Samen met Zuid-Londens-Canadese Matt Maltese wensen we u graag een goedemorgen, want vandaag is weer een nieuwe dag. En met die nieuwe dag – hoezee! – ook een nieuw album. De derde langspeler van de 24-jarige volgt op debuutplaat Bad Contestant en Krystal, alsook kleinere projecten als ep’s In A New Bed en Madhouse. Een lang palmares, jazeker, maar wel eentje om trots op te zijn. Met zijn liedje “As The World Caves In”, dat zich al enkele jaren na die vooraf genoemde debuutplaat nestelt, schoot hij recentelijk nog terug de hitlijsten in. Dit met dank aan een virale Tiktok-trend, waar jongelui harmonieën bouwen op het explosieve refrein.
In zijn muziek ontdekt hij steeds weer zichzelf op vlak van leven, liefde en maatschappelijke lasten. Waar hij in zijn initieel werk nog volop theatraal en bombastisch over de waarheid heen zingt, is hij nu oprecht, verre van cynisch en soms zelfs – al dan niet nog steeds ironisch – hoopvol. Een groot contrast mogen we het zeker noemen. Een contrast dat zich over de loop van de jaren en zijn projecten heeft doen voeden, maar vooral ook door de internationaal gedwongen introspectievlaag die de pandemie teweeg bracht. De zanger heeft duidelijk tijd gehad om over zijn hele leven na te denken en lijkt zo vele dingen te hebben gerelativeerd. Daar zit dan ook die hoop van deze nieuwe langspeler: hij is niet meer louter melancholisch.
Dat deze nummers, ook al werden ze tijdens de vele golven van de welbefaamde Wuhanse griep geproduceerd, aan corona’s thematieken ontsnappen vinden we helemaal niet erg. De zanger bestrijkt thema’s als liefde, hooggevoeligheid en de zwaarte van het leven, net als van te voren, maar voor het eerst met de ogen op de horizon gericht. In “Shoe” spreekt hij zo over een liefde die – voor een keer – wel juist uitdraait. Misschien wel wat te juist, meent de artiest grappend in een interview met NME, waar hij onthult dat hij het nummer half ironisch schreef, doelend op een soort liefde die mooi en simpel is en kan zijn, maar die hij zelf moeilijk vindbaar acht. Toch weet hij zich eerlijk en terecht kwetsbaar op te stellen in nummers als “1000 Tears Deep” en onze persoonlijke favoriet “We Need To Talk.”
Op zijn nieuwe album varieert hij tussen zijn meer poppy liederen en zijn anderzijds crooner-esque ballades (denk aan muziek van gelederen als Anthony and the Johnsons). Zo volgt bijvoorbeeld een nummer als “Krakow” op een “Rat Race”, wat als een gekke tegenstelling leest, maar dat niet is door de gemeenschappelijke elementen die alles vast weten te lijmen. Door het minimale, rustige van de muziek doorheen het hele album en de focus op deze twee kanten (en hoe die elkaar kunnen omarmen) klinkt het geheel als een sterk verwezenlijkt Gesamtwerk.
Zo kabbelt het drie kwartier lang verder: zonder al te escalerende, bombastische climaxen, maar ook zonder saaie, onrijpe dieptes die ons doen afhaken. Met tijdloze thema’s en muziek valt het altijd op te zetten. Het is de perfecte plaat voor een dinnerdate, met je ouders of je nieuwe vlam, of zelfs helemaal alleen met een rode kreeft voor je neus. Het is echter geen plaat waarvan je liedjes kan plukken die erbovenuit schieten: het gedimde karakter van zijn nieuwe muziek is onherroepelijk aangenaam doch niet langer provocerend. Hij ontsnapt zijn tienerjaren, zijn hoog oplopende emoties en ruilt ze in voor deze nieuwe, meer mature rust.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
