The Hives @ De Roma: De koning schaft de decibelmeter af

Het was alweer bijna tien jaar geleden dat The Hives in een Belgische concertzaal te zien was. De Zweden zijn graaggeziene gasten op de Belgische festivals, maar in de clubs zijn ze eerder een zeldzaamheid. Na een lange lockdown moest de energie van de band er echter terug uit. Nieuwe muziek is er, buiten enkele singles, nog niet echt (het laatste album Lex Hives dateert al van 2012) en dus konden we ons aan een ‘greatest hits’-set verwachten. De sfeer was uitgelaten, het publiek compleet wild en dus zorgden The Hives weer voor een feestje van jewelste in De Roma.

Openen mochten de landgenoten van The Dahmers. Alle vier waren ze mooi in een skelettenpak gekropen en dus wisten we niet zeker of we hier naar My Chemical Romance, Creeper of toch gewoon The Dahmers aan het luisteren waren. Het bleek dat laatste, want de groep brengt echte rock-’n-roll volgens het boekje. We zien driehoekige gitaren en horen ronkende solo’s. Een leuke opener dus, maar meer dan leuk was het niet. Dat hoefde ook niet, want we werden zeker goed warm gemaakt voor The Hives.

Tien minuten voor tijd beginnen, dat getuigt van veel goesting. En dus kwam The Hives om 20:50 het podium op. Christian Grahn zette met enkele rake klappen “Come On!” in en zo was de toon gezet voor een strak optreden. Frontman Pelle Almqvist is er door de lockdown iets zwaarder op geworden, maar dat betekent niet dat hij minder energiek op het podium staat. Als een bezetene gaat hij tekeer en dat heeft ook zijn invloed op het publiek, dat vanaf de twintigste seconde een gigantische moshpit in gang stak die niet meer verdween tot het eind van de set.

The Hives speelde aan een verschroeiend tempo en met “Main Offender” werd het stevige tempo aangehouden. Het is pas voor “Paint a Picture” dat Almqvist even een pauze neemt om het publiek toe te spreken. Hij heeft het over de decibelmeter in de zaal en hoe die de groep belemmert om heel luid te spelen. Op die manier krijgt hij de zaal volledig stil om zo de meter te misleiden, aangezien die slechts het gemiddelde van de show berekent. Een clevere zet die hij wel meermaals in de set herhaalt. Het gaat zelfs zo ver dat hij zich op een bepaald moment als koning van België benoemt en dan de regel van de decibellimiet afschaft.

Het entertainende is er dus altijd geweest, maar ook muzikaal blijft de band een stevige fundering bieden voor goeie shows. Zelfs de enkele nieuwe liedjes die zich in de set mengen, blijken ook live voor een sfeerkanon van jewelste te zorgen. Het publiek was uitzinnig en het viel op dat de meeste mensen er waren uit nostalgische redenen. Een jong publiek was het op die manier niet, maar dat betekende niet dat er minder sfeer was. De jongvolwassenen smeten zich van begin tot eind en het leek alsof iedereen nog eens alles uit de kast wilde halen vooraleer alles misschien weer dicht zou gaan.

Zover is het gelukkig nog niet en The Hives had het ook wel enkele keren over die pandemie. Dat Almqvist geen angst heeft voor een besmetting, blijkt doordat hij telkens het publiek handen geeft, begroet en op een bepaald moment zelfs de zaal in verdwijnt of aan het crowdsurfen gaat. Als hij het virus in zich had, dan was hij alleszins een superverspreider. Het enige wat hij nu verspreidde was euforie en die werd door iedereen omarmd.

Niet enkel de frontman mag echter pluimen op zijn hoed steken, ook gitarist en broer Niklas Almqvist smeet zich van begin tot eind. Ook hij gaat aan het crowdsurfen en zijn solo’s zijn imposant. Drummer Grahn weet daarnaast van wanten en het gaat zelfs zo ver dat je na een tijd niet meer zag of hij nu een wit hemd aanhad of niet.

Het eindoffensief was er weliswaar eentje waarvan we konden smullen. “Hate to Say I Told You So” sloot de effectieve set af en iedereen die net een frisse pint was gaan halen, leegde die nu in de moshpit. De helft van De Roma stond volgens ons in die pit, want het was extreem wild. De bisronde begon wat aarzelend met nieuwe single “I’m Alive” waarin nog eens werd aangegeven dat de band echt leeft, om dan met “Try It Again” nog wat opbouw te brengen naar de explosie van de avond: “Tick Tick Boom”. De band speelde het zoals gewoonlijk heel goed uit met een voorstelling van de leden en een frontman die op het eind een echte wall of death moest maken en zelf bij de PA ging staan. Wat hij niet verwachtte, was dat de zee zich sneller sloot dan hij dacht en dus moest hij ook even de pit in. Een explosief einde van een knallende show.

The Hives staat garant voor feest, zoveel is ook na hun show in De Roma duidelijk. De groep wordt wel eens beschouwd als de ideale festivalband, maar ook bij een zaalshow waar iedereen alle nummers kent, staan ze hun mannetje. Vol zelfvoldaanheid, passie en vooral een gigantisch vat energie zorgde The Hives voor wat afbraakwerken in De Roma. Na meer dan twintig jaar staat de band er dus nog altijd, al zijn we benieuwd hoe lang de nostalgici nog zullen meegaan met The Hives, want ook De Roma kon het bordje uitverkocht niet bovenhalen en dus lijkt The Hives misschien op zijn retour, al blijven ze live garant staan voor feest.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Come On!
Main Offender
Go Right Ahead
Paint a Picture
Won’t Be Long
Good Samaritan
Walk Idiot Walk
Two-Timing Touch and Broken Bones
My Time Is Coming
See Through Head
Hate to Say I Told You So

I’m Alive
Try It Again
Tick Tick Boom