Begrijp ons niet verkeerd, droompop zal altijd een speciaal plekje in ons hart hebben. Soms hebben we echter gewoonweg van die dagen waarop we afknappen op al die dromerige liefdesverklaringen en verslagen over onvermijdelijke breuken. Hether bewees zichzelf de afgelopen jaren als een vaste waarde binnen het genre, maar ook hij heeft er soms genoeg van. Wij zouden de tortelduifjes in kwestie met een zuur gezicht verzoeken om elkaar ergens anders te gaan aflebberen, of om te stoppen met zeuren en een lief te zoeken. Hij gaat er anders mee om. Nu debuutalbum Sticky Thumb achter de rug is, vervangt hij het zweverige geluid waar we hem voor kenden met rauwe gitaarriffs en duistere poëzie. Deze nieuwe wind kreeg de toepasselijke naam “underground pleasure”.
We hebben altijd al veel respect gehad voor artiesten wiens instrumentale vaardigheden hen toelaten om een publiek eigenhandig voor zich te winnen. Die waardering groeit alleen maar naargelang de jaren verstrijken, want we kunnen er niet meer omheen: aanstekelijke deuntjes zijn niet oneindig en het wordt met de de dag moeilijker om er een te bedenken. Hether slaagt echter met glans en wimpel. De fuzzy gitaar die het nummer inleidt en later enkele welverdiende comebacks maakt, is een vlekkeloze moderne interpretatie van bluesrock. Hoewel hij verschillende speeltechnieken verkent, missen we iets. Helaas is er van een echte gitaarsolo geen sprake, waardoor hij de rol als concurrent voor The Black Keys net niet krijgt. Dit maakt hij echter goed met een tekst die niet veel aan de verbeelding overlaat. ‘She said she liked me like that, rotting flesh and a snack for the rats.’ We zijn een beetje gedegouteerd omdat we net zaten te eten, maar moedigen hem toch aan om door te gaan met deze artistieke transformatie.
Facebook / Instagram / Twitter
https://www.youtube.com/watch?v=GT5eVOBjVHo
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
