Het is nacht op de nieuwe planeet van Ruby Haunt. In een grasveld lig je te genieten van de stilte terwijl je naar een fonkelende sterrenhemel kijkt. Rust. Kalmte. De nieuwe plaat van het uit LA afkomstige duo begint met de instrumentale intro van “Pyro” en ondanks dat deze al hemels klinkt, valt het pas volledig op z’n plaats eens de dromerige zang van start gaat. Watching the Grass Grow is als een lucide droom waarbij je maar half beseft wat er gebeurt en je laat het ook gewoon gebeuren, want het voelt zo comfortabel en smaakt zo zoet.
Ruby Haunt, het is een mysterieuze naam en dat mysterie maakt dan ook al jaren deel uit van de sound van dit muziekproject. In 2015 brachten Wyatt Ininns en Victor Pakpour Hurt uit, een jaar later volgde Sugar en zo werd er jaar na jaar een nieuwe langspeler uitgebracht. Na een snelle rekensom blijkt Watching the Grass Grow het zevende album te zijn van Ruby Haunt en het sluit mooi aan bij al het voorgaande. Ondanks dat de platen elkaar aan een vrij hoog tempo opvolgen, evolueerde de sound van de Amerikanen toch al aardig. De dromerige shoegaze was in de beginjaren wat elektronischer en na verloop van tijd begon de gitaar de bovenhand te nemen.
Na “Pyro” wordt “Roman Candle” ingeleid met een elektrische gitaar. Ook hier breekt het lied pas helemaal open na een minuutje en met de als strijkers aanvoelende synths maakt Ruby Haunt de muziek nog wat zoeter. Deze aanstekelijke single is meteen een van de hoogtepunten van de plaat. Voorgaande formulering zou dan doen vermoeden dat er ook dieptepunten zijn op Watching the Grass Grow, maar dat is eigenlijk niet het geval. De negen nummers zitten goed in elkaar en binnen hun grenzen komt Ruby Haunt op verschillende, uiteenlopende manieren naar buiten.
“Hummingbird” en “Dusty” zijn twee nummers die even boeiend zijn als de rest, ondanks dat er hier niet gezongen wordt, wat opmerkelijk is voor Ruby Haunt. Ze zouden deel uit kunnen maken van de soundtrack van een kwaliteitsvolle thrillerreeks. De meeslepende muziek mag dan wel overeind blijven zonder zang, de stem van Wyatt Ininns is keer op keer een hemelse toevoeging op de rest van het album.
Ruby Haunt heeft zichzelf niet heruitgevonden voor hun nieuwe plaat en nemen dan ook de grootste ‘fout’ die ze in het verleden vrijwel constant maakten mee naar Watching the Grass Grow. Zelden of nooit boeit de muziek van de Amerikanen echt tot het einde. Door al die fade-outs blijven we met momenten met een hongertje zitten. Jammer.
Wat in het verleden minder het geval was, maar hier zo nu en dan gebeurt, is dat Ruby Haunt doet denken aan Cigarettes After Sex. De twee groepen visten al een tijd wat in dezelfde vijver, maar nu serveren ze ook dezelfde vis. Gelukkig met een andere kruiding en garnituur, waardoor nummers als “Skip-Tracing” toch vrij verfrissend aanvoelen. Nog verfrissender zijn de pianostukjes doorheen het album. Zelden was dit instrument zo prominent aanwezig als op de albumafsluiter of “Silver”. Op het laatst vermelde maakt de pianopartij het nog zweveriger dan het al is en zo worden nieuwe oorden bereikt.
Ruby Haunt doet waar Ruby Haunt goed in is op hun zevende album. De zweverige muziek voelt dan ook meteen vertrouwd aan voor wie voorgaande albums al kent, ondanks dat het net iets anders klinkt. Het enige struikelblok is en blijft de fade-outs die constant opduiken. Voor de rest is Watching the Grass Grow een prachtige collectie van rustgevende, dromerige muziek die de tijd even doet stilstaan.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
