© CPU – Kris Kellens
We leerden de Japanners van MONO lang geleden kennen in een amper voor de helft gevulde tent op Pukkelpop waar we met open mond, wapperende wangen en stijgende verbazing hun overweldigende, van vocalen verstoken geluidsstorm over, langs en door ons heen lieten razen. Ondertussen gaat MONO al 22 jaar mee en brengt de band op 17 september een elfde studioalbum uit, getiteld Pilgrimage Of The Soul. Daaruit kregen we onlangs al een eerste zielenroersel te horen (“Riptide”). Vandaag volgt een tweede: “Innocence”.
De pelgrimstocht van MONO brengt voorlopig niks nieuws onder de Japanse rijzende zon, hoewel de band zelf aankondigt dat hun elfdeling de meest onverwachte plaat ooit wordt, vol nieuwe elektronische invloeden en texturen. Die zijn weliswaar subtiel hoorbaar op “Innocence”, maar de Japanners grossieren toch weer hoofdzakelijk in hun afwisselend betoverend stille en verwoestend luide gitaren die nu eens aan My Bloody Valentine en dan weer aan Sigur Rós doen denken. Dat doen ze nog altijd even meesterlijk, en naar goede gewoonte ruim acht minuten lang. Wij schrijven ons alvast in voor die symfonische bedevaart van de ziel.
