe de liedjes een geheel vormden. Ze hoorde er in haar hoofd zelfs al vioolarrangementen bij.
The Epic Tale of a Stranded Man stond in de steigers, maar zoals zo vaak de laatste jaren stond corona het hele proces in de weg. Het was even geen optie om een studio in te gaan en, voor VanWycks begrippen, groots uit te pakken. Terwijl ze tijdens de lockdown thuis zat, bleven de ideeën voor liedjes komen. Het waren wat kleinere liedjes die uiteindelijk op God is in the Detour terechtkwamen. Dat was al het derde album in drie jaar tijd, albums waar door de critici veelal positief op werd gereageerd. Zelfs in Engeland wisten ze haar melancholieke muziek te waarderen. Het Britse popblad MOJO gaf haar al eens vier sterren.
Het grootste gedeelte van het album beleven we vanuit het perspectief van de man. We volgen zijn moeizame weg omhoog. Op openingsnummer “The Stranded Man” wordt het verhaal geïntroduceerd door de vrouw die het vertrouwen probeert te winnen van de vreemdeling, ze wil hem helpen en verzorgen. Wat op dat nummer al gelijk opvalt is het prachtige arrangement van Reyer Zwart. Hij laat de violen, wanneer de man antwoordt, nog dreigender klinken.
Wat volgt zijn de verhalen van de man die nog niet het achterste van zijn tong laat zien. Op “Maybe, Maybe Not” gebeurt dat door middel van een wat lichter folkdeuntje. Net op tijd wat ons betreft. Het moet gezegd: VanWyck is zware kost, je moet er voor openstaan of in de stemming zijn. Het kostte ons ook meerdere draaibeurten om de schoonheid van deze plaat in te zien. Als je je naast het verhaal op de muziek richt, hoor je dat de nummers over het algemeen sober gearrangeerd zijn . Het zijn gitaarliedjes met hier en daar een drum, een bas en een synthesizer die op de juiste momenten precies die extra geven waar het nummer om vraagt.
Op “The Dragon”, een gitaarliedje, komt op het einde even een piano voorbij, een paar aanslagen, meer niet, maar precies genoeg. Langzaam verandert de toon van het album na dit nummer van donkerder naar lichter. “Lola With The Light Eyes” steekt er met kop en schouders bovenuit. Gelegen op een heerlijk vioolarrangement zingt VanWyck over een goede geest die alles ziet maar vooral alles vergeeft. Op het slotnummer “My Baby Rides a Dark Horse” neemt de vrouw het weer over van de man. In acht coupletten probeert ze de voorgaande dagen voor zichzelf inzichtelijk te maken. Christien keek dat een beetje af van Bob Dylans “Red River Shore”, ook een lied dat lang, episch en verhalend is.
VanWyck weet ook op haar vierde album The Epic Tale Of A Stranded Man de kwaliteit van haar vorige albums vast te houden. Het is een prachtig folkalbum geworden dat niet iedereen bij de eerste draaibeurt zal verroeren, maar draaibeurt na draaibeurt weet in te pakken. Sta daarvoor open, en laat je vervolgens meenemen in de wonderlijke verhalen over draken, zeewierverkoopsters en zwervers.
VanWyck is de komende maanden op tournee door Nederland. Zo is zij onder andere te zien op 15/04 in De Nieuwe Nor in Heerlen, 23/04 in Theater Ludens in Voorburg en op 22/05 in De Meervaart in Amsterdam.
Facebook / Instagram / Twitter
