Met enige voorzichtigheid toont Nneema zich aan de wereld. In de zes composities op debuut-ep Ear of Clay tracht de groep rond vocaliste en songschrijfster Emilie Leysen erg uiteenlopende personages en verhalen tot leven te wekken.
Zo hoor je in opener “A Visit (to my aunt Trudy)” een zachte Hammond brommen. De compositie wordt aangevuld met luie, lome en weemoedige streepjes pedalsteel. Verder: een regelmatige drumknik, een kwiek baslijntje en een verhaal over de vele herinneringen aan tante Trudy (‘Is that a tear rolling down your eye?’). En dan is er die stem van Leysen die zacht kan fluisteren maar evenwel flexibel genoeg is om ook krachtig uit te halen.
Hoewel het songmateriaal goeddeels terug te brengen is op pianist Niels Verheest en Emilie Leysen, worden de composities breed ingevuld. Met onder meer Jan-Sebastiaan Degeyter (die ook het erg knappe artwork op zich nam) op gitaar, Matthias Debusschere op bas en Frederik Van Den Berghe op drums, naast een resem gastmuzikanten, zoals saxofonist Nathan Daems (o.a. Black Flower, Trance Plantations,..), percussionist Kobe Proesmans (The Colorist Orchestra), bluesmeester Steven De Bruyn en qanunspeler Osama Abdulrasol.
Niet alle songs worden even overtuigend gebracht. Zo wordt in “Man With A Plan” wel even het tempo lichtjes opgetrokken ten voordele van de radiovriendelijkheid en trekt het met streepjes bariton en opgetuigde “Odysseus, My True Love” een romantische, maar misschien net iets te zeemzoeterige balladerichting uit. Het contrast met het flirterige funkgehalte van “N.E.N.O Sacco” kon niet groter zijn. De inbreng van Proesmans op percussie en harpspeler Steven De Bruyn geven de song iets heel erg fris. Vervolgens trekt de groep met het lichtjes door Portishead beïnvloedde “My Falling Leaves” een wat meer donkere, onheilspellende richting in.
Kenmerkend voor Nneema is dat de groep rond Leysen erg uiteenlopende sporen durft te bewandelen. De groep zoekt daarbij zowel inspiratie bij pop/rock, maar ook hints van jazz, soul en lichte r&b-invloeden sijpelen door. Misschien wel de sterkste en meest overtuigende song vinden we bij afsluiter “Bad Girl’s Lament”. Die trapt af met a capella zang, maar
gaandeweg hoor je de eigenheid van verschillende muzikanten zoals Abdulrasol op qanun, Proesmans op percussie en Nathan Daems op sax/ney zich heerlijk samenvoegen. Een erg mooie afsluiter van de brede muzikale staalkaart die Nneema te bieden heeft.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
