Het Australische trio Camp Cope bracht in 2016 een alleraardigst zelfgetiteld debuut uit vol simpele, maar aanstekelijke indierockliedjes. Sleutelingrediënten in het geluid waren de krachtige energetische stem en het simpele gitaarspel van frontvrouw-gitariste Georgia Maq, geruggensteund door de melodieuze grooves van bassiste Kelly-Dawn Hellmrich. Ook de activistische en poëtische teksten vielen op.
Opvolger How to Socialise & Make Friends bouwde verder op dat geluid, maar was minder beklijvend. Maq zaagde er bij momenten op los (het is niet omdat je een sterke stem hebt, dat je altijd moet overschreeuwen) en instrumentaal kregen wij een déja vu-gevoel. Nieuwe plaat Running With the Hurricane blijkt in hetzelfde bedje ziek. Wij vrezen dan ook dat Camp Cope na enkele platen op de beperkingen van de kleine bezetting botst.
Het trio doet enkele brave pogingen om uit hun geluid te breken, maar verkent fundamenteel geen nieuwe wegen. Alleen “Sing Your Heart Out” is een ballade waarin Maq zowaar de piano voor haar rekening neemt en soms wat als Hayley Williams van Paramore klinkt. Verder klinken de nieuwste liedjes vooral inwisselbaar door de voortkabbelende tempo’s en het repetitieve gitaarwerk. Dat Maq geen fan is van riffs of solo’s weten we al langer, maar het resulteert in zeer weinig dynamiek.
“Blue” en “Say The Line” bevatten wat achtergrondzang, en in de outro van “One Wink At A Time” mag een trompet even meedoen, maar vernieuwend zijn zo’n ingrepen niet te noemen. De band klinkt ook graag episch en uitdagend, maar voor Maq betekent dat nog meer dan vroeger dat ze de limieten van haar bereik opzoekt en noten zo lang mogelijk aanhoudt.
Jammer, want veel liedjes hebben hun momenten. De strofes in “Jealous” zitten bijvoorbeeld goed in elkaar, maar wij haken af wanneer Maq haar strot opentrekt in het refrein (‘I’m so jealous…’). Ook het mopje aan het einde wanneer ze onthult op wie ze eigenlijk jaloers is, weet het nummer niet te redden (‘… Of your dog’). Bassiste Hellmrich voegt over de hele plaat zoveel melodie toe als mogelijk is met haar instrument, maar kan de meubelen niet altijd redden wanneer Maq in overdrive gaat.
Het is paradoxaal genoeg wanneer de frontvrouw haar zang terugschroeft dat de muziek ons meer aangrijpt, zoals in het misleidend getitelde “The Screaming Planet”. Dan komen namelijk de degelijke teksten meer naar voren. Het gebeurt helaas te weinig. Running With the Hurricane bevat enkele toffe ideeën, maar die volstaan niet om dit album te redden. De goede melodieën lijken met de orkaan te zijn weggeblazen.
Bandcamp / Facebook / Instagram
