© Leen Hoogmartens
‘Er is geen enkele artiest die de gezelligheid van Haspengouw representeert’, dacht Casper Cox, dus begon hij met het schrijven van zijn eerste grote project. Met Vandalen bereikte hij als dj al enkele mijlpalen, maar nu was het even tijd voor iets anders. Op vrijdag 24 september verschijnt zijn debuut-ep Godvergeten, waarin hij een twintigtal Limburgse artiesten en muzikanten samenbracht. Deze Limburgers hadden absoluut niets met elkaar te maken, maar hebben nu wel samen een band opgebouwd. We hadden een gesprekje over hoe het project tot stand kwam, wat zijn visie is over de muziek en zijn groeiproces als producer.
Godvergeten is je eerste grote project als producer. Hoe voel je je bij de release?
Ik heb vlinders in mijn buik, maar ze hebben stekels. Ik heb een jaar aan dit project gewerkt, dus ik heb een beetje schrik dat het onder de radar blijft. Zeker omdat het een Limburgs project is. Ik heb er over het algemeen wel een goed gevoel bij, maar als je ergens zoveel tijd in steekt, dan hoop je gewoon dat het geapprecieerd wordt.
In welke mate speelde Limburg een rol voor je debuut-ep?
Godvergeten is mijn visitekaartje en dat van de provincie. Ik heb met Vandalen wel een dj-project, maar dit is persoonlijker. Ikzelf kan Limburg niet alleen op de kaart zetten, dus dat is ook niet mijn verwachting. Ik kan alleen proberen om iedereen iets dichter bij elkaar te brengen. Ik zou zeggen dat ik een stap in de richting van samenwerken zet. Ik heb op een track bijvoorbeeld Zio Io en WZA samengebracht, net zoals Delia Accardo en Don Luca werden samengebracht. Ze hebben allemaal niets met elkaar te maken… Dat is ook de reden waarom ik de titeltrack als eerste wilde uitbrengen. De leefwerelden van Rian Snoeks, Jesse Nights en Gustav Leo lagen ver uit elkaar en zijn nu toch met elkaar verweven geraakt.
De grootste uitdaging van dit project was dan ook communicatie. (lacht) Ik moest soms vier artiesten op dezelfde golflengte krijgen en ook nog mijn eigen inbreng eraan kunnen toevoegen. De ene wil meer richting lofi-indie, de ander wil de hoogte ingaan… Zeker doordat we niet allemaal samen in de studio hebben gezeten was dat moeilijk, maar dat was ook de bedoeling. Ik wilde het niet laten klinken alsof we alles samen hebben gemaakt. Sommige artiesten hebben zelf thuis opgenomen en met anderen heb ik zelf in de studio gezeten. Met wat geluk lukte dat samen, maar dat was niet vaak.
Dan heb je ook veel lessen geleerd in het producer zijn dankzij dit project?
Ik heb inderdaad wel het gevoel dat ik ben gegroeid als producer. Ik zie mezelf meer als een puzzelaar dan als een muzikant. (lacht) Doordat ik veel heb samengewerkt met andere mensen, heb ik veel van hen kunnen leren. Hoe hun manier van werken is bijvoorbeeld.
© Leen Hoogmartens
Hoe is het idee rond Godvergeten eigenlijk ontstaan?
De oorzaak ligt bij twee dingen: mijn relatie met Delia (Accardo, ook feature op Godvergeten) en bij Pukkelpop. Toen ik twee en half jaar samen was met haar, zette ze me aan om muziek te maken. Zij zong en ik hielp haar. Zo ben ik daar in gerold, heb ik een aantal dj-edits gemaakt en ben ik op Pukkelpop beland met Vandalen. Toen dacht ik: ‘Shit, ik heb nu het coolste gedaan van heel Limburg. Nu moet ik misschien ook zelf muziek gaan maken. Iets meer uit de kast halen om mezelf op de kaart te zetten.’ Niet veel later volgde de lockdown en toen kwam ik op het idee om een album te maken.
Dat idee kwam er tijdens een wandeling door Haspengouw, want eigenlijk hebben we hier niet echt artiesten die op een hedendaagse hippe manier de streek vertalen. Ik begon met het maken van beats met geluiden vanuit mijn omgeving. Ik heb dat gemixt met hiphop en zo is het geheel verder geëvolueerd. Ik heb gebouwd tot ik tot dit resultaat ben gekomen. Het begon met “In De Zon” en dankzij dat nummer kreeg ik de smaak te pakken. Ik had mijn tenen in het water gestoken en stilaan begon ik te zwemmen.
Dus eigenlijk is het idee ontstaan dankzij de lockdown? Was dat dan niet moeilijk om met zoveel artiesten samen te werken?
Toen ik begon met de ep had ik wel technische kennis, maar die rijkte nog niet zover als zou moeten. Ik dacht vaak: ‘Ik stuur de muziek gewoon door, want elke rapper of artiest zal wel een microfoon hebben’, maar dat is helemaal niet zo. (lacht) Dat is helemaal niet zo handig, dus dan moest ik altijd een studio regelen. Dat is gebeurd in de Muziekodroom, bij FARRM, bij Rickie Recordings – shout out naar hen allemaal – dus ook telkens in Limburg.
Heb je het geheel rond een bepaald genre gebouwd?
Mijn roots liggen binnen hiphop, maar ik heb geprobeerd om alles organisch op te bouwen. Op die manier hebben al mijn nummers iets met elkaar gemeen. Vogelgeluidjes hebben ook een belangrijke rol gespeeld, aangevuld met atypische drums. Ik wil ook niet telkens opnieuw dezelfde track maken op vlak van sfeer en energie. Ik maak altijd iets anders. Op “Godvergeten” hoort je bijvoorbeeld ook mijn kat spinnen. (lacht)
Dat maakt je visitekaartje inderdaad wel heel persoonlijk, op die manier is het zelfs bijna een identiteitskaart?
Ik zou zeggen van wel, omdat ik me ook echt een Limburger voel. Ik identificeer mij niet met het stereotiepe beeld, maar wel met de gezelligheid. Dat is ook de reden waarom mijn artiestennaam bij dit project Casper Cox is en niet Vandalen. Begrijp me niet verkeerd, ik draai heel graag onder Vandalen, maar dat projecteert clubmuziek en dat is nu niet het geval.
©Leen Hoogmartens
Wat vond je het leukste aan het maken van een groter project? Want dit was de eerste keer dat je een ep maakte.
Het bijleren of het geheel. Ik ben iemand die midden in de nacht wakker kan worden en kan denken: ‘Ik moet een bepaalde artiest op die track krijgen’ of ‘Dit is de tracklist, dit zie ik voor me.’ Ik ben heel hard bezig met de ordening van mijn nummers en hoe ik daarmee weg kan geraken. Een beetje als een dj.
Ik vond het interessant dat het resultaat oogsten veraf lag. Als dj krijg je meteen een reward van het publiek, maar ook van jezelf. De set is gedaan en je bent voldaan of niet. Een ep maken… daar kauw je op. Dat betekent dat je je eigen nummers 3.000 keer beluistert en er de beste versie van probeert te maken.
En het leukste aan je ep tout court?
Ik hou echt van een goeie beatswitch. Of toch op z’n minst een verrassende outro of een plotse wending. Ik mis dat ook een beetje in de Belgische scène. Op het nummer “Bel me ff terug” heb ik een dikke synth toegevoegd in het midden van het nummer. Dat maakt het voor mij samen met “Godvergeten” en van de interessantste nummers.
Dus je hebt je ervaring als dj gebruikt als basis en de rest geleerd door het te doen?
Het is een proces. Je zit als dj altijd tussen twee artiesten in. Stel je voor dat je een overgang moet maken tussen een hiphopnummer en iets met Zuiderse invloeden. Dat vind ik echt leuk, want dan moet ik die twee in elkaar laten overvloeien. Dat had ik ook met Godvergeten. Ik zeg niet dat het eerste en het laatste nummer veel van elkaar verschillen, maar het geheel gaat wel ergens naartoe.
Welk verhaal wil je dan vertellen met het geheel?
Ik wil tonen wat we te bieden hebben in onze provincie, terwijl ik mezelf voorstel als producer. Er zit talent in Limburg en als je dat samengooit, komt er iets heel interessants uit voort. Het is moeilijk om te zeggen dat er een groot verhaal in zit. Ik zag het ook niet echt voor mogelijk om dat klaar te spelen met twintig artiesten om in hetzelfde verhaal te spelen.
Was het makkelijk om samen te werken met zoveel artiesten?
Ja, maar aan het begin van het project had ik het er wel moeilijk mee om een deel uit de hand te geven. Er werkten zoveel mensen met me samen… Het geheel is uiteindelijk wel van mezelf, maar het gaat ook van andere mensen zijn. Ik vind dat goed, maar ik heb me daar wel bij moeten neerleggen. Dat is een hele interessante gedachte. Ik zie mezelf ook niet iets volledig instrumentaals maken, maar ik heb ook niet de stem om te zingen, dus… (lacht)
Met wie zou je in de toekomst willen samenwerken?
Ik heb al een paar dingen in petto waar ik nog niet te veel over ga zeggen, maar als ik iemand zou moeten kiezen? Brihang. Ik kijk op naar zijn gevoelsmatigheid. Het zou een eer zijn om hem eens uit te nodigen op een track.
© Leen Hoogmartens
Ben je eigenlijk bang om vergeten te worden? Of waarom heet je project Godvergeten?
De tracktitel “Godvergeten” stond al even vast, maar ik vond maar geen titel voor het project. Ik brak er echt mijn hoofd over. Het was ook belangrijk, want het moest een visitekaartje zijn voor mij als producer en Limburg, maar ik moest het wel gescheiden zien te houden. Niet dat als iemand naar de ep luistert, dat die alleen maar aan Limburg zou denken. Ik hoop gewoon dat als iemand naar de muziek luistert, zonder dit interview te lezen, dat hij mij afzonderlijk ziet van de provincie. Het woordje ‘Limburg’ wordt trouwens ook niet genoemd doorheen de ep. (lacht) Daarom heet het ook Godvergeten. Anders had ik het evengoed Limburgs Bronsgroen Eikenhout kunnen noemen. (lacht)
Wat mogen we na dit project nog verwachten?
Ik ga opnieuw op onderzoek. Ik wil ook echt niet eeuwig gelinkt worden aan Limburg, dus nu wil ik met artiesten uit andere provincies samenwerken. Ook dacht ik te spelen met andere invloeden die me boeien binnen de hiphop en ga ik kijken hoe ik mijn nummers live kan brengen.
Godvergeten verschijnt aanstaande vrijdag, 24 september.
