Bààn baant zich een weg richting schaduwwereld op hun nieuwe album Shadowboxing. Brussels duo Pascal N. Paulus en Jean-Philippe De Gheest bracht ons al eerder in vervoering met RESET, dus verwachtingen voor deze release waren er zeker. Die werden moeiteloos ingelost, want ook dit kersvers album is een sessie langgerekte elektronicanervositeit met een breed invloedenarsenaal gebleken.
Shadowboxing als begrip komt neer op het afranselen van een denkbeeldige tegenstander. Niet toevallig dus dat Bààn hier rake klappen uitdeelt. We ondergaan deze boksoefening maar al te graag, zeven eerder lange nummers lang. Van zon en onbezorgdheid is hier nauwelijks sprake, maar het tweetal creëert net comfort in dat onbehagen. Veel hebben ze daar overigens niet voor nodig. Keyboards en een drumstel volstaan om een geladen gelaagdheid te spinnen.
Met hun trance-inducerende soundscapes kunnen we ons meteen een allesbehalve fraaie setting voor de geest halen. De Gheest en Paulus verkennen eindeloze landschappen, waarin zelfs de restanten groen eerder grauwgrijs aanvoelen. Er blijft weinig over van onze dagdagelijkse maalmolen, wat zorgt voor een verademing enerzijds, maar ook een verlorenheid anderzijds. Stap voor stap wroeten ze dieper, tot Bààn in onze bloedbaan doordringt. Onwennig op het eerste gehoor, maar doordat de muzikanten zo hun tijd nemen, kunnen we rustig afglijden richting ravage.
Hun nauwkeurige spanningstapijten laten een blijvende indruk na. Eerder dan opteren voor de frontale aanval in de vorm van korte pijn of instant kicks, kiest het duo voor de langgerekte sensatie die gegarandeerd nazindert. Zodoende wervelt Shadowboxing consequent voort met nummers als “Delta”, “Nuit Blanche” en “Sun Line”. Met invloeden uit jazz, ambient en alles psychedelisch staat er altijd iets op til. “Octopus” springt eruit als meest divers exemplaar. Het is niet eenvoudig een stempel te drukken op dit minstens achtarmig wezen dat gevoelswerelden moeiteloos in elkaar doet overvloeien. Eenmalig schuift Bààn zelfs alle agitatie op de lange baan, met name in het nummer “Charlotte”. Herinneringen aan een klaarblijkelijk zachtaardig persoon resulteren in een oase van melancholie met Moon Duo-allures.
Baanbrekend is Bààn niet per se, maar deze opslorpende atmosfeer is absoluut het beleven waard. Zet Shadowboxing vooral luid, verdring de eerste lentezon en ga helemaal op in de onverbiddelijke ontlading die het album met zich meebrengt. Wees bovendien alert voor de aankondiging van ten zeerste aangeraden Bàànlive-ervaringen, die er hopelijk vroeg of laat aankomen.
