Dat Noord-Engeland een ideale broeihaard lijkt te zijn voor gitaarbands die niet bang zijn om de versterkers nog eens te laten scheuren, werd al meerdere malen bewezen door grote namen zoals Oasis en Arctic Monkeys. Ook de laatste jaren smijt de regio met een hoop nieuwe namen die het genre levendig weten te houden. The Blinders hoort ongetwijfeld bij de meest invloedrijke hoop onder deze Engelse, talentvolle jeugd en neemt graag het voortouw om te tonen hoe het moet.
Het jonge trio uit Doncaster, ondertussen gesitueerd in Manchester, onthulde hun debuutalbum Columbia in 2018 onder label Modern Sky UK. Deze eerste langspeler werd warm ontvangen door de community en vormde een heuse springplank voor de band. Zo speelde het trio meerdere keren het voorprogramma voor onder andere Noel Gallagher, the Charlatans, Blossoms en waren ze ook instaat om als headliner het gerenommeerde O2 (Lees: The Ritz) in Manchester helemaal te vullen. Twee jaar later zijn de jongens terug met opvolger Fantasies of a Stay at Home Psychopath dat schijnbaar weinig last heeft van de moeilijkheden en uitdagingen die vaak gepaard gaan bij het maken van een succesvolle tweede plaat.
Het album start met een knal, en wat voor een. “Something Wicked This Way Comes” heet het nummer dat de aftrap weet te geven en zijn naam deelt met de gekende griezelroman door Ray Bradbury. Frontman Thomas Haywood weet ogenblikkelijk de fundamenten te leggen voor de rest van het album door middel van zijn punchy gitaarriffs, onheilspellende zanglijnen en poëtische tekststructuren die uithalen naar maatschappelijk getinte onderwerpen. Het album gaat verder met “Forty Days & Forty Nights” dat ongetwijfeld veel inspiratie haalt uit eerdere werken van onze favoriete Sheffielders, Arctic Monkeys. Haywoods Yorkshire accent in combinatie met zijn vocals in lichte overdrive maken het bij momenten zelfs bijzonder moeilijk om geen onmiddellijke link te leggen met jonge Turner.
Na “Lunatic (With a Loaded Gun)”, een strak nummer over wapengeweld waar de gitaar opnieuw de drijvende rol speelt, toont the Blinders dat het niet altijd loeihard moet zijn om de luisteraar te kunnen bekoren. Met “Circle Song” schakelen de jongens een kleine versnelling lager wat geen invloed moet hebben op de effectiviteit van het nummer. Naast de trouwe gitaar wordt er gebruik gemaakt van een minder evidente muzikale aanpak zoals die van de piano en occasionele vocale harmonieën. Samen met Haywoods dromerige lijnen ontpopt dit nummer zich tot een echte oorwurm met groot hitpotentieel.
Waar dit trio echt in weet uit te blinken, en al duidelijk aangetoond werd doorheen hun debuutalbum, is het creëren van een killer sound met eigenlijk weinig middelen. Een stevige ritmegitaar sectie die het nummer voortrekt, een gemene baslijn en een drummer die perfect afgesteld is op de rest van de groep. Of het nu “Mule Track” is waar de jongens nog maar eens in staat zijn om de luisteraars hoofd er af te blazen met een kritische vinger naar de maatschappij, of “Black Glass” dat een geslaagd Nick Cave-tribuut zou kunnen zijn, wij vragen steeds eerbiedig naar meer.
“Interlude” en “In This Decade” tonen dan weer een heel andere kant van de jongens. “Interlude” bestaat uit een jazzy pianocompositie waarover Haywood al mijmerend tekeer gaat door middel van een gesproken monoloog. Ideaal om even op adem te komen. Dit nummer bevat overigens ook de lijn ‘I guess that’s just the fantasies of a stay at home psychopath’ waarvan de albumtitel is afgeleid. “In This Decade” is ongetwijfeld het meest rechtdoorzee nummer op de plaat, maar wat een afsluiter. Met enkel een akoestische gitaar in de hand ontwaakt Haywood zijn innerlijke Billy Joel en zet een ware ballade neer over een stukgelopen relatie. Dit nummer weet optimaal de lyrische maturiteit van Haywood in het daglicht te stellen, lijn na lijn volgen er heerlijke metaforen en pure poëzie waarmee hij echt wel weet te scoren.
Het ziet er naar uit dat dit trio hard gewerkt heeft op de ontwikkeling van hun sound en persoonlijkheid over de afgelopen jaren. De toename in maturiteit en oog voor detail is sterk hoorbaar doorheen het album en de kleine vertraging van de releasedatum was zeker de moeite waard. Haywood classificeert onder de beste, jonge frontmannen die in een lange tijd de spotlight hebben gehaald en zal met zijn lyrische dapperheid beslist zijn band naar ongekende hoogtes tillen. Wat een album, wat een sound. Wij gunnen deze jongens snel de grotere podia doorheen de wereld, maar hopelijk vooral ook bij ons.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
