Van jongs af aan leerden de Europese sprookjes ons dat we maar beter niet té dicht bij de grote boze wolven kunnen komen. Die harige monsters doen zich voor als je grootmoeder, luisteren gemoedig en lokken je onschuldig, voor ze je – HAP! – opeten! Des te ouder je wordt, des te meer je je gaat realiseren dat een wolf geen dikke vacht nodig heeft, noch scherpe tanden of grote, donkere ogen. De wolf jaagt op ons allemaal, als de maatschappij, als de druk die we op onszelf leggen, als bedrijven die je iets willen verkopen, als het einde van een leven. En dat weet ook Lang Lee, Koreaanse interdisciplinaire artieste en geronommeerd on-bang-schaapje.
Ze bracht ons onlangs haar derde langspeler, 늑대가나타났다, wat vertaalt naar There is A Wolf. Het album mag volgen op een prestigieus parcours, met debuutalbum 욘욘슨 (Yon Yon Seun), dat werd uitgebracht in 2012, als grondlegger van haar unieke stijl en koploper van de heropleving van nieuwe, Koreaanse folk en tweede langspeler 신의 놀이 (God’s Play of The Play Of God) dat ging lopen met de Korean Popular Music Award for Best Folk Song. Die eigen stijl waar we net naar refereerden is een mix tussen Koreaanse folk, humor, frustratie, vaste instrumentatie zoals akkoestische gitaar en cello, maar ook en vooral haar eigen lyrische trend. Ze gebruikt haar minimalistische, maar simpele en krachtige teksten soms over elkaar heen geplakt, waardoor een zekere chaos ontstaat. Deze chaos groeit met elk album, en barst volledig los in There Is A Wolf.
“There is A Wolf” of “늑대가나타났다” mag als titeltrack ook het album openen. Voor het mag beginnen, horen we echter een monoloog. Lang Lee begint met vertellen: ‘Een arme vrouw wandelt voorbij een wijk vol armoed, huilend, met het lichaam van een aan hongersnood overleden kind in de vroege morgen.’ Gedrum en geduw komt nu van alle kanten in het nummer, als ware het een opmars om te zeggen dat ook wij (de armen) waarde hebben. De opstandelingen zijn hier niemand minder dan het Unnie Choir. Verwacht je bij deze dames maar aan een bizar koor: het is een koor dat niet enkel zingt, maar ook huilt, als wolven. Het ensemble vervoegt Lang Lee op de twee liedjes “There is A Wolf” en “The Generation of Tribulation (Choir Ver.).” Deze songs omarmen het album bij begin en eind. Telkens barsten de nummers uit in geschrei en een bijna afgunstig geroep, een voorbode voor de rest van het album. Eén vol frustratie over onze huidige leefwereld, of het nu gaat over liefde, leed, familie of status.
Folk is een genre dat gaat over verhalen vertellen. Het vertellen van de verhalen van de artiest zelf én de mensen, het volk, en dat is wat hier dan ook gebeurt. Ze zingt tragische teksten die allemaal lijden onder de maatschappij en haar druk. Waar ze in eerdere releases nog humoristisch te werk zou gaan, groeit ze door naar een volwassen, minder naïeve versie van zichzelf. Lee is matuur, serieus en vooral furieus: de woede die ze uit is oprecht, maar ook een woede die elke luisteraar kan herkennen. De verhalen die ze vertelt vormen als het ware een echo voor de gehele generatie, voor de luisteraar die zowel zelf lijkt te vertellen als te luisteren. Dit is niet enkel het verhaal van Lang Lee zelf, maar van iedereen.
In “Conversation” of “대화” zingt ze over de monotone aard van sommige levens. ‘Ja, laten we daarover spreken // Je wandelt, je eet, je volgt het pad dat men voor je smeedt.’ Vooral in Oost-Azië wordt de bevolking opgelegd een voor hen bepaald pad te volgen. Voor individualisme is er zelden plaats, wat voor velen, zeker vrijzinnigen of andersgeaarden, voor een opgekropt gevoel gaat zorgen. De zelfmoordcijfers schieten er de lucht in en mensen sluiten zich steeds vaker op op hun kamer, om er dagenlang alleen te zitten met zichzelf en een stukje brood, zoals ze demonstreert in “빵을 먹었어” (letterlijk “ik at brood”) of “Pang.”
De teksten zwellen steeds heftiger aan en kennen hun hoogtepunt in “The Generation of Tribulation”, waar de zangeres een wel zeer tragisch voorstel doet aan diegenen waarvan ze houdt. Belangrijk is om te weten dat de artieste vaak in zowel Korea als Japan vertoeft, waardoor ze op twee plekken thuis is, maar nooit op twee plekken tegelijk thuis kan zijn. Dit gaat gepaard met veel gemis en veel vaarwellen. Ze vraagt of niet iedereen gewoon samen zou kunnen sterven: ‘Als we eerst sterven // Dan hoeven we niet te huilen // Dan hoeven we niet onze eigen wegen te gaan.’ Op die manier hoeft niemand meer te lijden of te missen. Ze gaat verder op een grotere, maatschappelijkere schaal, met strofes als ‘Je hoeft niet te verdrinken // Je zal je polsen niet moeten openrijten // Je zal geen medicijnen hoeven te vreten’ en ‘Deze generatie zal ons voorbijgaan // Nadat alles weg is // Ga je dan boos worden? // Zul je dan eindelijk huilen?’
De sound van dit album kent naast de klank van haar zanglijnen en verhalen natuurlijk ook andere muziek, en voor diegenen onder jullie die vrezen haar volledig Koreaans album niet te begrijpen: maak je vooral geen zorgen. De muziek blijft enorm voelbaar en zuigt je helemaal mee, of je nu de teksten begrijpt of niet. Het album bestaat uit zang, zowel van Lang Lee zelf als het Unnie Choir koor, akoestische gitaar, bas, ukelele, piano, elektrische gitaar, cello, synths en drums. De melancholische mengelmoes van instrumenten bouwt heel dynamisch op en krijgt, verrassend in een vaak tekstueel gedreven genre, toch zijn eigen plek. Soms wordt er niets gezegd en krijgt de instrumentatie de plaats om je helemaal te incapsuleren of heel zachtjes verder te kabbelen.
Het album huilt, roept, schreeuwt, jankt, kruipt, bibbert, maar bovenal luistert. Het is een zeer persoonlijke uitgave, die niet enkel spreekt over een mij, maar ook evolueert naar een wij. Het is politiek, sociaal en ongelooflijk eerlijk, bespreekt oprecht vrienden, familie, de dood die grijpt, armoede, liefde en de maatschappij. Het vangt onze aandacht, even sierlijk als een zangeres, maar ruig als een sprookjeseinde, en na het luisteren laat het ons ook niet meer los. De muziek weergalmt de weemoedige teksten, en wij weergalmen met ze mee. De wolven mogen dan wel janken naar de maan, de maan huilt ook terug.
