© CPU – Jan Van Hecke
Was het een ietwat frisse lenteavond in Antwerpen of een warme zomeravond ergens op een broeierige weide waar de zon haar laatste stralen werpt? Tijdens het concert van Douglas Firs in de Roma waren we niet zeker. De voorstelling van Heart of a Mother, het vierde album van de groep rond singer-songwriter Gertjan Van Hellemont, voerde ons mee naar een wereld waar vreugde en verdriet nauw bij elkaar liggen. De combinatie van ingetogen nummers, opgewekte songs en behendige gitaarsolo’s die Douglas Firs laat zien op Heart of a Mother bleek ideaal om de foyer van de Roma te betoveren.
Het voorprogramma Rosa Butsi (solo, maar normaal vergezeld van twee andere bandleden) doorbrak het geroezemoes in de foyer en met enkel een gitaar en haar stem zette ze de toon voor wat een ingetogen, maar vrolijke avond zou worden. Wie denkt dat Roos Denayer enkel breekbare nummers brengt, denkt verkeerd. Ze liet ons ook horen hoe ver haar stem kan reiken. Na een klein halfuur verliet ze het podium om er na een pauze opnieuw te verschijnen, als Roos deze keer, gloednieuw bandlid van Douglas Firs. De keuze om Denayer toe te voegen aan de band, kwam op een podium volledig tot zijn recht: haar stem voegde een vrouwelijke, zachte toets toe en bracht extra diepgang in de samenzang.
Openen deed Douglas Firs met “At Least Once”, “One Day” en “Delighted”. Tijdens het schrijven van Heart of a Mother werd Gertjan Van Hellemont voor het eerst vader en die levenservaring goot hij in zijn plaat. Dat was te horen aan de dansbare, best vrolijk klinkende nummers. Maar de avond was niet enkel dat: er was ruimte voor rustige, breekbare momenten met liedjes als “What If I Can” en “How Can You Know”. Een tweede, meer pijnlijke levenservaring die inspiratie gaf tot de nieuwe plaat bracht Van Hellemont niet met zoveel woorden (hij schreef Heart of a Mother naar aanleiding van de dood van zijn moeder), maar hij liet de muziek voor zich spreken. Na een uptempo “Judy” en “Pains in the Asses” verzamelden Van Hellemont, zijn broer Sem en Roos aan de microfoon voor een ingetogen a capellamoment. Daarna bleef Van Hellemont alleen achter, zong “Until It Won’t” en rees het kippenvel op onze armen: ‘You will go and find your daughter / say hello from all who love her / how we dearly miss our mother / and how we know / it gets harder until it don’t.’
Van Hellemont weefde zijn liedjes aan elkaar op de ontwapenende manier die ons ook al fan maakte van zijn podcast Wanderland enkele jaren geleden. Zijn jeugdig enthousiasme over eindelijk een nummer te kunnen schrijven ‘waarvan de eerste zin ook meteen de titel van het nummer is’, werkte aanstekelijk toen hij daarna glimlachend de nieuwe single “I Could Fall In Love With You” inzette. Hij leek zelf wel de grootste fan van Rosa Butsi en maakte schaamteloos reclame voor zijn voorprogramma – annex – bandlid. Aan het einde van de avond wees hij er ons fijntjes op dat Douglas Firs’ nieuwe plaat aan de merchandisetafel te koop was, maar dat Rosa Butsi gratis kaartjes met QR-codes had liggen. ‘Bij ons moet je eerst geld geven en dan de plaat opleggen. Veel duurder, dus.’ En zo doorprikte hij met een monkellachje de magie die hij in het anderhalf uur ervoor had opgebouwd.
Tijdens de bisnummers toonde Van Hellemont zijn gitaarkunsten en verloor hij zichzelf in de muziek. Met “Hannah” en “Pretty Legs and Things To Do” bracht hij ons naar hogere sferen en sloot zo de avond op een perfecte manier af. We hoorden Douglas Firs breekbaar, we hoorden Douglas Firs opgewekt en vol levensvreugde, maar we hoorden vooral een authentiek relaas over de dunne grens tussen nieuw en verloren leven en een ode aan het moederhart. Douglas Firs staat op 29 maart nog in Het Depot in Leuven. Lege agenda en zin in een avond muziek die de ziel zalft? Eén adres.
