Onze muziekpodia zijn een lange tijd onbetreden geweest, maar veel concertorganisatoren hebben tijdens het lockdowntijdperk niet stilgezeten. Nieuwe muziekfestivals en -concepten schieten als paddenstoelen uit de grond. Dat levert een festivalzomer op die meer gevuld is dan ooit, maar ook vernieuwende, eigenzinnige concepten waar we nu al van kunnen genieten.
Zo sloegen De Zwerver, KAAP en De Grote Post de handen in elkaar voor de eerste editie van Push The Button, een indoor festival met een programmatie die gewaagd is en dus weet te verrassen. Deze (zo goed als uitverkochte) editie trok lijnen tussen de meest uiteenlopende genres met artiesten als De Ambassade, Han Bennink, Black Flower, Borokov Borokov en vele anderen. Geen evidentie, maar wel een voorbode voor een avond om niet snel te vergeten.
In de duistere Dactylozaal werden we al meteen in mysterieuze wereld binnengeloodst. Achter een aantal gordijnen zagen we wat gedimd licht en de schim van John Doe One, oftewel Hannes d’Hoine (van DAAU en Dez Mona). Onder die naam is hij al een tijd bezig met het creëren van intrigerende en bedwelmende muziek. Uit zijn zachte, organische soundscapes bloeiden treffende melodieën. Hoe hij het precies deed, weten we dankzij de gordijnen niet, maar het silhouet van de cello verraadde veel over waardoor zijn composities zo organisch klonken. Het zittend publiek kwam zichtbaar tot rust in de ideale setting voor deze muziek.
Een van de meest opvallende namen om de line-up was die van Han Bennink. Dat de man een legendarische jazzdrummer wordt genoemd, is niet uit de licht gegrepen. Hij speelde gedurende zijn carrière met grote artiesten als Eric Dolphy, Sonny Rollins en Peter Brötzmann. Bennink werd gisteren aangekondigd met de woorden ‘de wereld is zijn drum’. Een treffende uitspraak, want in zijn gebalde soloset zagen we de slagwerker op alles slaan wat hij voor handen had. Eerst op zijn drumkit, waar hij naar hartelust op improviseerde, maar zelfs de vloer en zijn schoenen moesten eraan geloven. Het publiek was zichtbaar stomgeslagen van de hoeveelheid techniek, energie en kunde dat deze muzikant toonde in twintig minuten.
Deze avond gingen we continu heen-en-weer tussen de twee zalen, dus verhuisden we opnieuw naar de Dactylozaal voor een sfeervol optreden van Reymour. Het Zwitsers duo echode met hun robuuste synths en drumcomputers de minimal wave die we later deze avond nog te horen zouden krijgen, maar ging met meer sensualiteit te werk. Boven de walsende ritmes dartelde namelijk de stem van Lou Savary die zowel fluweelzachte chanson als meer speelse dingen aankon. Het contrast tussen de zang en forse synths werkte bijzonder goed en leverde een leuk optreden.
De heren van Black Flower zijn graag geziene gasten op festivals en concerten. De afgelopen jaren heeft het vijftal al heel wat albums uitgebracht en bouwden ze ook een sterke livereputatie uit. Met hun nieuwste album Magma onder de arm, kon het dan ook niet mislopen. De Kleine Post was goed gevuld en iedereen leek volledig mee te zijn met de jazz van Black Flower. De groep liet een mix van invloeden en ideeën horen, die volledig in elkaar zijn gesmolten tot een geluid dat hen eigen is. Ideaal voor Push The Button dus. Hun muziek baadde in een mystiek sfeertje, maar wist tegelijkertijd ook uit te blinken in ijzersterke grooves waarmee het publiek niet stil kon blijven staan. De uitgerafelde composities kwamen volledig tot hun recht op het podium en in de zaal.
Wie nog aan het nagenieten was van de verstilde sferen van Black Flower, werd meteen met de voeten op de aarde gebracht door Don Kapot. Het trio ging vanaf de eerste noot met de beuk erin. Elke vorm van subtiliteit werd overboord gegooid en wat we in de plaats kregen, was zeker niet slecht: een klein uurtje gebalde energie waar elke muur tussen genres gesloopt werd. De groep bewoog zich complexloos tussen alles wat van freejazz tot rock reikt. Elk laatste greintje energie werd in de muziek gestopt en bij de drumsolo’s moest de cimbaal er zelfs aan geloven. De lage tribune in de Dactylozaal verhinderde het publiek helaas om mee te dansen, maar bij het laatste nummer veerde toch iedereen recht.
Push The Button bracht duidelijk een open-minded publiek naar Oostende. Veel mensen navigeerden moeiteloos tussen de meest uiteenlopende groepen. Toch bleek Borokov Borokov wel wat controversieel te zijn. Voor de ene waren de drie wilde heren op het podium een openbaring, voor de andere een tikkeltje too much. Wat ons betreft geen probleem op een avontuurlijk concept als Push The Button. Zoals gewoonlijk waren hun absurde elektronica en irritante repetitieve visuals helemaal van de pot gerukt, maar het duurde wel een tijdje voordat de groep helemaal in overdrive ging. Dat hadden ze tot het laatste bewaard met het verpletterende “Drankjes”. Je houdt er van of je hebt er een hekel aan, maar onverschillig zal Borokov Borokov je nooit laten.
Wie een toevluchtsoord zocht om te ontsnappen aan de herrie van Borokov Borokov, kon terecht bij Catherine Graindorge en Simon Ho. Het contrast met de vorige groep kon niet groter zijn, dus we vermoeden dat veel mensen een kijkje gingen nemen bij de set van Huna Sounds. Toch was de Dactylozaal aardig gevuld met aandachtige luisteraars die genoten van de verstilde muziek van dit duo die elkaar in Brussel leerden kennen. Met haar viool en effecten creëerde Graindorge zorgvuldig muren van geluid, terwijl Simon Ho de muziek verrijkte met zijn traporgel. Soms doemden onverwachte geluiden op in hun instrumenten. Geesten, noemde Catherine Graindorge ze al lachend. Het paste misschien wel perfect in de intense muziek van het duo.
De Nederlandse groep De Ambassade is stilaan aan het uitgroeien tot een klein fenomeen, maar hun materiaal zal nooit de eerste prijs winnen voor originaliteit. Hun rechttoe rechtaan minimal wave is amper te onderscheiden met die van de vroege jaren 80, maar wat ze doen, doen ze wel goed. Synths, basgitaar en metalen platen maakten het grimmig in De Kleine Post en het publiek raakte meer en meer enthousiast. In het begin waren het enkel de trouwe schare fans op de voorste rij die aan het dansen waren, maar het duurde niet lang voordat zo goed als iedereen in de zaal introvert zat te bewegen. Hun bekendste nummer “Geen Genade” was hierbij een kantelpunt in dit niet evidente, maar geslaagd optreden.
Tenslotte was er nog Karel in het cultuurcafé op de onderste verdieping. De Amsterdammer is een sensatie in Nederland en in Oostende zagen we waarom. Met niet meer dan een backingtrack met zijn synthwave en een micro, brulde, danste, stuiterde en rende hij door de ruimte. De man leek elk moment uit zijn vel te springen en dat werkte aanstekelijk. Het publiek stond ofwel met verstomming te kijken ofwel hard mee te dansen. Pure entertainment.
De eerste editie van Push The Button leek op een groot experiment met de uitkomst dat gewaagd programmeren werkt. Zowel KAAP als De Zwerver hebben altijd de vinger op de pols gehad en zijn nooit vies geweest van wat avontuurlijke keuzes, dus dat dit nieuw concept bijzonder interessant was, komt niet als een verrassing. De bonte mengeling aan nichebands leverde dan ook een talrijk aanwezig publiek op. Alle generaties waren vertegenwoordigd en iedereen heeft ongetwijfeld iets nieuws en onverwacht ontdekt. Wij duimen alvast voor een tweede editie, want deze avond was het bewijs dat er plaats is voor dergelijke concepten in Oostende.
