Eind 2019 bracht muzikant en illustrator Tom De Geeter zijn eerste boek Tens uit. Een uitgebreide bundeling van top 10-lijstjes met bijhorende illustraties, waarin zowel nationale als internationale artiesten een platform kregen om hun lijstje aan je voor te stellen. Tom De Geeter zat na Tens duidelijk niet stil, want twee jaar later is de Kortrijkzaan daar met Accolades. Ondertussen zijn tweede boek, waarvoor hij dit keer Weird Al Yankovic, Julien Baker, Steve Albini, Grandaddy en anderen kon strikken voor boeiende passages. Een ideaal moment dus om Tom te spreken over zijn nieuwe creatie.
Op 25 oktober bracht je Accolades uit. Wat is de insteek van het tweede boek?
De centrale vraag van dit boek luidt ‘wie wil je eren en waarom?’. Met die insteek kon ik 185 artiesten prikkelen om elk één figuur te benoemen en te bespreken. Dat is eigenlijk de kern van dit boek. Elke pagina heeft een vaste indeling, waarin je aan de ene zijde de naam van de artiest vindt en de persoon die zij in de aandacht willen brengen. Daarbij staat beschreven waarom die persoon alle aandacht verdient. Op de andere zijde staat een illustratie van de figuur die wordt beschreven.
Wat is het grote verschil tussen Tens en Accolades?
Het grote verschil is dat Accolades veel gerichter is, terwijl Tens eigenlijk veel trivialer van aard was. De insteek van mijn nieuwe boek is ook veel duidelijker en het heeft meer ruimte voor nuances. Het afstappen van de lijstjes en het herleiden naar één persoon zorgt ervoor dat de gekozen figuur de extra duiding krijgt die hij verdient.
Hoe is het idee om Accolades te maken tot stand gekomen?
Tijdens het schrijven van mijn eerste boek wist ik de Amerikaanse rapper Astronautalis te strikken. Hij stelde een top 10-lijstje samen met de insteek ‘Top ten people who don’t get enough respect’. Dat lijstje bestond uit figuren als Marie Curie, wiens man ging lopen met haar verdiensten, of uit Fat Joe, die om de zoveel tijd een hit uit de mouwen schudt, maar daar weinig erkenning voor krijgt. Die insteek op zich vond ik enorm intrigerend, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik daar veel meer kon uithalen.
Naast tekst spelen ook de illustraties een hoofdrol. Hoe zou je de werkwijze omschrijven bij het maken van de tekeningen?
Als illustrator vind ik het boeiend om mezelf te beperken en in het geval van de illustraties bij Tens en Accolades situeert die beperking zich in duidelijke lijnen en contrasten van zwart en wit. Als muzikant vond ik het trouwens ook een leuke oefening om me te beperken binnen het gebruik van een bepaalde sound. Het geeft mij duidelijkheid en zorgt voor herkenbaarheid. Ik voel me niet meteen genoodzaakt om mijn stijl te veranderen, maar ik speel wel met het idee om ooit eens los te komen van het tekenen via mijn iPad. In welke vorm dit zal zijn, weet ik zelf nog niet. Dat zien we nog wel.
Wie het boek grondig heeft doorgenomen, zal een enorme bron aan informatie vergaren. Was het je bedoeling om de lezer iets bij te leren?
Een aantal weken geleden zat ik in de Amerikaanse podcast Office Hours. Zij beschreven het boek alsof het je coole grote broer zou zijn die je van alles probeert bij te leren. Ik vond dat een mooie vergelijking die ik ook op mezelf kon toepassen. Ik begon zelf naar hardcore te luisteren door mijn broer, waarna ik de stap zette richting Beastie Boys en Wu-Tang Clan. In zekere zin plaats ik me met dit boek opnieuw in de positie van kleinere broer, waarbij het deze keer de gerespecteerde artiest is die mij van alles probeert bij te brengen. Tijdens het maken van het boek leerde ik enorm veel bij en ik hoop dat dit hetzelfde effect zal hebben op de lezer.
Je hebt voor dit boek 185 artiesten geïnterviewd. Welke artiest wist jou te prikkelen, waardoor je je ging verdiepen in iemands werk?
Doorheen de interviews viel het me telkens op hoe boeiend het is om iemand begeesterend te horen praten over iemand anders. Dat enthousiasme werkte aanstekelijk, waardoor Skyler Skjelset van onder andere Fleet Foxes en Beach House mij kon overtuigen om Merzbow van naderbij te beluisteren. Dankzij dat interview ben ik me gaan verdiepen in de noise van Merzbow en heb ik geleerd dat muziek niet noodzakelijk een afgewerkt product moet zijn. Bij noise primeert het gevoel die geluiden je geven en dat ben ik gaandeweg gaan appreciëren. Iets wat ik misschien niet gedaan had zonder Skyler te interviewen.
Wie verdient volgens u een ‘Accolade’ in het boek?
Een naam die bij mij opkomt is Karate. Dat is een Amerikaanse indieband met invloeden van jazz en bluesrock. Karate is vrij gekend bij mensen die vaak met muziek bezig zijn. Bij het grote publiek zegt de naam veel minder, terwijl ze veel meer credits verdienen. Ik kon zanger en gitarist Geoff Farina trouwens strikken voor een passage in mijn boek. Verder vind ik dat CeeLo sowieso zijn plaats zou verdienen in het boek. In zijn latere carrière werd hij wereldberoemd onder zijn alias Gnarls Barkley, maar ik vind hem als rapper nog straffer. Met zijn hiphopgroep Goodie Mob bracht hij in 1995 mijn favoriete plaat Soul Food uit. Iedere keer als je CeeLo op die plaat hoort, veegt hij de andere drie leden gewoon van de mat.
Naast schrijver ben je ook muzikant. Zie je gelijkenissen tussen beide werelden?
Ik heb twintig jaar lang muziek gemaakt met Zucchini Drive, Speed Dial 7 en Cavemen Speak. Uit ervaring merkte ik dat het als muzikant niet eenvoudig is om op te vallen tussen een overaanbod aan muziek en dat is met de jaren alleen maar moeilijker geworden. Binnen de boekenwereld had ik nooit gedacht dat er daar ook zulk overaanbod zou zijn. Mijn stelling ‘niet iedereen schrijft een boek’ klopte dus eigenlijk niet. Er zijn echt heel veel mensen die boeken schrijven en daar zit net als bij muziek veel bagger tussen.
Hoe probeer je op te vallen binnen dat overaanbod?
Ik zie mijn boek als een conceptueel werk. Een ontmoeting van verhalen, boeiende figuren, illustraties en informatie, waarmee ik mensen iets probeer bij te brengen waarmee ze verder aan de slag kunnen. Daarnaast is Accolades geen standaardboek, maar een overlapping tussen muziek en beleving. Het kan verkocht worden in een boekenwinkel, maar even goed in een platenwinkel.
Aan de kaft af te leiden lijkt Accolades geen eindstation, want het nummer één staat na je titel. Welke plannen heb je nog met het concept?
Voor mijn tweede boek kreeg ik enorm veel respons, waarbij ik al snel met het idee speelde om een volgende editie van Accolades te creëren. Ik ben daar trouwens al mee bezig. Het basisidee blijft hetzelfde, maar de mensen die ik interview zijn te situeren binnen de wereld van hiphop en elektronica.
Wil je kans maken op een pakket van Tom De Geeter’s beide boeken? Laat het ons dan weten via wedstrijd@dansendeberen.be, samen met een bewijs dat je onze Facebook en/of Instagrampagina volgt. Veel succes!
Extra’s
Op 12 november werd Accolades officieel voorgesteld in Muziekcentrum Track in Kortrijk, een voorstelling die een vervolg krijgt op 24 november in Bar Mirwaar in Gent. Daarin gaat Tom De Geeter in gesprek met Meskerem Mees, Annelies Van Dinter en Stijn Vanhoegaerden. De link voor dit event vind je hier.
De interviews werden gebundeld in een videoreeks, die eenmalig te zien zal zijn in Budascoop Kortrijk. Tickets voor deze voorstelling zijn nog steeds beschikbaar.
Accolades bestellen kan online.
