© Pablo Cepeda
Nederlandstalige muziek is meer dan ooit vertegenwoordigd op de radio en lijkt na de invasie van Engelse muziek weer helemaal terug aan de top van de hitlijsten. De Vlaamse monokimono koos niet om die reden voor zijn moedertaal, maar voor hem is het een doodeerlijke manier om zijn emoties te verwoorden. Op zijn nieuwste ep Vrije Val krijgt hij het gezelschap van artiesten als Willem Ardui (blackwave.), Frankie Fame en puntjudith, die elk hun eigen universum meebrengen en toch komt dit bij monokimono zonder veel moeite samen met zijn geluid. We spraken hem naar aanleiding van zijn shows in Trix en Volta, waarvoor hij de afgelopen maanden hard werkte.
Hoe heb je de releaseshow in Trix benaderd?
Onze insteek voor de releaseshow in Trix is: een groot feest. Zo’n ep van samenwerkingen is daarvoor een ideaal medium, want je kan alle gasten uitnodigen op het podium en een super afwisselende set brengen. Ik heb het gevoel dat we onze show de voorbije maanden naar het volgende niveau hebben getild. Ik ben ooit als acteur muziek beginnen maken. Die liefde en theatraliteit zitten onlosmakelijk in het DNA van dit project. monokimono brengt altijd een hele wereld mee op het podium en in Trix zijn we voor het eerst geslaagd om dit in een popshow te kunnen vangen. Het wordt een avond die ik niet snel zal vergeten.
Waar staat de ep in jouw ogen voor? Wat was de globale insteek van het project?
De beslissing om een ep met samenwerkingen te maken is heel organisch gegroeid. We deden een aantal residenties om te werken aan nieuw materiaal en op zoek te gaan naar de sound van monokimono. Tijdens deze residenties in Trix, Kavka en Volta was het idee om niet alleen met monokimono te repeteren, maar ook artiesten uit te nodigen die ik bewonder om elkaar te inspireren en volledige vrijheid te geven om nieuwe dingen te proberen.
Na een tijd waren er een aantal songs ontstaan die niet helemaal hun plekje vonden op onze nieuwe plaat, maar wel té leuk waren om niet uit te brengen. Daarom beslisten we deze vijf tracks de wereld in te sturen als de ep jij&ik, op een prachtige vinyl uitgebracht bij Small Art (N.E.W.S.). Voor het artwork werkten we onder leiding van filmregisseur Robbe Maes samen met maquettekunstenaar Reynout Dekimpe, setdesigner Ruby Renteurs en 3D-artiest Nic Tanghe. We bouwden een post-apocalyptische wereld waarin de muzikanten elkaar treffen om koste wat kost het leven te vieren. Als je goed naar het artwork van de plaat kijkt, kan je alle vijf de muzikanten ontdekken in hun eigen stukje van dit desolate landschap.
Je werkte deze keer met een handvol artiesten samen. Hoe kwamen deze samenwerkingen tot stand?
Naar Frankie Fame, Willem Ardui (blackwave.), Vic Willems, Judith Rijsenbrij (puntjudith) en Ruben Lefever (Float Fall) kijk ik al lang op. Allemaal zijn ze onderweg op een andere manier langsgekomen in mijn leven en dit project was een prachtige gelegenheid om ons eindelijk eens samen in de studio te krijgen.
Is het moeilijk geweest om de stijlen van verschillende artiesten samen te brengen met de jouwe?
Voor elke track vertrokken we carte blanche waarin we onszelf toelieten om alles te doen wat we wilden. Dat gaf de vrijheid om de track gewoon te laten worden wat ze wilde worden. Hoe die stijlen dan samenkwamen, was voor mij minder belangrijk. Ik denk dat het bindende element in deze monokimono-tracks sowieso altijd mijn ietwat diepere stem zal blijven. Dat diepe vertellen vormt een rode draad doorheen de tracks.
Je maakt Nederlandstalige muziek, wat tegenwoordig de radio echt weer heeft veroverd. Vanwaar de keuze om in je moedertaal te zingen?
Schrijven in het Nederlands vind ik moeilijk, maar doodeerlijk. Je kan je niet verschuilen achter de barrière van een niet-moedertaal, je komt er niet mee weg. Je hoort zo of het een wegwerpzin is of eentje die resoneert. Ik ben van kindsbeen af sowieso al altijd met woorden en klanken bezig geweest. Ik bekijk de wereld door een bril van talen. Ook muziek, film en fotografie zijn talen om iets mee te vertellen. Ik heb voor het Nederlands gekozen omdat dat de taal is waarin ik ben grootgebracht. Voor monokimono is het heerlijk om daarin op te zoeken wat er mee mogelijk is.
In het Engels of Spaans vind ik dat er van nature veel muzikale elementen aanwezig zijn – veel open lettergrepen, muzikale woordeindes die vlot rijmen met elkaar. In het Nederlands is dat in mijn aanvoelen minder het geval. Er is een grote nadruk op medeklinkers die voor mij soms minder ‘open’ klinken (je moet een Spanjaard maar eens Nederlands horen nadoen, haha). Ik ben elke dag op zoek naar hoe ik het Nederlands op andere manieren kan hanteren om die ook open en vlot te laten klinken. Dat vind ik een fijne zoektocht.
Maakt dat het net niet moeilijker om persoonlijke verhalen te vertellen aangezien iedereen je verhaal wel kan begrijpen?
Ook al gaat het over het Nederlands, er zijn gigantisch verschillende manieren om die taal te gebruiken om verhalen te vertellen. Kijk naar de schrijfstijl van Bazart versus Spinvis, of Eefje de Visser versus S10. Allemaal fantastische artiesten, die er toch in slagen hun manier van om te springen naar het Nederlands volledig naar de hand te zetten. Het is juist een prachtige uitdaging om iedereen je verhaal te laten begrijpen. Of om net te weinig te vertellen zodat mensen er hun eigen verhaal in kunnen herkennen. Dat is voor mij het genot van songwriting en ook naar teksten van anderen te luisteren. Je ontdekt steeds nieuwe dingen en bouwt je eigen verhouding tot de tekst.
Wat zijn de doorslaggevende momenten geweest bij het samenstellen van de setlist?
Ik heb het gevoel dat ik afgelopen zomer een mentale klik heb gemaakt waarbij ik de performer in mijzelf eindelijk heb kunnen vrijlaten om te doen wat hij wil. Ik wil vrij kunnen bewegen, dansen, rondlopen op het podium. Ik voelde me in de protoversie van monokimono soms gevangen in een soort keurslijf van ‘zanger met gitaar’ die braaf bindteksten vertelt tussen zijn songs. Maar ik voelde me daar helemaal niet goed bij. Ik wil de muziek voor zich laten spreken, connectie maken met de zaal en het publiek meenemen in een extatische trip.
Wat mogen we nog van jou verwachten?
Met de performance bij deze ep gaan we de rest van 2022 nog shows spelen in België en Nederland. Daar kijk ik erg naar uit na het maanden lang stil liggen. Met de show in Trix nu zaterdag op 09/04 geven we het startschot voor wat een mooi 2022 gaat worden, als de muziekgoden het willen.
Voor de ep vol samenwerkingen hebben we veel verschillende muziekstijlen verkend. Op dit moment wordt ons debuutalbum gemixt door Felix Machtelinckx (Arsenal, Tin Fingers) en daar ben ik ontzettend trots op. We kunnen niet wachten om dit debuutalbum uit te brengen eind 2022 – begin 2023. In het debuutalbum zijn we uiteindelijk terechtgekomen bij de sound waar monokimono voor staat. Sommige van deze nummers zitten wel al in de liveset. Nieuwsgierigen kunnen hier dus live alvast een voorsmaakje van krijgen.
Deze zaterdag staat monokimono met een heleboel special guests en puntjudith als voorprogramma in de Trix. Voor die show kan je ook nog een duoticket winnen. Gewoon een mailtje naar wedstrijd@dansendeberen.be met je gegevens en als onderwerp ‘Wedstrijd Monokimono’ volstaat! Op 14 april staat hij ook nog in Volta.
