SONS + Psycho 44 @ Het Zomerkwartier: In het oog van de storm

Al bij al dus nog een degelijke opwarmer, maar alle aandacht ging natuurlijk naar SONS. Nadat het viertal zowat elk podium op Belgisch grondgebied onveilig had gemaakt met hun debuutplaat Family Dinner, gebruikte het de coronaperiode om aan nieuw materiaal te werken. Dat nieuw materiaal is nu af, en dus schuimen de mannen enkele festivalletjes af om het uit te proberen. Het Zomerkwartier werd dan ook meteen getrakteerd op het splinternieuwe “Succeed”, waarin de band met loeiende gitaren dreigend het podium betrad. Het leek wel alsof er een orkaanalarm doorheen de tent galmde. Terecht, zo bleek, want de orkaan heette SONS.

Met “Waiting on My Own” en “White City” schoot de machine definitief in gang. De mannen raasden over het podium terwijl de riffs aan een sneltempo werden afgevuurd. Het spelplezier spatte er dan ook van af, want oh, wat was het viertal blij dat het eindelijk nog eens op een podium mocht staan. Het tempo lag in elk geval gigantisch hoog, waardoor we even naar adem moesten happen om het eerste stormpje te overleven. “Skin” werkte goed als ‘rustpunt’, maar tegelijk voelden we aan de dreiging dat het vervolg nog steviger zou klinken. Met hier en daar een blikseminslag werden we richting “Family Dinner” geleid, waarop Hasselt vrolijk begon te headbangen.

De energie was zichtbaar aanwezig – de stoom zweefde letterlijk boven bassist Jens’ hoofd – maar aan stoppen werd nog lang niet gedacht. Zo vuurde SONS een aantal nagelnieuwe tracks op ons af, en wat bleek: de band kan nog steviger uit de hoek komen dan op zijn debuut. Zo werd “Love” een liefdesliedje zoals alleen deze mannen dat zouden maken: met veel geroep en getier en vooral met chaotische gitaren. Ook “I Don’t Want To” en “Pixelated Air” staken het vuur aan de lont, waardoor het haast leek of we verstrengeld waren geraakt in een storm in een storm.

Het publiek at intussen al vrolijk uit de hand van SONS. Logisch, want het kreeg geen moment rust. Met “Tube Spit” werden we nog getrakteerd op een epische gitaarsolo, terwijl “Naughty” uitdraaide in een groots meezingmoment. Je voelde aan alles dat de set richting een gigantische energie-explosie groeide. De eer voor de ontploffing was weggelegd voor hit van de doorbraak “Ricochet”. Terwijl de volledige tent steeds intensiever begon mee te springen, dook er uit het niets een kindje op op het podium, dat mee mocht drummen en de boel alsmaar meer opjutte. Het Zomerkwartier ging letterlijk op de kniën voor SONS, waardoor de set uitgroeide tot een (voorzichtige) moshpit, waar corona niets meer aan te zeggen had. Met afsluiter “Do They See Me” was het hek dan finaal van de dam en vlogen er hier en daar mensen door de lucht. Dit is toch gewoon waarom je naar concerten gaat?

Als ongeplande bis jutte SONS de boel nog wat extra op met twee nieuwe nummers, om ons dan in extase achter te laten. Het was doodzonde dat dit concert niet zonder social distancing plaatsvond, want de mannen zouden de tent aan flarden hebben gespeeld. Orkaan SONS raasde door Het Zomerkwartier met een mix van oud en nieuw materiaal en deed dat zonder het publiek los te laten. Al vanaf de eerste tonen vatte het viertal ons bij de kraag, waarna het ons alle hoeken van het festivalterrein liet zien. Concerten aan tafeltjes zijn jammer voor elke band, maar voor een band als SONS zijn we geneigd het nog erger te vinden. Desalniettemin voelden we de energie tot in onze bubbel, waardoor we met volle overtuiging kunnen zeggen dat de mannen helemaal terug van weggeweest zijn.