© CPU – Jan Van Hecke
In muziek wordt er vaak gespeeld met contrasten en ook de line-up van Gent Jazz doet dat vandaag. Lady Linn voelt in duovorm heel intiem en persoonlijk aan, terwijl Jef Neve met zijn blazers dan weer heel groots overkomt. Ergens daartussen schippert Tutu Puoane, waardoor haar set een mooi startschot van de avond vormt. Net als Lady Linn weet Tutu Puoane te overtuigen met prachtige zang, maar de ster van de avond is zonder twijfel Jef Neve. Hij speelt voor het eerst in anderhalf jaar en geniet er zichtbaar evenveel van als wij doen.
© CPU – Jan Van Hecke
Ze had vandaag de 99ste verjaardag van haar grootvader kunnen vieren, maar Tutu Puoane koos er toch voor om op Gent Jazz te komen spelen. Ze brengt een hoop gedichten van een Zuid-Afrikaanse dichteres waaronder ze muziek zette, aangevuld met eigen werk. Puoane zingt over verkrachting, liefde, Maya Angelou en het leven. De mooie teksten gaan samen met muziek die zich ergens tussen jazz en blues bevindt en telkens oprecht overkomt. Hoewel die muziek meestal redelijk rustig is – waardoor de prachtige, zachte stem van Puoane goed naar voren komt – zijn er een aantal momenten waarop het net iets dansbaarder wordt: eens wordt een groovy baslijn toegevoegd, later mag de drummer eens voluit gaan. Tutu Puoanes positieve uitstraling compenseert voor de momenten waar de muziek net iets minder boeiend is, en dankzij de indrukwekkende fluitsolo en het meezingmoment op het einde laat ze ons toch met een goed gevoel achter.
© CPU – Jan Van Hecke
Lady Linn in duo, dat betekent Lien De Greef (die je dus kent als Lady Linn) en haar partner Filip Vandebril op contrabas en basgitaar. Of De Greef nu zelf piano speelt of niet, haar stem klinkt telkens heel helder en bevat zelfs wanneer ze zacht zingt een zekere kracht. Ze vult de ruimte met haar warme stem, en waar dat voor ons de intimiteit van een huiskamerconcert oproept, lijkt de set voor anderen dan weer vooral wat achtergrondmuziek te zijn tijdens een avondje gezellig tetteren. Dat laatste is jammer, want nummers als “Slowly”, “I Don’t Wanna Dance” en “Rhiannon” komen zo niet helemaal tot hun recht, ondanks dat ze hoogtepunten van het optreden vormen.
Na verloop van tijd wordt de duosetting misschien wat eentonig, maar langs de andere kant is de stem van Lady Linn meer dan goed genoeg om zonder haar Magnificent Seven (de band waarmee ze doorgaans speelt) overeind te blijven staan. Bovendien krijgt de zangeres met gemak het publiek mee tijdens de iets aanstekelijkere nummers en wordt er zo minutenlang meegeklapt. Ja, wat meer diversiteit in de set had mooi geweest, maar Lady Linn weet eigenlijk ook in duoformule te overtuigen.
© CPU – Jan Van Hecke
Dat Jef Neve een zeer getalenteerd pianist is, moeten we je natuurlijk niet meer vertellen. Al tijdens het eerste nummer laat de componist zijn kunnen zien, maar dat is lang niet de enige keer dat hij ons versteld doet staan met zijn vingervlugge werk. Neve zet vandaag zijn meest recente album in het licht en op Mysterium probeert hij de luisteraar dingen te doen geloven, zonder ze uit te leggen. De mysterie van dat album probeert de muzikant live over te brengen door geen drummer mee te nemen, maar alleen een contrabas en vijf blazers. We weten niet goed of dat echt voor mysterie zorgt, maar het is in ieder geval heel mooi en dat is wat écht telt. Jef Neve mag dan wel de ster van de avond zijn, hij is meer dan bescheiden genoeg om zijn muzikanten verschillende keren te doen schitteren tijdens solo’s. Zo nu en dan zwijgt Neve en speelt hij dus geen piano, maar dirigeert hij zijn blazers, wat enkele onverwachte hoogtepunten oplevert.
Die blazers zorgen voor een hoop kleur in de muziek. Het ene moment klinkt ze koeltjes, dan weer warm en huiselijk, met enkele grootse uitschieters die zich in de soundtrack van een Hollywoodfilm hadden kunnen bevinden. Van het serene “Adagio (For Bob Collymore)” komen we meteen in een sentimentele sfeer terecht. We zouden even vergeten dat er nog ruim tweeduizend mensen in deze tent zitten. Ondanks dat er dus wat droevigere stukken passeren, is het merendeel van de muziek wel vrij vreugdevol. Jef Neve zorgt vrijwel constant voor een glimlach op ons gezicht.
‘Dat is muziek, hé’, klinkt het halverwege Jef Neve’s optreden aan de tafel naast ons. Uiteraard produceren de pianist en andere muzikanten een opeenvolging van klanken, maar muziek wordt pas écht de moeite als ze je raakt en meeneemt naar een andere wereld. Daar slaagt Jef Neve vrijwel elke keer in. De spanning tijdens afsluiter “The Dream With Different Worlds” is echt te snijden, wat leidt tot een staande ovatie, oorverdovend applaus en een prachtig, emotioneel en hoopvol bisnummer. Wanneer je iemand als Jef Neve aan het werk gaat zien, dan heb je hoge verwachtingen; gelukkig lost hij die helemaal in.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
