© Nathan Keay
Slowcoreband Low bestaat uit het koppel Mimi Parker en Alan Sparhawk. De twee kennen elkaar al sinds hun negende, zijn bijna drie decennia getrouwd en maken haast even lang muziek. Zelfs over een Zoomscherm is de chemie tussen de twee duidelijk waarneembaar. We spraken de muzikanten over hun lawaaierige nieuwe album HEY WHAT.
Op album Double Negative verkenden jullie radicaal een nieuw rauw, noisy geluid. Bouwt deze opvolger daarop verder?
Alan: Wel, de aanpak was vrij gelijkaardig. We werkten opnieuw samen met producer BJ Burton en schreven onze liedjes weer op voorhand. In de studio zochten we vervolgens naar nieuwe inspirerende geluiden. We braken op onze vorige plaat veel creatieve barrières die we niet opnieuw kunnen breken. We konden dus alleen maar terugkeren naar ons oude geluid of dat nieuwe territorium verder verkennen. We kozen voor het laatste. Wie weet, misschien vinden we later nog eens een deur om open te stampen.
Alle liedjes waren dus al geschreven toen jullie de studio introkken?
Alan: We waren voorzichtig omdat we door corona beperkte studiotijd hadden. Daarom spendeerden we vooraf iets meer tijd aan nummers dan we vroeger gedaan zouden hebben. Zo wonnen we tijd en konden we focussen op de technische aspecten van het opnameproces. Dat proces verliep beetje bij beetje, in stukjes. We trokken telkens voor één of twee dagen de studio in, waarna we een maandje of twee niet werkten. We proberen onze liedjes op te bouwen op manieren die ook voor ons een verrassing zijn en voorbij onze verbeelding liggen. Dat betekent dat je beslissingen moet durven nemen over de zang, de technologie en effecten die je gebruikt, enzovoort. De pauzes in het opnameproces gaven ons de tijd die keuzes te maken.
Mimi: We repeteren sowieso veel vooraleer we de studio intrekken, zodat de muziek goed in onze vingers zit. In de studio kan je de liedjes dan verder opbouwen of neerhalen. We zijn op een punt in onze carrière gekomen waarop we weten dat we in de studio het onbekende betreden.
Hoe verloopt het schrijfproces meestal?
Alan: Meestal tokkel ik wat op een gitaar en ontdek ik een paar leuke akkoorden. Het is als een klein lichtje dat je ontdekt. Soms overkomt het me onbewust, soms breng ik slapeloze nachten door zonder iets te vinden. Een goed idee kan maanden duren om af te werken. Ik probeer mijn geest meestal leeg te maken en er niet te veel over na te denken. Als ik uiteindelijk iets ontdek waarvan ik denk dat het “af” klinkt, speel ik het voor Mimi. We kunnen er dan over discussiëren of zij begint met mij mee te zingen. Het is altijd een geweldig moment wanneer ze haar harmonieën toevoegt en een tweedimensioneel ding opeens drie dimensies krijgt.
Mimi, jij doet dus eigenlijk de kwaliteitscontrole?
Mimi: (lacht) Dat weet ik niet, maar er gebeurt altijd iets wanneer een lied af is. Het is een gevoel.
Alan: Het is een gevoel van compleetheid. Het gaat om het proces waar je bent doorgegaan, wanneer we ons creatief gegeven hebben. Je moet daar op durven vertrouwen. Een interessante reis eindigt meestal met interessante resultaten.
Botsen jullie soms over liedjes?
Alan: De hele tijd. Soms constateren we dat een liedje niet werkt, maar ik ben dan vastberaden en zeg: ‘Oké, is er een andere manier waarop we het kunnen aanpakken? Wat doen we fout?’ Vaker wel dan niet is dat een productieve manier van werken. Muziek is kneedbaar. Als ik het gevoel heb dat iets potentieel heeft, kunnen we afstand nemen en er later nog naar terugkeren. Soms is dat moeilijk: je hebt vaak een mentaal beeld van hoe iets moet klinken, maar negentig procent van de tijd blijkt dat mentale idee toch niet te werken en eindig je met een compleet ander resultaat.
Mimi: Ik zou zeggen dat 97 procent van de liedjes die hij schrijft, opgenomen worden. Er zijn heel weinig nummers die we achterlaten. Op HEY WHAT staan er trouwens ook een paar die we eerder al uitgeprobeerd hadden.
Alan: “Disappearing” gaat al heel lang mee. Dat hebben we de afgelopen jaren al zeker tien keer op soundchecks gespeeld. Er ontbrak echter altijd iets aan. Ook “Don’t Walk Away” hebben we tijdens het Double Negative-tijdperk geschreven. Het werkte nu pas. We hebben op dit album ook een paar nummers uitgeprobeerd die het niet gehaald hebben. Ik hoop dat ze op onze volgende plaat zullen staan.
Het is al het derde album op rij dat jullie met producer BJ Burton opnemen. Waarom?
Alan: Hij vult zeer goed de sonische ruimtes op die wij leeg laten. Laten we eerlijk zijn, technisch gezien zijn we een nogal ongeschoolde groep. We zijn niet op de hoogte van de technologische evoluties zoals sommige van onze muzikale collega’s. BJ heeft een leven doorgebracht met technologie. Het is allemaal geïnternaliseerd. Hij is ook eerlijk en wil iets nieuws maken. Veel producers vandaag de dag, vooral in pop en hiphop, maken misschien wel commerciële muziek, maar ze innoveren ook. Moderne hiphop is zeer vernieuwend qua texturen en ritmes. BJ komt deels uit die wereld en past die mentaliteit toe op een ‘conservatiever’ genre zoals indierock.
Veel gitaarmuziek vandaag de dag is helaas nogal behoudsgezind. Er zijn veel tradities waar we moeilijk vanaf raken. Maar we vertrouwen hem, daar komt het dus op neer. Er is een onuitgesproken wederzijdse erkenning, en ik sta ervan versteld hoe vaak dingen met hem samenkomen. Hij houdt zich ook niet in om zijn mening te geven. Hij wil grenzen verleggen, en ook wij willen evolueren op dit punt in onze carrière. Het is een mengeling van zelfvertrouwen en vertrouwen in zijn kunnen.
Alan, jij schrijft de meeste teksten. Zit er een thema in?
Alan: Ik zou liegen als ik zou doen alsof het laatste anderhalve jaar geen unieke ervaring was. Ik twijfel er niet aan dat dit album een product is van deze tijden. Sommige problemen waren wel al zichtbaar voor COVID-19 en zijn misschien meer Amerikaans. Denk maar aan onze vorige administratie en de heropleving van het racisme in mijn land. Ik zit nooit neer met het idee daar liedjes over te schrijven, maar mijn teksten zijn wel een reflectie van mijn omgeving. Gelukkig ontstaat er meer bewustzijn. Het is misschien goed dat we dit doormaken en hier iets uit leren. Dat hoop ik toch. Onze muziek wordt vaak als donker omschreven, maar ik geloof ook in de kracht van samenwerking en leren. Het gaat over hoop en tragedie.
Mimi, is het voor jou soms moeilijk je in de teksten van je man in te leven?
Mimi: Ik probeer ze te interpreteren. Soms zit ik er ver naast, maar het hart van de teksten vat ik wel. Ik vertrouw wat hij zegt. Ook bedenk ik graag de harmonieën bij zijn zang; dat is een van mijn favoriete momenten in het creatieve proces. Vaak zijn de teksten nog niet af wanneer hij me de liedjes laat horen of wringen andere zaken. Dan moeten we de frasering, timing of melodieën samen verder afstemmen. Bij andere liedjes, zoals “Holy Ghost” van ons album Invisible Way, is het heel gemakkelijk voor mij om de zang te doen. Het is een kwestie van geven en nemen. We proberen er niet vervelend over te doen. “More” is bijvoorbeeld een liedje op deze plaat waarvan ik het grootste deel van de tekst geschreven heb. Dat ging zeer vlug. Alan had de melodie en gitaarpartij en ik herinner me zelfs niet meer hoe ik de woorden bedacht heb.
Jullie muziek is niet zo toegankelijk. Maken jullie je ooit zorgen over hoe jullie albums onthaald zullen worden?
Mimi: We hebben altijd geweten dat we oncomfortabele muziek maken. Dat is niet erg. We zijn ondertussen al 28 jaar bezig. We denken niet echt aan derden; dat is geen goede manier van werken. We proberen natuurlijk ook niemand opzettelijk weg te jagen of tegen de borst te stoten.
Alan: Veel cultgroepen denken: ‘We zijn onbekend, maar als mensen ons alleen maar zouden horen, zouden ze beseffen hoe geweldig we wel niet zijn!’ Wij hebben die illusies al lang geleden opgeborgen. Het is oké zo. We houden van onze fans en hopen dat zij onze nieuwe muziek goed vinden, maar ze zijn net onze fans omdat we doen wat we willen en hen durven verrassen. Ik hou zelf van artiesten die me durven uitdagen.
Mimi: Ik zag onlangs op Facebook dat iemand al onze laatste singles slecht vond. Tja, dat kan. Zo gaat dat soms. Neil Young heeft bijvoorbeeld veel dingen gemaakt die me niet echt aanspreken, maar dat vermindert mijn gevoelens van respect en liefde voor zijn kunst helemaal niet. Zelf ben ik heel trots op onze nieuwste plaat.
Wat zijn jullie favoriete nieuwe liedjes?
Mimi: Het verandert heel de tijd. Dat hangt af van het livegevoel. Ik luister niet zo vaak naar onze studioversies zodra we de muziek af hebben. Het is leuker de muziek live te spelen en zo te ervaren. Wel hou ik van de afsluiter, “The Price You Pay (It Must Be Wearing Off)”.
Alan: Ik ben echt blij met “Disappearing”. Het was een lange reis om dat nummer goed te krijgen, al zullen we wat moeten prutsen om het live goed te doen klinken.
Over optredens gesproken: zullen we meer video’s te zien krijgen van jullie tourdagboek, Vansplaining?
Alan: Ik dacht er vandaag toevallig net aan. We willen meer zulke video’s maken. Het was leuk onze laatste tournee te kunnen archiveren, vlak voor corona toesloeg. Zo kon iedereen nog eens zien hoe geweldig livemuziek is, vooraleer alles om zeep geholpen werd.
Denken jullie op voorhand na over het visuele element van jullie werk?
Alan: We hebben het geluk veel mensen te kennen die extreem creatief zijn en hun kunst ernstig nemen. De albumhoes is bijvoorbeeld een extreme close-up van antieke krantafdrukken. Voor er technieken waren om foto’s af te drukken, waren het kunstenaars die de beelden tekenden. Ze gebruikten dunne lijnen om de grijsgradaties te creëren. De albumhoes is een close-up van die menselijke pogingen om iets te vatten dat niet door de mens gemaakt is. Een van de afbeeldingen die erin verwerkt zitten is een tekening van een haven, een wolk en de omgeving. Een sfeerbeeld. Ik ben zeer blij met het resultaat. Kunstenaar Peter Liversidge heeft de hoes ontworpen.
Mimi: Ik ben ook heel tevreden met onze laatste muziekvideo’s. Sommige zijn echt zeer krachtig, menselijk en teder.
Alan: Inderdaad. De video van “Disappearing” ontroerde me echt.
Het is een mooie video voor een sterk nummer. Bedankt voor jullie tijd!
HEY WHAT komt uit op 10 september.
