@ Maxim LQ
In het afgelopen decennium heeft Horst Arts & Music Festival zich gevestigd als een van de belangrijkste elektronische muziekfestivals van België. Het vindt voor de tweede maal plaats op het Asiat terrein, een voormalig militair domein in Vilvoorde. Terwijl we de kazerne betreden groeten de twee enorme koeltorens ons in de postindustriële site. Tussen al die verlaten pakhuizen, gebouwen en dansvloeren, omringd door struiken, spontane bomen en planten, zijn drie dagen feest gepland. Horst is niet zomaar een muziekfestival, maar is een mix van muziek, architectuur en kunst. Wij namen de eerste dag een kijkje:
Bij Horst staat activisme centraal. Dat uit zich in de muziek, maar vooral in de kunst die op de site terug te vinden is. Overal op de site zijn grote en kleine kunstwerken en performances te vinden. Jonge en activistische kunstenaars worden er aangemoedigd hun activisme ten toon te spreiden. Ook de line-up heeft iets activistisch. Ze biedt een caleidoscopische blik op elektronische muziek. De artiesten representeren een amalgaan aan geluiden en vibes. Er speelden enkele grote namen zoals Jeff Mills en Helena Hauff, maar vooral veel minder bekende, maar niet minder begaafde artiesten, die met artistieke integriteit aan hun carrière hebben gewerkt. Elk podiumontwerp moet een bepaalde sfeer creëren die dansen mogelijk maakt, waar je jezelf kan verliezen in het moment omringd door gelijkgestemden.
@ Jente Waerzeggers
Als eerste gingen we naar het Moon Ra podium. Het is ontworpen door de Zwitserse architect Leopold Bachini. Het lijkt op een grote tipi, met een groot rond dak. Dat dak zou later op de avond beginnen roteren, zodat de maan perfect binnen zou vallen. Maar zo laat was het nog niet. Het podium werd gecureerd door de Brusselse radio Kiosk. Luisteraars thuis konden dus alle sets integraal volgen op sociale media. Wanneer wij arriveren is Tzii het beste van zichzelf aan het geven. De dj heeft een maandelijkse show op Kiosk en draait op Horst hip hop, aan elkaar gewoven met gebroken ritmes en bassen.
Iets wat verderop, verscholen in een hoek, is het Soul Bodies in Alliance podium. In de heerlijke zon, onder de koeltorens, draait de Britse Mafalda een mix van disco en soul. Het uur, de zon, de muziek en het decor. Alles lijkt perfect. Deze stage is ontworpen door de Italiaanse Marinelle Senatore. Het doet denken aan een oude kermis. Ook de naam van het podium liegt niet. Hier kunnen mensen vrij van vooroordelen zijn wie ze zijn en genieten van elkaar en de muziek. Dat geldt overigens voor heel het festival, dat een zeer gemoedelijke en open sfeer kent.
@ HORST
Host gaat overduidelijk voor een ‘kwaliteit boven kwantiteit’ strategie. Dat heeft ook zijn prijs, de drank is er zeer duur en het eten ook. Gelukkig is dat laatste van uitermate kwaliteit, en helemaal vegetarisch overigens. De Rain Room bewijst bovenstaand principe nog maar eens. Daar kan gedanst worden naast, rond en op een vijver. Het podium bevind zich boven het water, terwijl fans enkele meters verder op een platform boven het water kunnen dansen. De vijver bevindt zich in een oude militaire loods, waar het dak is weggehaald. Gelukkig voor ons bleek de Rain Room vrijdag vooral een Sun Room.
We zijn naar de vijver afgezakt voor de set van de Franse rRoxymore. Doorheen haar erg dansbare set mixt een abstracte ritmes met zeer inventieve synths. Haar muziek bleek zeer funky, maar bovenal raar. Het is net die balans tussen deze twee uitersten die haar set zo interessant en ongeforceerd maakten. rRoxymore is een goed voorbeeld voor wat Host staat. de artiesten die hier staan bouwen voort op een elektronische traditie, nooit is iets simpel of voorgekauwd, maar juist vervuld veel vernuft en creativiteit.
Na een festivaltrouw en een filmvoorstelling is het tijd voor de headliner van de avond: Jeff Mills. Veel mensen hadden er zin in. In de main room, oftewel “No One Is An Island”, was het onwaarschijnlijk druk en heet. De zaal in ingericht door Karel Burssens en het Brussels architectenbureau Onkruid. Bij het binnengaan van het gebouw vallen de verschillende trappen en platformen op. Overal staan mensen te dansen. Zwetende lichamen plakken tegen elkaar. Om vooraan te raken moet men erdoorheen. Te midden van de zaal vinden we The Wizard, Jeff Mills. De grondlegger van de techno kreeg de zaal helemaal vol. Niet lang na we binnenraakte werd de zaal helemaal afgesloten.
@ HORST
Het clubgevoel was compleet tijdens zijn set. De loeiharde bassen raasden doorheen de massa, die onmogelijk stil bleef staan. Het weinige licht en de verschroeiende hitte brachten de zaal in hogere sferen. Toch bleef Mills er statisch bij. Omringd door allerlei drumcomputers en draaitafels bespeelde hij de gewillige massa. Horst at uit zijn hand en Mills gaf terug. ‘The Bells’ blijft een ongelofelijk nummer, een meedogenloze schijf. Al bij de eerste tonen gaat de zaal helemaal wild. De koning van de techno bracht een set vol extase en euforie.
De Duitse Helena Hauff mocht met een set van twee uur de pop-up club afsluiten. Ze begint meteen hard, heel hard. Wanneer Hauff draait pakt ze steeds haar crates vol vinyl mee. Ook deze keer draait ze voor ons de meest obscure en loeiharde knallers. Maar een keer raakt ze van slag, wanneer iemand op haar tafel gaat staan, waardoor haar naald verspringt. Boos is ze niet, maar ze gebied hem vriendelijk terug in het publiek te springen. Naarmate haar set vordert, rijst de euforie bij het publiek. Er worden welgekomen ventilators op ons geplaatst, die toch enige verkoeling moesten brengen voor de verschroeiende platen van Hauff. Ze bleek een meer dan gepaste afsluiter voor de grote zaal.
Het laatste half uur gaan we naar het Unglued podium. Daar dansen we, in wat lijkt op een oud zwembad, de nacht tegemoet. Blijkbaar was het een put voor militair chemisch afval, nu is het een vieze zweetkuil geworden. De Zwitserse Aïsha Devi verblijdt ons met de meeste geflipte en ongeregeld beats. Samen met de verblindende lichtshow begeleid ze ons van de ene climax naar de andere. Wanneer bleek dat ze nog twee minuten over had, haalde ze het in haar hoofd ‘Insomnia ‘ van Faithless op te leggen, alleen zonde om de plaat af te zetten op de climax. Naast geschifte muzieksmaak, heeft ze ook een gevoel voor humor.
Horst bleek een buitengewoon geslaagde operatie. Waar je je ook bevond, er was overal wel een klein detail dat de esthetiek en het gevoel van het hele festival verhoogde. In een festivallandschap oververzadigd met nauwelijks doordachte kunstprogrammering, onderscheidt Horst zich als een evenement waar muziek en kunst elkaar aanvullen, in plaats van afleiden.
