Na meer dan tien jaar wachten lost Limp Bizkit als bij verrassing een nieuw album. Echt weg is de band nooit geweest; er ging geen zomer voorbij of je kon ze wel ergens spotten op het hoofdpodium van een festival. Live heeft de groep rond Fred Durst dan ook altijd een solide reputatie behouden, met krakers als “Break Stuff”, “Nookie” en “Rollin’ (Air Raid Vehicle)” op de setlist kunnen ze wel een feestje opstarten. De vraag is dan ook of het nieuwe album het lange wachten waard was, en of er op de plaat enkele klassiekers in wording terug te vinden zijn. Met de gebruikelijke humor van de groep kreeg het album de titel STILL SUCKS, alsof ze alle haters een stapje voor willen zijn.
De eerste single “Dad Vibes” deed ons een tijdje geleden nog even de wenkbrauwen fronsen; Fred Durst die zijn rode petje aan de kapstok had gehangen en zijn leeftijd leek te omarmen met een vrij beheerste combinatie van hiphop en rock. Eind jaren negentig stond Limp Bizkit nog mee aan de wieg van de nu metal, “Dad Vibes” was niet meteen de hit waarop iedereen zat te wachten. Het leek eerder een verzoening met de tijd dan een knallende comeback. Uiteindelijk blijkt het niet meer te zijn dan een moddervette knipoog, want op de rest van STILL SUCKS bijten Durst en zijn maatjes nog regelmatig stevig van zich af.
Het begint al meteen met de snedige opener “Out Of Style”. ‘We can not change the past, but we can start today to make a better tomorrow’ declameert Durst veelzeggend, alsof hij zich lijkt te verontschuldigen voor het verleden en met een schone lei de toekomst wil instappen. Toch biedt “Out of Style” alles wat we van Limp Bizkit gewoon zijn; een scherpe riff van Wes Borland, een springerig ritme van John Otto en Sam Rivers, klassieke scratches van DJ Lethal en coole teksten die Durst krachtig uitspuwt als giftig vitriool. Een dromerige synth voegt wat aanstekelijke elementen toe aan het nummer, zodat het zeker nog even in je hoofd blijft hangen. “Out of Style” is Limp Bizkit pur sang, een koekje gebakken volgens het gekende recept van twintig jaar geleden.
Met “Dirty Rotten Bizkit” scoort de groep een even grote klapper, waarmee ze het publiek op toekomstige optredens zeker aan het stampen krijgen. Ook “Pill Popper” en “Barnacle” rocken stevig door, met in dat laatste nummer wat elementen van grunge en poppunk in de mix. Gelukkig wordt ook het rap- en hiphopkantje van de band nog regelmatig goed in de verf gezet. Zo weet “Turn It Up, Bitch” helemaal te overtuigen met een coole basloop, een oldskool ritme en venijnige strofen. Ook het grappige “Snacky Poo” krijgt je hoofd in beweging, ook al duurt het amper meer dan twee minuten en wordt het gestopt voor een onnozel interview met Wes Borland.
In enkele ballades gaat het helaas mis. Het dieptepunt is “Don’t Change”, een cover van INXS. Limp Bizkit herwerkte de fijne new wave van de Australische band tot een vreselijke ballade die qua gezwollen dramatiek gerust naast hun cover van The Who’s “Behind Blue Eyes” mag gaan staan. Het akoestische “Empty Hole” is dan weer een heel stuk beter, maar in de korte speelduur van nog geen twee minuten weet het toch niet helemaal onder je vel te kruipen. Met iets meer uitwerking had dit misschien nog een mooi intermezzo kunnen worden, maar het voelt wat aan alsof de groep het idee maar half uitwerkte.
Limp Bizkit is een groep die je hartgrondig haat of innig liefhebt en in het komische “Love The Hate” drijven ze de spot met hun polariserend karakter. Fred Durst verpersoonlijkt twee muggenzifters die Limp Bizkit bekritiseren, en het is fijn om hem dingen te horen zeggen als ‘the worst white rapper that’ll ever be’ en ‘sure as fuck ain’t no Eminem’. De poppy afsluiter “Goodbye” is (waarschijnlijk onbedoeld) nog het grappigste nummer op het album. De productie doet immers erg denken aan klamme popmuziek die eind jaren negentig werd uitgebracht door boybands waar Limp Bizkit in de hitparades de concurrentie mee aanging. Wij eindigden onze luistersessies dan ook steeds met een glunderend gezicht.
Met STILL SUCKS maakt Limp Bizkit na ruim tien jaar een wisselvallige comeback. Het korte album bevat enkele stevige en originele nummers die gerust passen tussen de klassiekers, maar ook enkele rustpunten die de kracht van het geheel afzwakken. Haters zullen met dit album bevestiging horen dat Limp Bizkit na al die jaren nog steeds een ongelooflijke kloteband is, maar wie goed luistert hoort toch wel wat interessant materiaal op het album.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
