Toen Peter Steele, de boomlange frontman van Type O Negative, op 14 april 2010 het tijdelijke met het eeuwige verwisselde, was elk resterend bandlid er over eens dat ook Type O Negative ten grave moest dalen. Het muzikaal bloed kroop echter waar het niet gaan kon, want het afgelopen decennium bleef Steeles nalatenschap springlevend. Percussionist Johnny Kelly en gitarist Kenny Hickey eren hun voormalige broodheer met de doommetalband Silvertomb. Kort na Steeles overlijden floot drummer Sal Abruscato een rits bevriende muzikanten bij elkaar en stampte A Pale Horse Named Death uit de grond. Afkomstig uit Brooklyn, New York wedde het illustere gezelschap niet op een blind paard want het debuut And Hell Will Follow Me (2011) zit boordevol strakke riffs en donkere melodieën. De vocalen van Abruscato lijken ook op twee druppels als die van Layne Staley waardoor we APHND eerder in één adem noemden met Alice in Chains en Black Sabbath.
Daaropvolgend breidde de band z’n oeuvre uit met Lay My Soul To Waste (2013) en When the World Becomes Undone (2019). Op beide albums bleven de ‘Lords of Doom’ doen waar ze goed in zijn: ingrijpende en diep emotionele levensgebeurtenissen herkauwen in nummers die je gadeslaan in de verschroeide verlatenheid. Dat er tussen de twee albums een periode van zes jaar zat, valt te verklaren door Abruscato’s tijdelijke terugkeer bij de stadsgenoten van Life of Agony. When the World Becomes Undone moest de terugkeer inluiden van APHND maar door de corona-uitbraak was het tourgebeuren letterlijk ‘undone’. Abruscato zag tijdens de pandemie zijn kansen schoon en begon toen zijn krabbels en partituren laag per laag op te nemen in de studio. Dat komt als geen verrassing want de gelaagdheid van Infernum in Terra (vrij vertaald: hel op aarde) is alvast waarneembaar op de hoes. Daar waar de vorige hoezen een paardenkarkas representeerden, zien we nu een religieus schouwtoneel des doods. Het eerste wat we van het album hoorden, waren de singles Believe in Something (You Are Lost), Shards of Glass en Reflections of the Dead. Wellicht had je al door dat APHND geen club is van gelukzalige dutters, nochtans klinkt de band op Infernum in Terra als herboren.
Rechtstreeks uit de diepste krochten van de hel horen we in het begin onmenselijke kreten, blaffende honden en dof tromgeroffel. Na een verstokte ademhaling barst alles los. Believe in Something (You Are Lost) overspoelt je met zompige riffs waar geen weerbescherming tegen is opgewassen. Bij de hoge noten lijkt het wel of een vijandelijke troep dodenbezweerders de laatste levensresten onttrekt uit een Middeleeuws landgoed. Bovendien komen de vergelijkingen met Alice in Chains ook op deze plaat tot hun volste recht. Naast Believe in Something (You Are Lost) is de single Shards of Glass niet te versmaden voor fanatiekelingen van het logge gitaarwerk. Moesten scherven daadwerkelijk geluk brengen, droeg ieder weldenkend mens een kapot stuk glas op zak. Met beide voeten op een moerasveld hamert Abruscato erop dat het leven draait rond vallen en opstaan. Daarbij ontdoet hij velen misschien van een verhitte illusie, APHND houdt er wel een stevige track op na die je niet in je koude kleren zet. Hetzelfde geldt voor Two Headed Snake (Propofol Dreams) dat klinkt als de soundtrack van het bruut gevecht tussen Herakles en Hydra van Lerna, de veelkoppige slang uit de Griekse mythologie.
De eeuwige zoektocht naar antwoorden horen we in Slave to the Master. Los van de cryptische intermezzo’s is dat de kortste track van het album, edoch spatten de emoties en ruwheid er van af. De eenvoudige pianobegeleiding brengt je meteen in de juiste sfeer van rust en comfort. Na een welverdiende pauze zijn we helemaal uitgerust voor een duivelse kunst der verleiding. Ingeleid door een gitzwarte bluesriff heersen de drums in Devil’s Deed die heerlijk worden bijgestaan door zowel lange als vingervlugge solo’s. De somberheid blijft primeren, maar we kunnen het niet laten om een grimas te trekken van blijdschap. Het is immers even geleden dat we nog eens zo’n meeslepend nummer hoorden dat ons op het puntje van onze stoel wist te houden. Reflections of the Dead bouwt lustig voort op dat meeslepend verhaal, maar wordt uiteindelijk een beetje teveel van het goede. Op het einde van de plaat jaagt een ingetogen pianostuk alle kwelgeesten weg en belanden we terug op vaste grond.
Elf jaar na zijn dood blijft de muzikale erfenis van Peter Steele levend en wel. Op zijn vierde album trekt A Pale Horse Named Death alle registers open. Infernum in Terra moet het niet hebben van vernuftige muziektrucjes, maar is daarentegen gebeiteld uit één pure brok authenticiteit. APHND-oprichter Sal Abruscasto draait met Type O Negative en Life of Agony dik 35 jaar mee in het New Yorkse hardcore- en metalmilieu waardoor hij wel weet hoe je een beklijvende song schrijft. Door de invoeging van enkele cryptische intermezzo’s hoef je niet te vrezen voor een karrenvracht aan onbehouwen doommetaltracks. Abruscasto hield rekening met het bredere plaatje en vergat daarbij geen erg genietbare en melodieuze songs te schrijven. Shards of Glass en Slave to the Master zullen het ongetwijfeld goed doen op de festivalweides. Op Two Headed Snake (Propofol Dreams) en Devil’s Deed verwachten we dan weer een meute synchroon headbangende metalheads in de verzengende hitte van een propvolle Trix Club.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
