AlbumsRecensies

Black Doldrums – Dead Awake (★★★): Duisternis en echo troef

Naar de muziek van het Londense trio Black Doldrums luisteren is hetzelfde als in een teletijdmachine stappen naar pakweg 1982. Hun muziek baadt immers in echoënde drums, galmende synths en messcherpe gitaarpartijen. En alsof dat nog niet genoeg is, zingt frontman Kevin Gibbard ook nog eens alsof hij in een diep graf apathisch ligt weg te kwijnen. Is het een verloren opname van Ian Curtis die we daar horen? Neen, het is gewoon Gibbard die ons vanuit een betonnen kelder toezingt. Duisternis is dus het codewoord bij Black Doldrums, en aan donkere postpunk en gothic synthrock geen gebrek op hun debuut Dead Awake.

Black Doldrums werd oorspronkelijk opgericht door het koppel Kevin Gibbard (zang en gitaar) en Sophie Landers (drums en zang). Het duo kwam in 2018 voor het eerst aan de oppervlakte met de single “Those With A Rope Around Their Neck (Don’t Always Hang)” en bracht vervolgens de ep’s Sad Paradise en She Divine uit. Voor debuutalbum Dead Awake werd met Matt Holt ook een bassist opgenomen in de rangen en werd Jared Artaud als producer ingeschakeld. Die werkte in het verleden al samen met The Vacant Lots en Alan Vega. Op Dead Awake brengt hij Black Doldrums dichter bij de essentie van hun muziek. De muur van galmende gitaren is immers wat afgebouwd in vergelijking met de vorige ep’s. Bovendien klinkt de productie een heel stuk zuiverder, waardoor de fundamenten van de melodieën beter tot hun recht komen.

De productie van Black Doldrums mag dan wel een stuk professioneler zijn in vergelijking met vorig werk, qua genre blijft de groep ontegensprekelijk trouw aan haar roots. Geen akoestische ballades, strijkers of blazers, maar gewoon duisternis en echo troef. Het album trapt heerlijk grimmig af met twee sterke singles. De rockende new wave van opener “Sad Paradise” leent zich uitstekend tot ritmisch hoofdschudden op een scoutsfuif in een donkere parochiezaal, met een lauwe pint in de ene hand en een gebroken hart in de andere. De slepende synth-mars “Into Blue” is dan weer shoegaze van de treurigste soort. Het zijn onmiskenbaar de meest aanstekelijke nummers van Dead Awake.

Het trio presenteert nadien nog zes nummers op Dead Awake, en echt veel onderlinge variatie horen we daarin niet meer. Op enkele uitzonderingen na zijn alle liedjes gebouwd volgens de vaste formule van gotische postpunk. Hierdoor zijn sommige liedjes helaas wat onderling inwisselbaar, zonder dat ze iets extra toevoegen aan het geheel. Het hypnotiserende “Now You Know This” en het dromerige “All For You” zijn leuke uitzonderingen. Op het eerste laat de band zich lichtjes inspireren door de indierock van The Smiths op “How Soon is Now”, terwijl het tweede zweeft op een liefdevolle synth-golf en zachte drums. Afsluiten doet Black Doldrums ten slotte ook met een stevige klapper, want “Sidewinder” is gezegend met een vettige gitaarriff die live ongetwijfeld voor vonken kan zorgen.

Slecht wordt het nergens op Dead Awake, maar het is dus een gebrek aan variatie dat het drietal weerhoudt om een echt topdebuut af te leveren. De referenties mogen duidelijk zijn, elke band die er eind jaren zeventig, begin jaren tachtig toe deed, wordt op deze plaat wel geëerd. De muzikale knipogen naar Joy Division, Echo & The Bunnymen en The Jesus and Mary Chain zijn niet te tellen. In de stem van Gibbard herkennen we niet enkel de grafstem van Ian Curtis, maar ook de warme bariton van de betreurde David McComb van The Triffids. Vooral wanneer hij zangerig uit de hoek komt, zoals in het rustige “Into Blue”, komt zijn stem aardig in diens buurt. Wij kijken dan ook al uit naar toekomstig werk waarin de stem van Gibbard zich misschien nog verder zal ontwikkelen.

Op de eerste langspeler van Black Doldrums horen we geen grote vernieuwingen of revolutionaire vondsten, maar gewoon sfeervolle postpunk en gothische synthrock. Mensen die allergisch zijn voor echo’s en reverb lopen beter in een wijde boog rondom deze plaat heen, want de acht nummers galmen als een kilometerslange tunnel. Wij halen intussen gewoon onze zwartste make-up, lederen jas en grimmigste blik boven om op de tonen van Dead Awake te beginnen schuifelen.

Facebook / Instagram / Twitter

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!

169 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.