In Leffinge vond de tweede selectieronde van Sound Track plaats op een zwoele zaterdagavond. De zaal van De Zwerver was het mooie decor voor een avond van zeven bands waarbij we nagenoeg alle bands als heel kwalitatief konden bestempelen. Het zou wel eens kunnen dat er heel wat finalisten waren die op de zevende oktober optraden, want het niveau was immens hoog. Met een diverse line-up waarbij felle gitaren werden afgewisseld door dromerige indie, viel al snel op dat de gitaar deze avond wel centraal stond. Dat het daardoor een mooie avond werd, lees je in onderstaand verslag.
De mensen die nog niet helemaal klaar waren voor het avondje Sound Track, werden meteen wakker geknald door Bloed. De band uit Oostende bevat ook een letterlijke bloedband, waardoor de naam dus niet zo gek gekozen is. Dat de twee broers en zus beenharde metal maken, kan je met zo’n naam ook wel verwachten. Al van bij het begin werden de versterkers volledig opengedraaid en werd er een wall of sound op het publiek afgevuurd. Het was meteen ook erg luid, waardoor heel wat publiek nog snel even oordopjes indeed, want in de twintig minuten durende set bleef de band zijn sound op volle kracht naar voor brengen. De cleane vocals van Tuur Soete waren het enige waarbij we voelden dat er iets niet juist zat, want echt toonvast zong hij niet. Dat was weliswaar allesbehalve nodig, want zijn screams waren wel van een verschroeiend niveau. Samen met heel stevige drums en opvallend hypnotiserende synths kon Bloed wel al meteen een stevige indruk maken.
Uit Brugge mocht Ciggy Sunday op een zaterdag als tweede optreden in Leffinge. De stevige muziek van net daarvoor werd snel doorgespoeld door heel lichte surfpop met jazz- en funkinvloeden. Het vijftal stond casual chique op podium, maar dat paste perfect bij de vibe die het als band wil uitstralen. Die is namelijk heel gemoedelijk, met een sixties-invloed die heel opvallend aanwezig is. Zanger Lars Van Derzijpen deed wat denken aan Warhaus als hij zijn stem bovenhaalde, wat ervoor zorgde dat we heel wat potentieel hoorden in de band. Ook de manier waarop het publiek reageerde, toonde aan dat Ciggy Sunday meer is dan een zondagsvlieg. De zaal was heel enthousiast aan het dansen op de funky deuntjes en kon zelfs subtiel een beetje meezingen. Zeker toen er ruimte werd gemaakt voor enkele instrumentale intermezzo’s waarbij de saxofoon en synths meer naar de voorgrond traden was het lastig om stil te blijven staan. De Brugse band wist dus als tweede act de lat meteen hoog te leggen met een duidelijk idee en vooral hele leuke liedjes.
Wat begon als het soloproject van Yuma Claeys, is ondertussen uitgeroeid tot een volwaardige band. Yuma werd bijgestaan door drie extra muzikanten, waardoor de sound van haar songs naar een extra dimensie geraakte. Dat gebeurde vooral in de opbouw die heel minutieus uitgewerkt was. We hoorden het al bij opener “Heartbeat”, waarbij Claeys eerst alleen met haar gitaar opende, om nadien een grootse sound te krijgen met de muzikanten. Het explosieve einde waarbij ze allen de backings verzorgden, gaf iets magisch weer, hoewel niet iedereen even zuiver zong. Gelukkig kan Yuma wel prachtig zingen en zijn haar nummers ook uitstekend. Enkel bij de tweede song, waarvoor de drummer even zijn toestel verliet om bas te spelen en er een drumcomputer meespeelde, voelden we dat er te veel werd geprobeerd om alles in één nummer te proppen. Het klonk allemaal beter als de oprechte sound behouden bleef en je kon meezweven met de dromerige indiefolk van het viertal, zoals ook bij de afsluiter het geval was.
Voor een portie absurditeit en ambiance zorgde Ricky Bekstok in de helft van de avond. Het alter ego van Mathias Grymonprez uit Brugge deed iets wat voor veel hilariteit en sfeer zorgde in de zaal. De man kwam samen met zijn twee muzikanten het podium op, maar in plaats van te beginnen met een liedje, begon hij gewoon enkele minuten te praten op een pianodeuntje. Terwijl er iemand met een masker in de coulissen teken deed dat hij eraan moest beginnen, bleef hij allerlei absurde vertellingen doen. Uiteindelijk startte hij dan met een liedje en dat was meteen ook een portie energie. Ricky Bekstok liet namelijk al snel het beest in zich los en brulde zijn nummers naar het publiek. De man met het masker was de menner die de zaal meekreeg door een moshpit te starten of als een gek rond te huppelen op het podium. Je leest het, een show van Ricky Bekstok is gewoon heel veel en net dat maakt het zo boeiend. De twintig minuten die hij speelde gingen van gabber naar hardcore punk tot jazz, en in die tijd bleef je van de ene verbazing in de andere vallen en speelde hij altijd in op het onverwachte. Ricky Bekstok was als een rit in een botsauto: je weet nooit waar je uitkomt en waarom je het doet, maar toch kruip je telkens opnieuw achter het stuur.
Infarct is een combinatie van heel wat muzikanten die al elders strepen aan het verdienen zijn en hun krachten bundelen om nog een nieuw project op poten te zetten. Het genre van de band werd voordien omschreven als postrock, al was het live toch een ander paar mouwen. De band liet in zijn twintig minuten vooral zien dat ze bestaat uit uitstekende muzikanten die elk goed weten waar ze mee bezig zijn. Zo worden de drums uitmuntend bespeeld en is ook de stem van Lindy Versyck er eentje die veel registers aankan. Dat werd in het midden van de set aangetoond door met een loop haar verschillende toonhoogtes bij elkaar te steken om zo een hypnotiserend effect te creëren. Alleen miste de band bij al dat technisch vernuft ook de songs die echt beklijven. Alles klonk heel goed, maar niets bleef echt hangen. Op het einde toonde de groep weliswaar dat ze ook wel echt hevig kan uithalen met krachtige screams en een felle sound waarmee toch werd aangetoond dat er een bepaalde goeie sludgesound aanwezig kan zijn die blijft hangen. Toch hadden we liever meer van dat gehad en minder van het muzikaal spierballengerol zonder een echte song daarbij te brengen.
Met zijn vier in een halve cirkel op de grond zittend, het zou een tafereel van een kampvuur kunnen zijn, maar het is gewoon HARK op het podium van De Zwerver. Het project is meer dan enkel muziek, want zo wandelden de muzikanten van Brugge naar Leffinge met hun instrumenten en wordt er zo nu en dan wel eens aan performance art gedaan. Gelukkig dat de focus niet op het muzikale ligt, want heel ver zouden ze het dan niet schoppen. De liedjes zijn namelijk heel experimenteel en leiden eigenlijk nergens naartoe. We horen akoestische gitaren, een banjo, wat percussie en ook een bandopname. Er wordt ook gezongen, maar dat is bijna nooit op de toon waardoor er zelfs mensen in de zaal de slappe lach kregen door de plaatsvervangende schaamte. Gelukkig wordt de nadruk meer op de sfeerzetting gelegd en dat is vooral heel rustige, een beetje meditatieve folkmuziek die meer lijkt op een hobbyproject dan een band. Het is niet makkelijk om een goeie song te maken en HARK heeft er duidelijk geen enkele, al kunnen we voor de gezelligheid wel een dikke tien geven.
Frau heeft al heel wat gedaantewissels ondergaan, maar het enige wat altijd gebleven is, is de sound. Postpunk en tegenwoordig wel met een streepje soul met dank aan de fantastische stem en présence van frontvrouw Rahmat Emonds. De band kwam het podium op net voor twaalf, waardoor er al heel wat mensen met kleine oogjes aan het kijken waren, maar van zodra de zangeres haar keelgat openzette gingen de ogen toch wagenwijd open. Ze stond er namelijk vol zelfvertrouwen en was ook niet gegeneerd om vol op de muziek mee te dansen. Die was bij momenten repetitief en kon zelfs heel pittig uit de hoek komen. Door snedige gitaren te brengen die ook een leuke synthinvloed kregen, kon je altijd wel een bepaalde kracht ervaren, maar toch was het de stem die de song naar een nog hoger niveau bracht. Voor het eerst trad Frau op in deze bezetting, maar wat we te zien kregen, doet alleen maar veel goed vermoeden voor de toekomst.
Voor ons waren er deze avond meer dan drie bands die een plekje verdienen in de finale, maar omdat we tradities graag in eer houden en er toch ook knopen zullen moeten doorgehakt worden, is dit de top 3 van de avond voor ons:
3. Yuma
2. Ciggy Sunday
1. Frau
Na het zien van al dit jong geweld, kunnen we alleen maar aanraden zelf eens een kijkje te gaan nemen op een van de vele voorrondes. Een overzicht daarvan vind je hier.
