Thurston Moore neemt nooit de makkelijkste weg naar het binnenoor. Toch kennen we de don van de dissonantie ook als een geniale songwriter. Met zijn averechtse gitaarklanken schreef de rijzige New Yorker een indrukwekkend oeuvre aan briljante liedjes bijeen. Met Screen Time voegt hij daar geen enkel straf liedje aan toe, wel een boeiende reis doorheen zijn immer uitdijende klankenheelal. Die-hard fans wisten dat al. Zij hadden het album vorig jaar al gehoord toen Moore het zonder enige poespas deelde via zijn Bandcamppagina, als een Bandcamp Friday Exclusive. Nu pas krijgt de plaat een volwaardige release.
Zat je als iets minder fanatieke fan vooral te wachten op een verse voorraad Sonic Youth-achtige songs, zoals we die kregen op het spetterende By The Fire uit 2020? Stel die verwachting dan even bij voor je Screen Time opzet. Het is een woordeloze en nagenoeg melodieloze mijmering over de staat van de natie, een verzameling van tien gitaarcomposities waarmee Moore verder gaat op het pad dat hem terugleidt naar zijn vroege Glenn Branca-jaren. Dat pad van avant-gardegitaren sloeg hij ook al op Spirit Council opnieuw in.
Deze keer ontbreken evenwel de begeleidende drums van Steve Shelley, en de flankerende snaren van Deb Googe en James Sedwards. Moore maakte de composities eigenhandig in de zomer van 2020. Een zomer waarin de pandemie de wereld on hold zette en mensen op straat kwamen tegen racistische onderdrukking door de politie. Een zomer van harde realiteit waarin we tegelijk nog meer dan voorheen vluchtten in de virtualiteit van onze schermpjes. Op de tonen van diep in de onderbuik voelbare gitaarklanken laat Moore ons stilstaan bij de wereld rondom ons.
Op de albumhoes van Screen Time krult een jongere zich op in de pagina’s van een dik boek, helemaal begeesterd door de woorden. Boeken kunnen dat; onder je vel kruipen, tot op het bot gaan en eeuwig resoneren als een nooit wegstervende gitaarsustain. Digitale media hebben die kracht minder, vindt Moore, al hoopt hij dat de toegenomen transparantie in onze dagelijkse levens uiteindelijk zal leiden tot een groter besef van rechtvaardigheid.
Nee, Moore is niet de man van de licht verteerbare kost, en al zeker niet van klankbehang. Van zijn gitaarklanken komt het behang los. Ze snijden diep, en zijn geladen met Moore’s maatschappijvisie, maar bij gebrek aan lyrics hoor je er natuurlijk zelf in wat je wilt. Dat kunnen net zo goed uitstervende walvissen zijn, of de Dalai Lama die voor het eerst een set nieuwe snaren op een gitaar zet, of Bernie Sanders die met krakende botten nog een keer op de barricade gaat. Moore zal hem daar met plezier bij helpen. Vorig jaar zette hij met “Feel It In Your Guts” nog een speech van Sanders op muziek.
Zelf omschrijft Moore Screen Time als een soundtrack voor een imaginaire film noir, waarin elk nummer een andere scène voorstelt. Wellicht verwijzen de titels van de nummers daarom naar locaties: “The Station”, “The Town”, “The Upstairs”, “The Park Bench”… De dromerige soundscapes staan alleszins niet los van de echte wereld. ‘Terwijl onze samenleving wordt opgeslorpt door het virtuele universum van online interactie, vind je in het werk van filmmakers, muzikanten, schilders, dichters en dansers een droomwereld die uitdrukking geeft aan zowel werkelijkheid als fantasie’, aldus Moore in een statement. Wordt het allemaal wat te virtueel voor Corneel?
Te veel wordt het hem alleszins niet. Thurston Moore heeft op zijn leeftijd duidelijk nog geen zin om stil te zitten. De wildgroei aan projecten en samenwerkingen neemt intussen imposante proporties aan en woekert onophoudelijk verder. Daarnaast schrijft de muzikale veelvraat aan Sonic Life, zijn memoires die in de loop van 2023 zouden moeten verschijnen. In afwachting daarvan zijn we van plan om de komende weken Screen Time eens opnieuw te beluisteren op de locaties van de titels. Mocht u ons binnenkort ergens aantreffen op een bankje in het park, opgekruld in een boek, met een koptelefoon op: gelieve niet te storen. Wij luisteren naar “The Park Bench” en bezinnen ons over de staat van de natie. Of over de vraag of sterren geven aan dit soort albums eigenlijk wel zinvol is.
Facebook / Instagram / Website / Twitter
