We vragen het ons soms af: waarom is The Tea Party enkel beroemd in Canada? Mogelijk heeft het te maken met het feit dat zanger-gitarist Jeff Martin, basgitarist Stuart Chatwood en drummer Jeff Burrows uit Windsor, Ontario komen. Een andere reden kan zijn dat The Tea Party niet in één hokje past. Daar houden platenmaatschappijen niet van. Want hoe promoot je een groep die, in dit geval, vlotjes een mix maakt van rock, hardrock, alternative en ballads met bakken drama, af en toe doorspekt met akoestische gitaren, electronica en Midden-Oosterse invloeden?
Nochtans beschikt The Tea Party over een frontman met een klok van een stem en genoeg charisma om vijf Sportpaleizen te vullen. En aan het materiaal zal het ook niet liggen: met het zielsverschroeiende Splendor Solis (1993) en het eclectische, ronduit fenomenale TRIPtych (1999) brachten ze twee krakers uit. Helaas droeg het Canadese trio nooit houthakkershemden, misschien heeft dat hun kansen op wereldwijd commercieel succes de nek omgewrongen. Het waren de jaren negentig voor iets. In 2005 spurtte Martin dan plots richting nooduitgang in de hoop om daar, eenmaal buiten, een succesvolle solocarrière aan te treffen. Hij verhuisde er zelfs voor naar Ierland. Zes jaar later was de illusie voorbij – die frontmannen toch – en trapte hij The Tea Party weer in gang.
Na The Ocean at the End uit 2014 is het nu eindelijk tijd voor Blood Moon Rising: materiaal van de voorbije vijf jaar dat ze verzameld hebben op een album dat exclusief voor Europa bestemd is. Hoe dat klinkt, vraag je dan? Wel, de riff van opener “Black River” komt lekker binnen, terwijl in de strofes “Ramble On” van Led Zeppelin nooit ver weg is. Ja, dat moet je er wel bij nemen: The Tea Party probeert nooit te verbergen waar ze de mosterd vandaan halen. Maar in tegenstelling tot Greta Van Fleet geven ze er wel een eigen draai aan. In “Way Way Down”, bijvoorbeeld, een ferme brok bluesrock, vooruitgestuwd door een bedrijvige mondharmonica.
In “So Careless” trekken ze die goeie ouwe schuif nog eens open waar ‘Drama’ op staat. De diepe, bezwerende stem van Martin blijkt nog maar eens een godsgeschenk te zijn. Een keyboardmelodietje in het refrein maakt het nummer extra catchy. Een beetje zoals Placebo, maar dan met de dramaversterker op elf. “Our Love” is vintage The Tea Party: akoestische gitaren, epiek, bombast, ja, de romantische dramaqueen in ons is hier echt wel een sucker voor (en ja, dit hebben we echt net gezegd zonder enige schroom). “Shelter” schittert in zijn eenvoud. Een elektrische gitaar, vier noten en wat reverb zijn blijkbaar alles wat je nodig hebt om een beklijvend nummer te maken. Dat en de allesdoordringende stem van Jeff Martin.
De band hoopt voor het eerst sinds 2001 nog eens in Europa te touren. In hun enthousiasme om te overtuigen trappen ze helaas in de val van het teveel willen geven: covers van “Isolation” (Joy Division), “Every Day Is Like Sunday” (Morrissey) en “Out On The Tiles” (Led Zeppelin) (jawel) vinden we overbodig. Maar goed, het overheersende gevoel blijft toch ‘Er is goddomme nog eens een nieuw album van The Tea Party!’ Mocht je de groep niet kennen is dit een uitstekende reden om het oudere werk te ontdekken dat – we moeten eerlijk zijn – net iets dramatischer, experimenteler en scherper uit de hoek komt. Doen!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
